Ribs & Blues 2017 – festivalverslag

De 21ste editie van het jaarlijkse tijdens het Pinksterweekend georganiseerde Ribs & Blues Festival in het Sallandse Raalte had dit jaar over belangstelling niet te klagen: zo’n 45.000 bezoekers (waaronder 8.500 betalende bezoekers op zaterdag) bevolkten op deze drie dagen het terrein in het centrum van het dorp. Vanwege het uitstekende festivalweer (iets boven de twintig graden) was het er prima vertoeven.

Zaterdag

De zaterdag van Ribs & Blues zit traditioneel wat anders in elkaar dan de rest van het festival: voor een kaartje dient een bescheiden bedrag te worden neergeteld en de line-up is mede daardoor meer toegespitst op het grotere publiek. En dat publiek is inderdaad massaal komen opdagen; misschien zelfs iets te massaal. Op het hoogtepunt van de avond zijn zowel de tent als het gebied daarbuiten (dat op de zaterdag maar voor de helft opengesteld is) onprettig druk. Een klein smetje op een verder feilloos georganiseerd festival.

Van die drukte is overigens nog geen sprake wanneer King Of The World de avond opent. Jammer, want de band rond gitarist Erwin Java (Cuby + Blizzards) en drummer Fokke de Jong (Normaal) laat nog maar eens zien waar alle enthousiaste kritieken in zijn vijfjarig bestaan vandaan zijn gekomen. Een heerlijk vol geluid -aangevuld met blazers- dat constant speelt met de grenzen tussen authentiek en creatief. Zeer fijne opener!

Na een half uurtje rust maakt de blues plaats voor rock wanneer Golden Earring het podium betreedt. Barry Hay en de zijnen winden er geen doekjes om: al na twee nummers wordt megahit Twilight Zone ingezet. Dat lijkt in eerste instantie wat vroeg, maar het blijkt dat Golden Earring simpelweg precies weet hoe je een uurtje muziek in een tent moet vullen: met hits, hits en nog eens hits. Een groot feest is het gevolg en het publiek wordt volledig meegezogen.

Qua energie is het contrast met headliner The Beach Boys in eerste instantie nogal groot. Mike Love en Bruce Johnston zijn maar een paar jaar ouder dan de mannen van Golden Earring, maar waar die laatsten nog staan te rocken als jonge goden zijn Love en Johnston toch echt wel bejaard te noemen. Gelukkig wordt het geheel aangevuld met zeer capabele muzikanten (Brian Wilson en Al Jardine hebben na de tour bij het album That’s Why God Made The Radio uit 2012 de liveband weer verlaten), waaronder acteur John Stamos (‘Uncle Jesse’ uit de comedyserie Full House). Na een kort moment van gewenning vanuit het publiek weet ook The Beach Boys vervolgens met een keur aan hits voor veel herkenbaarheid, genot en meezingmomenten te zorgen.

Zondag

Alle dertien optredens op beide podia bezoeken is fysiek gewoon onmogelijk, mede doordat het zo ontzettend druk is en de optredens elkaar gedeeltelijk overlappen. De Ruben Hoeke Band is de tweede act op het hoofdpodium. Gitarist Hoeke was de laatste maanden vooral druk met de jubileumtournee Jan Akkerman 70, met o.m. Bert Heerink en de jubilaris zelf. Ruben speelde al eerder Ribs & Blues plat en dat doet ie ook nu weer. Hij smijt de ene na de andere geweldige en flitsende solo de grote tent in en het lijkt alsof het hem totaal geen moeite kost. Eind dit jaar viert hij zijn 25-jarig jubileum op het podium met een uitgebreide clubtour. Ook vandaag bewijst Ruben met songs als Mississippi Barbecue, You’re A Liar en Dirty Little Women waarom hij en zijn band tot de top behoren!

Van heel andere orde is Darlyn, het Amsterdams/Rotterdamse zestal dat vorig jaar bekend werd met de single Stepping Stone. Deze band brengt muziek die prima in het vakje Americana onder te brengen is. Naast gitaar, bas, keyboards en drums zorgen viool en prachtige close harmony voor een vrij uniek geluid, dat af en toe qua samenzang wel wat weg heeft van Fleetwood Mac ten tijde van Rumours. Darlyn trekt tot begin september langs diverse festivals, ga ze zien!

Voor de derde keer in haar korte carrière is de Engelse zangeres Jo Harman op het hoofdpodium van Ribs & Blues te zien, wat niet alleen te maken heeft met haar geweldige podiumpresentatie en sexy looks, maar zeker ook met haar nieuwe studioalbum People We Become, die haar louter lovende recensies opleverde. Van dat album zingt ze onder meer The Reformation en The Final Page en uiteraard de prachtige ballad (This My) Amnesty van haar debuut-cd, waarbij het jammer is te constateren dat veel aanwezigen niet het respect kunnen opbrengen om te luisteren, maar in plaats daarvan blijven ouwehoeren… Harman is niet voor niets in 2014 uitgeroepen tot Female Vocalist Of The Year door de British Blues Foundation! Om dat te illustreren doet ze een geweldige uitvoering van Papa Was A Rolling Stone van The Temptations, met een lekkere Hammondsound.

