Retropop 2015 – Festivalverslag

Er zijn geen noemenswaardige muziekfestivals in het Noorden van het land, zo beweerde NRC Next anderhalve week geleden. De 15.000 mensen die afgelopen zaterdag het uitverkochte Retropop bijwoonden, weten gelukkig wel beter. In het Drentse Emmen kon men genieten van een keur aan artiesten, met Tom Jones als hekkensluiter.

Sinds de nog onder een andere naam georganiseerde eerste editie in 2002, groeit Retropop gestaag door. Inmiddels is er op het festivalterrein aan de Grote Rietplas ruimte voor 15.000 mensen en de organisatie heeft al aangegeven graag door te willen groeien. Retropop verdient het: het festival is goed georganiseerd en de sfeer is opperbest.

Retropop is dit jaar onderverdeeld in drie podia. Terwijl we binnenkomen zijn op de kleinste daarvan Armand & The Kik bezig met hun optreden. Het gezelschap bracht onlangs een gezamenlijk album uit en stak daarop oude liedjes van de protestzanger in een nieuw jasje. Dat werkte op zich al goed, maar live komt de passie pas echt uit de verf. De roodharige verschijning en de Rotterdamse beatband vormen een sympathieke combinatie en het is bijna jammer dat er relatief zo weinig mensen getuige van hun show zijn. Aan de overzijde van het terrein is Van Dik Hout namelijk op het Nederpoppodium aan de slag en daar zijn blijkbaar toch veel meer liefhebbers voor. Niet dat dat onterecht is, want Martin Buitenhuis en de zijnen zetten als altijd een puik optreden neer.

Op het hoofdpodium is het vervolgens tijd voor een jaren ’80-feestje: achtereenvolgens maken ABC en Orchestral Manoeuvres In The Dark hun opwachting. Die eerste band kent behalve leadzanger Martin Fry geen enkel origineel lid meer, maar dat mag de pret niet drukken: het optreden zit prima in elkaar en met Poison Arrow en The Look Of Love worden de twee belangrijkste meezingers natuurlijk niet overgeslagen. Een stuk meer van die meezingers kent OMD, dat sinds 2006 juist weer in de originele bezetting bij elkaar is. Grappig zijn de kreten van herkenning die je tijdens dit optreden uit alle hoeken van het publiek hoort komen: uit hun hoofd kunnen weinig mensen meerdere nummers van de band opnoemen, maar zodra de melodieën van Enola Gay, Tesla Girls en Locomotion over het veld schallen, blijkt iedereen die toch te kennen. Opmerkelijk is dat megahit Maid Of Orleans niet het hoogtepunt van de set is: die eer gaat naar (Forever) Live And Die en het minder bekende Sailing On The Seven Seas.

Terug naar de Nederpopstage, waar Het Goede Doel eveneens weet waar het publiek voor gekomen is: meezingen! Een fijne greatest hits-set plus de immer vermakelijke praatjes van de heer Westbroek (die ook nog even een sneer naar NRC geeft) maakt ook het optreden van de beide Henken tot een groot succes. Milio, de kleinzoon van Westbroek, mag Sinterklaas Wie Kent Hem Niet met zijn opa zingen en krijgt daarmee het volledige publiek als geen ander mee. “Nou, dat klinkt een heel stuk beter dan toen ik de eerste keer op het podium stond”, aldus Westbroek na afloop. Wie zijn wij om dat tegen te spreken?

Minder bijval krijgt The Nits. Het trio levert weliswaar het muzikaal meest interessante optreden van Retropop af, maar daar zit hem ook precies het probleem: The Nits is eigenlijk niet pop genoeg voor een festival als dit en weet daardoor het publiek maar moeilijk mee te krijgen. De volgende keer gewoon in een theater of klein zaaltje bekijken, dan komen Henk Hofstede, Robert Jan Stips en Rob Kloet veel beter tot hun recht.

Wel erg geliefd bij het Retropop-publiek blijken Douwe Bob en Jett Rebel, die als de avond valt de Future Stage bemannen. Opnieuw twee puike shows en het publiek loopt met de mannen weg, maar ik vraag me toch af of het echt nodig is om met een compleet podium voor ‘jonger’ talent dusdanig van je eigen festivalconcept af te wijken.

Ed Kowalczyk is vooral heel erg Ed Kowalczyk. Ik heb uitzonderlijk weinig met de man en zijn vocale maniertjes, maar een optreden geven kan-ie zonder twijfel. Hoewel hij samen met Van Dik Hout de enige artiest in Emmen is met een commercieel hoogtepunt in de jaren ’90 (voor de rest is het festival toch vooral een 80’s-feestje), zorgt hij bij het publiek toch voor het feest der herkenning waar Retropop om draait. Dat het optreden bij vlagen een beetje routineus overkomt, nemen we dan maar voor lief.

Geenszins routineus is festivalheadliner en afsluiter Tom Jones. De 75-jarige zanger oogt kwiek als altijd en klinkt nog altijd opperbest. Op zijn laatste studioplaten mag hij dan een wat andere, meer intieme richting zijn ingeslagen; op het podium schuwt hij het nog altijd niet om zijn bekende en ietwat foute megahits te laten horen. Al worden die wel regelmatig in een nieuw jasje gestoken: Sex Bomb blijkt wonderwel te transformeren van dancehit naar zwoele jazztrack en ook Delilah klonk zelden zo leuk. Toch is Tom Jones op zijn leukst als hij en zijn band lekker over the top gaan, zoals bij Mama Told Me (Not To Come) en You Can Leave Your Hat On. Tom Jones is de grootste naam die Retropop tot nu toe heeft mogen verwelkomen en maakt alle verwachtingen meer dan waar.

Retropop
Gezien op zaterdag 13 juni 2015
Foto’s: Hans Colijn