Red Hot Chili Peppers in de Ziggo Dome

Een concert van Red Hot Chili Peppers is een kakofonie aan impulsen voor de zintuigen. Bandleden die acrobatische capriolen uithalen, jams tussendoor, vette visuals: het is een overdonderende ervaring. Lust For Life toog op dinsdag 8 november richting de Ziggo Dome. Een recensie aan de hand van twintig gedachten.

1. Onder het viaduct voor de Ziggo Dome speelt een straatmuzikant zijn eigen versie van Can’t Stop. Hij mag misschien klinken als Bob Dylan met een keelontsteking, het is wel zuiver. Hopelijk is het een voorbode op het naderende concert van de originele uitvoerder van de song. Zanger Anthony Kiedis staat er immers om bekend nog weleens een nootje te missen.

2. Binnen is voorprogramma Deerhoof begonnen: een gezelschap uit San Francisco dat qua freakiness prima in de lijn van de oude Peppers past. Zangeres Kelly Goode danst alsof het podium in de fik staat. Energiek als een beest, maar echt aanslaan doet het niet. De langzaam volstromende zaal neemt liever nog even het afgelopen weekend door.

3. Hoe kun je het beste een show beginnen? Met een uitgebreide jam, meent Red Hot Chili Peppers. Het heeft iets vertederends, de opening: we hebben hier te maken met een van de weinige superacts waarvan het complete optreden niet van tevoren tot in de details is geregisseerd. Als wij het naar ons zin hebben, hebben jullie dat vast ook, lijkt het credo van de band. Het wordt meteen duidelijk dat het met het speelplezier vanavond wel snor zit.

4. Over snorren gesproken: Anthony Kiedis heeft ‘m nog staan.

5. Wauw, de band heeft deze tour een gigantische troef in handen, zo wordt meteen gedemonstreerd bij Can’t Stop. Aan het plafond hangen een paar honderd lampen die los van elkaar in hoogte kunnen bewegen en verschillende kleuren kunnen aannemen. Zo worden figuren en bewegingen gesimuleerd. Het ziet er werkelijk adembenemend uit.

6. Idee voor de toekomst: net als persfotografen mogen bezoekers voortaan alleen de eerste drie nummers met hun mobieltje vastleggen. Daarna moet het apparaat verplicht uit. Het is vanavond door de jungle van omhoog gehouden smartphones soms ondoenlijk om iets van het podium te zien.

7. Mensen die vinden dat de Peppers na Blood Sugar Sex Magik nooit meer iets fatsoenlijks hebben gemaakt: jullie hebben ongelijk. Welke band kan openen met vier enorme hits (Can’t Stop, Otherside, Snow (Hey Oh) en Dark Necessities) die van vier verschillende recentere platen komen? Sterker nog, elk album dat de band de afgelopen 25 jaar maakte, kent wel een knaller die in het collectieve geheugen zit.

8. Of wacht, we vergetende het album I’m With You (2011) hier even. Maar dat lijkt iedereen te hebben gedaan.

9. De band jamt nog even The Who’s Baba O’Riley erdoorheen. Ken je klassiekers!

10. Anthony Kiedis wordt zichtbaar een dagje ouder en dat is vooral aan zijn stem te merken. De verbale kanonnades hebben plaatsgemaakt voor een veel meer ingetogen zang. Het is alsof hij moet kiezen tussen power of toonvastheid: beide tegelijkertijd kan niet meer.

11. Leuk: Flea speelt Pea van One Hot Minute. Een wat vergeten plaat, zo blijkt. Een groot deel van het publiek lijkt te denken dat de bassist weer iets geks aan het improviseren is en giert erop los. De inwendige snob in mij pinkt stiekem een traantje weg.

12. De band heeft overigens een toetsenist mee op tournee. De Peppers met piano, het blijft wennen.

13. Komt het doordat ze nog niet zo bekend zijn of omdat ze gewoon niet zo goed zijn? Tijdens de set slaat de Ziggo Dome soms toch een beetje dood en dat is vooral bij de songs van de meest recente plaat The Getaway het geval. Go Robot, Sick Love en Goodbye Angels zijn ook geen echte feestnummers natuurlijk. Mooie momenten om even naar de bar te lopen.

14. Het is misschien een dooddoener en ook niet helemaal eerlijk, maar toch: gitarist Josh Klinghoffer is geen John Frusciante. Goed, qua figuur en bewegingen lijkt de beste man wel op zijn voorganger, maar hij brengt toch minder energie. Zijn gitaarsolo’s zijn wat matter, maar het zit vooral ook in de tweede stem. Waar Frusciante met zijn wat snerpende stemgeluid een tweede laag in een song kon aanbrengen, is Klinghoffer een stuk neutraler. Vlakker zelfs.

15. Tijdens een indrukwekkende bekkensolo weten we overigens zeker dat niet look-a-like Will Ferrell vandaag op de drumkruk zit, maar gewoon Chad Smith. Op die man lijkt de tand des tijds geen vat te hebben: hij drumt nog net zo hard als in zijn jonge jaren. Wat een held.

16. De ‘good ol’ times’ liggen overigens wel ver achter de band. De band speelt vanavond louter nummers van Blood Sugar Sex Magik en later. Geen Higher Ground, geen Knock Me Down en geen Nobody Weird Like Me, dat eerder dit jaar nog op Pinkpop werd gespeeld. Zelfs BSSM komt er met twee songs bekaaid vanaf, al is het wel erg fijn The Power Of Equality te horen. Aan de andere kant: in de trein terug vang ik een gesprek op tussen een vader en zoon. “Ik vind Californication toch het beste nummer van de band”, aldus die laatste. “Ja, goud van oud”, zegt de vader. Het is allemaal een kwestie van perceptie.

17. De T-shirts gaan uit, de blote basten komen tevoorschijn, Flea doet een handstand, Smith pakt een gitaar, Klinghoffer zet You Really Got Me van The Kinks in en we horen nog ergens een flard van Chris de Burghs The Lady In Red voorbijkomen… Kortom: het is vanavond weer een gezellige chaos op het podium. Het is de charme van een band die weliswaar wat rimpeltjes her en der krijgt, maar wel alles uit de kast wil halen. Daar moet je respect voor hebben.

18. De grootste hit van de band hier in de Ziggo Dome? By The Way. De lichten in de lucht veranderen in grijpende tentakels boven het publiek dat waanzinnig reageert. Het is dat de lampen net hoog genoeg staan, anders had men er massaal in gehangen. Het mag vanavond misschien allemaal even energiek zijn, op dit soort momenten laat Red Hot Chili Peppers horen de ware koningen van de funkrock te zijn en ieder publiek in een kolkende mensenmassa te kunnen veranderen.

19. Geen Under The Bridge vanavond. De band sluit af met Give It Away. De zwakke momenten zijn Kiedis en de zijnen vergeven en het lijkt bijna alsof de zanger zijn stem heeft gespaard voor dit moment: hij articuleert alsof hij op een conferentie van logopedisten staat. IJzersterk.

20. Op de weg naar het station komen we de straatmuzikant weer tegen. Hij is iets opgeschoven en speelt… Under The Bridge. Een vrouw gooit een euro in zijn gitaarkoffer.

Red Hot Chili Peppers in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op dinsdag 8 november 2016
Foto’s: Don Crusio