Ook het rootsrocktrio T-99 stond al eerder op het podium in Raalte. Alle drie de muzikanten zijn helemaal in het wit gekleed en bespelen, zoals dat zo mooi heet, vintage instrumenten. De sterk in rockabilly gewortelde songs van het nieuwe album Bedlam èn, zoals drummer/zanger Martin de Ruiter het verwoordt, ‘gouwe ouwe’. Hij zingt een groot deel van de songs, evenals gitarist/zanger Mischa den Haring. Contrabassist Donné la Fontaine speelt ook zo nu en dan slaggitaar. Je zou de sound prima smerige rockabilly kunnen noemen, met een stevige (back)beat en snel gitaarwerk, meestal met veel echo.

Davina And The Vagabonds hadden we nog niet eerder gezien en gehoord. Maar ze staan niet voor niets op het hoofdpodium… Uiteraard is frontvrouw Davina Sowers, zittend achter haar keyboard, dé blikvanger van de band, die een mix van soul, gospel, blues en jazz speelt. Bijzonder is dat er géén gitarist in de band zit, wel een contrabassist, een drummer, twee blazers (trompet en trombone) en Davina zelf bespeelt de (elektrische) piano en haar stem heeft zeker overeenkomsten met collega-zangeressen als Etta James, Amy Winehouse in haar goede jaren en Adele. Het optreden swingt van begin tot eind!

Nog iemand die ondergetekende niet kende, is de Britse blueszanger en -gitarist Jack Broadbent, die als een groot talent wordt beschouwd. Jack zit in z’n eentje op het podium en speelt eigen werk en enkele covers, zoals het prachtige Willin’ van Little Feat. Als hij slide speelt, hiervoor gebruikt hij zo’n heupflesje sterke drank als bottleneck, legt hij zijn (semi-akoestische) gitaar op zijn schoot en het klinkt geweldig, echt iets voor liefhebbers van blues met slidegitaar!

Wat oorspronkelijk de bedoeling was: gelegenheidsformatie DVL zou vandaag een eerbetoon brengen aan wijlen Lester Butler en The Red Devils, zoals ze dat het afgelopen jaar ook deden. Maar toen deze band aankondigde weer te gaan optreden, besloten de DVL mannen om vanavond geen Red Devils muziek te spelen (want dat kan die band zelf het beste) maar een lekkere dampende bluesrockset uit te voeren, met o.m. covers van Stevie Ray Vaughan. Zanger en mondharmonicaspeler Guy Forsyth (uit Austin, Texas) speelt samen met de Britse gitaristen Jon Amor en Robin Davey, drummer Mark Barrett (alle drie bekend van The Hoax) en bassist Dave Doherty als DVL. ‘Blues so dirty, you can smell it’, staat op het grote doek met het logo achter de band. En dat klopt voor 100%!

Ook Louis Berry uit Liverpool is geen heel bekende naam. Wel was ons verteld dat hij een mix van bluesrock, britpop en soul speelt. En dat klopt inderdaad. Na een paar nummers vraagt hij het publiek of ze hem wel verstaan. Er wordt geapplaudisseerd ten teken dat dit het geval is. ‘Da’s bijzonder’, zegt hij, ‘want in Engeland zeggen ze altijd dat ze mij niet kunnen verstaan!’ Iedereen die wel eens in Liverpool is geweest, zal weten dat het plaatselijke dialect niet eenvoudig is, maar de manier waarop Louis Berry zijn aankondigingen doet is gelukkig goed verstaanbaar. Hij speelt veel eigen werk van zijn singles en ep’s. How Would You Feel van Ed Sheeran zingt hij ook, ook al zegt hij niet van het origineel te houden.

Misschien een ietwat vreemde eend in de bijt is onze vaderlandse trots My Baby, die eerder vandaag nog op Pinkpop optrad. Twee jaar geleden liet het Nederlands/Nieuw-Zeelandse trio een verpletterende indruk achter op het kleine Deltapodium en sindsdien is de populariteit van de band alleen maar groter geworden. Gehuld in een bontjasje (lekker met dit weer?!?) en met haar viool in de aanslag betreedt zangeres/gitariste Cato van Dyck het podium, begeleid door allerlei psychedelische beelden en kleuren op de achtergrond wordt een eveneens psychedelische song ingeluid; de viool wordt al snel ingeruild voor haar elektrische gitaar. Het is perfecte muziek om lekker op mee te swingen of om je ogen te sluiten en te genieten, maar blues is het in elk geval niet!

