Ribs & Blues – festivalverslag

Al voor de negentiende keer is het centrum van Raalte met Pinksteren het domein van het jaarlijkse Ribs & Blues-festival. Met een programma voor elk wat wils, naast muziek, diverse lekkernijen (en heus niet alleen spareribs!) en activiteiten voor jong en oud trekt de organisatie jaarlijks zo rond de veertigduizend bezoekers. De beide pinksterdagen zijn gratis toegankelijk, alleen op de zaterdag-openingsavond wordt entree geheven.

Op de zaterdag is het niet zozeer blues wat de klok slaat. Ook dit jaar is dat duidelijk: Focus met oudgedienden Thijs van Leer en Pierre van der Linden en bassist Bobby Jacobs en gitarist Menno Gootjes opent de avond met zo’n vijftig minuten aan hoogtepunten uit het repertoire. House Of The King, Sylvia en Hocus Pocus worden dan ook met veel applaus onthaald. Ondanks de korte speelduur is er toch ook een drumsolo.

Een half uurtje later worden de liefhebbers van muziek uit de jaren tachtig getrakteerd op ruim drie kwartier funky muziek van Candy Dulfer en haar band. Tijdens de uitvoering van haar grootste hit Lily Was Here speelt gitarist Ulco Bed een geweldige gitaarsolo, die wat mij betreft Dave Stewart doet vergeten. Afgesloten wordt met een medley van funky saxklassiekers, bijeengehouden door Pick Up The Pieces van The Average White Band.

Within Temptation start zijn Europese tournee met een optreden in Raalte en doet dat met verve, maar zonder het gebruikelijke vuurwerk. Sharon den Adel en haar mannen spelen een mooie doorsnede van het bandrepertoire, al moet ik eerlijk bekennen dat ze volgens mij wel heel veel tapes of samples gebruiken.

Het grootste deel van het jonge publiek (alle leeftijden lijken wel vertegenwoordigd) komt voor een van de populairste Nederlandse acts van dit moment: Jett Rebel. Iets na middernacht begint het uitstekende en energieke optreden van de band van Jelte Tuinstra met een song die zijn fans waarschijnlijk nog nooit gehoord hadden: Peggy Sue van Buddy Holly. Hierna eert hij B.B. King met The Thrill Is Gone en andere bluesklassiekers.

Zondag
Met ideaal festivalweer (veel zon en weinig wind) mag bluesrockgitarist Leif de Leeuw met zijn band het echte bluesfestival openen, met songs van zowel de eerste als de komende cd en een mooie bluesy cover van de Pink Floyd-klassieker Have A Cigar. Het is simpelweg niet te doen om 21 acts op twee (overdekte) podia in twee dagen tijd allemaal te kunnen zien. Ruben Hoeke heeft blijkbaar weer een nieuwe zanger, Lucas Pruim, die het prima doet.

Niet echt blues is Spinrock, de band van voormalig Tweede Kamerlid Sabine Uitslag, die een set van louter rockcovers doet, van onder meer Mother’s Finest, Sass Jordan en Beth Hart. Gaat er vandaag prima in. Indrukwekkend is het optreden van one-man-band Claude Hay uit Australië, die in zijn eentje de kleine tent stil krijgt. Omdat de Zweeds-Amerikaanse band Blues Pills wegens ziekte moest afzeggen, heeft de organisatie in Ryan McGarvey op het laatste moment een uitstekende vervanger gevonden, die laat horen niet voor niets in 2013 werd uitgeroepen tot beste jonge bluesgitarist.

De Engelse zangeres-gitariste Joanne Shaw Taylor maakt ook veel indruk met haar geweldige gitaarspel. Eveneens indrukwekkend (het wordt bijna eentonig) is het optreden van het vaderlandse bluesrocktrio My Baby met zus Cato en broer Joost van Dyck en Nieuw-Zeelander Daniel ‘Da Freez’ Johnston, die met het nieuwe album Shamanaid alle verwachtingen ook live helemaal waarmaakt.

De zondag wordt afgesloten met het optreden van good old Eric Burdon (inmiddels 74) die sinds maart op tournee is met zijn band The Animals, een naam die hij pas sinds 2013 weer mag gebruiken. Zeker voor de oudere muziekliefhebber een feest der herkenning, met echt klassieke songs als Don’t Bring Me Down, It’s My Life, When I Was Young en natuurlijk House Of The Rising Sun. Burdon heeft nog altijd een krachtige stem en podiumpersoonlijkheid. Het publiek geniet met volle teugen. Later wordt bekend dat deze zondag de drukstbezochte uit de geschiedenis van het festival is.

Maandag
Na een warme zondag is het vandaag toch een stuk frisser, maar het blijft droog en de zon komt regelmatig tevoorschijn. Het is wel minder druk dan gisteren, toen het haast onmogelijk was om vanuit de grote tent naar de kleine te komen – je kon haast over de koppen lopen! Net als op de eerste twee dagen vinden ook vandaag de spareribs en het bier gretig aftrek, al kun je ook Vietnamees, Surinaams of gewoon een patatje eten.

De Britse bluesrockers The Brew, die hier al eerder speelden, openen in de grote tent met een stevige set, waarbij gitarist-zanger Jason Barwick uitgebreid kan soleren op zijn Stratocaster, terwijl vader en zoon Tim en Kurtis Smith op bas en drums een prima basis verzorgen. Moe geworden door het vele sjouwen en staan in de afgelopen dagen concentreren we ons vandaag vooral op de mainstage, waar zanger Mud Morganfield, beter bekend als de zoon van Muddy Waters, met zijn band een prima set met Chicago-blues laat horen, die erin gaat als koek.

Een wat vreemde eend in de bijt is vandaag de Canadese countryzanger Daniel Romano. Eerlijk gezegd vind ik het een niet echt inspirerend en bij vlagen zelfs slaapverwekkend optreden. Zijn medezangeres staat een beetje in de Common Linnets-stand op het podium, maar lijkt af en toe niet precies te weten wat of wanneer ze moet zingen. Het publiek reageert dan ook vrij mat tijdens dit optreden.

Intussen is de grote tent toch vrijwel volgelopen om de afsluiter van Ribs & Blues te ondergaan. Het is al de vijfde keer dat New Yorker Ted Horowitz, beter bekend als Popa Chubby, op het festival staat. Backstage zagen we hem met een wandelstok lopen en op het podium zit hij voornamelijk op een kruk, maar zodra hij begint te soleren gaat hij staan. Vanaf de eerste minuut is het van dik hout zaagt men planken, iets wat Popa wel is toevertrouwd. Jimi Hendrix’ versie van Hey Joe volgt na de opening en die is zelfs nog extra heavy. Op een gegeven moment merkt hij op dat het Pinksteren is en dat hij daar uiteraard rekening mee houdt. Wat volgt is een heerlijk stevige uitvoering van Sympathy For The Devil, waarin hij wat aanpassingen in de tekst heeft gemaakt.

Na dit enerverende optreden is het tijd om de balans op te maken: ruim 45.000 bezoekers bezochten Raalte dit weekend, dus de organisatie heeft alle redenen om tevreden te zijn. Ook nu weer konden we ervaren dat het weer een geweldig festival is met een gemoedelijke sfeer en aardige mensen. Volgend jaar Pinksteren is de twintigste editie, met schijnbaar een grote naam op de openingsavond. We zijn benieuwd en komen graag terug!

Ribs & Blues in Raalte
Gezien op 23, 24 en 25 mei 2015
Foto’s: Harry Pater en Henry Knegt (zondag)

0 Reacties

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.