Vanaf kwart over elf denderen The Red Devils anno 2017 zo’n anderhalf uur over de mainstage. De  band werd in 1991 opgericht in Los Angeles en de debuutplaat King King uit 1992 (geproduceerd door Rick Rubin) was meteen een groot succes. In 1993 speelde de band op Pinkpop en korte tijd later vond het allerlaatste optreden plaats. In 1998 overleed zanger Lester Butler op 38-jarige leeftijd, maar toen was de band al enkele jaren ter ziele. In 1994 werd de band officieel ontbonden en nu is er een nieuwe versie, bestaande uit de originele bandleden gitarist Paul ‘The Kid’ Size, bassist Jonny Ray Bartel en drummer Bill Bateman samen met gitarist Mike Flanigin (o.a. Billy Gibbons band) en op mondharmonica en zang Big Pete, onze landgenoot Pieter van der Pluym. Het podium is rood verlicht en achter de band wordt de hoes van King King geprojecteerd. Het optreden begint met Mr. Highway Man, waarna Big Pete in het Nederlands iedereen welkom heet en vertelt dat hij hierna Engels zal praten, zodat de anderen niet denken dat hij ze voor de gek houdt. Omdat The Red Devils maar één langspeelplaat hebben gemaakt, wordt deze dan ook in z’n geheel gespeeld, aangevuld met covers als Who Do You Love van Bo Diddley. Lekkere afsluiter van deze tweede en warme dag!

Maandag

Singer-songwriter Matt Anderson opent op de Main Stage. Maar voordat hij met zijn optreden begint krijgt hij, evenals de organisatie van Ribs & Blues en de makers van website Bluesmagazine.nl, een British Blues Award 2016 uitgereikt. Anderson is een prima zanger en gitarist, die naast veel eigen werk ook enkele covers speelt, zoals Bob Marley’s Redemption Song. Eerlijk gezegd vind ik het optreden wat te lang, want een uur lang veel van hetzelfde wordt saai, zeker als je moet staan. Het is meer luistermuziek.

Vandaag concentreren we ons vooral op het hoofdpodium, waar de oudste nog bestaande Nederbluesband Barrelhouse in ruim een uur bewijst nog altijd niets aan betekenis verloren te hebben. Tineke Schoemaker en haar vijf muzikanten stralen allemaal van oor tot oor en het publiek reageert enthousiast op zowel songs van de nieuwste cd Almost There als klassiekers als Beware.

Heerlijk swingen is het met Michelle Davis & The Gospel Sessions, die een uur lang gospelachtige songs spelen. Michelle is een zangeres met veel uitstraling, wat betekent dat ze al tijdens het eerste nummer het publiek aan het meeklappen krijgt. Bijzonder is dat de slagwerker begint te spelen met een basgitaar terwijl hij op zijn drumkruk zit. Daarna legt hij de bas weg en gaat drummen, om daarna op te staan en met een wasbord het percussiewerk voort te zetten.

We hadden al veel gehoord over de zwartharige New Yorkse bluesrockzangeres Sari Schorr, dat ze in het rijtje zangeressen Janis Joplin, Beth Hart en Dana Fuchs thuishoort. In de korte tijd dat we haar optreden kunnen volgen (het schema was nogal strak en de afstanden zijn vanwege de drukte vrij groot) heeft ze mij zeker overtuigd. Haar nieuwe album heet A Force Of Nature en die gaat ze komend najaar onder meer in ons land promoten. In de gaten houden die dame!

Tienduizenden liefhebbers kwamen vandaag naar Raalte om afsluiter Walter Trout te zien. De vorige keer dat hij op Ribs & Blues optrad, in 2013, was hij al ziek, waardoor hij het concert grotendeels zittend afwerkte. Na de succesvolle levertransplantatie in 2014 keerde hij een jaar later weer terug met het album Battle Scars, waarop hij zijn ervaringen tijdens zijn ziekte en daarna verwoordt. Zijn optreden begint met Life In The Jungle en daarna een spetterende uitvoering van zijn in ons land vijf jaar achter elkaar uitgeroepen beste bluessong ever, Say Goodbye To The Blues, die hij opdraagt aan B.B. King, volgens Walter dé bluesgitarist der bluesgitaristen. Hierna volgen songs uit zijn rijke repertoire en natuurlijk van zijn recentste studio-album Battle Scars en zoals gebruikelijk vertelt hij uitgebreid waar de ‘nieuwe’ songs over gaan. Vanaf het begin oogt Walter zeer energiek en hij trekt de ene gekke bek na de andere, terwijl hij als geen ander zijn solo’s over het publiek heen spuit. Er is ook veel interactie met de andere muzikanten, drummer Michael Leisure, toetsenist Sammy Avila en diens bassende broer John Avila.

Als speciale gast is mondharmonicaspeler Bob Landgraff meegekomen en zo nu en dan speelt Walters tourmanager Andrew Elt ook gitaar, zoals hij dat al jaren doet. Een emotioneel moment doet zich voor als Walter na het zingen van het prachtige, aan zijn vrouw Marie opgedragen The Love That We Once Had, in tranen uitbarst, nadat hij verteld heeft dat zij zijn leven heeft gered. Later doet ook Sari Schorr mee tijdens de Don Nix-klassieker Goin’ Down! Met recht een geweldige afsluiter van dit drukke en warme weekend.

Ribs & Blues 2017
Gezien op 3, 4 en 5 juni 2017
Foto’s: Harry Pater (zaterdag en maandag) en Henry Knegt (zondag)