An Evening Of Yes Music And More, zo noemen Jon Anderson, Trevor Rabin en Rick Wakeman hun gezamenlijke tournee. Dat ‘and more’ kunnen we meteen weglaten, aangezien er alleen maar Yes-nummers worden gespeeld. Maar dat gebeurt wel met een overtuiging die zijn weerga niet kent.
Wat meteen aan het begin van het concert opvalt, is de innige omhelzing tussen Rick Wakeman en Trevor Rabin. Ook de rest van de avond blijft de affectie die zij voor elkaar hebben duidelijk zichtbaar alsook muzikaal hoorbaar. En dat terwijl de twee maar heel kort tegelijk in Yes hebben gezeten en ook toen vrij weinig met elkaar van doen hadden. In Lust For Life 068 zei Jon Anderson hier het volgende over: “Trevor en Rick zijn erg verschillend, maar toch werkt het geweldig tussen die twee. Goede muzikanten herkennen nu eenmaal goede muzikanten en beiden hebben bovendien een geweldig gevoel voor humor.”
Humor en authenticiteit
Dat (typisch Britse) gevoel voor humor komt ook naar voren tijdens de praatjes die Jon Anderson tussen de nummers houdt. Al weten de fanatieke Yes-fans dat enkele uitspraken die grappig bedoeld lijken, stiekem bittere werkelijkheid zijn. Bijvoorbeeld het feit dat het album Union (1991) door Wakeman steevast Onion wordt genoemd omdat hij ‘elke keer als hij de plaat hoort in huilen uitbarst.’
Toch tekent het een gezelschap dat zichzelf niet al te serieus wil nemen. Yes is natuurlijk nooit een toonbeeld van subtiliteit geweest, maar de koningscape van Wakeman is wel echt ‘over the top’ en dat geldt ook voor het feit dat hij maar liefst tien (10!!) keyboards opgesteld heeft staan. Daar is vandaag de dag geen enkele technische noodzaak meer voor, maar het hoort simpelweg bij een optreden van dit trio en de authenticiteit die het hiermee wil uitstralen. Want authentiek zijn de heren zeker. Waar de concerten van Yes de afgelopen jaren met verschillende hoeveelheden enthousiasme werden ontvangen, leveren Anderson, Rabin & Wakeman van begin tot eind topkwaliteit. Niks tegen Steve Howe, Alan White en de andere huidige Yes-mannen, maar voor fans van het eerste uur is dit toch echt de formatie om in de gaten te houden. Toegegeven: Jon Anderson lijkt op sommige momenten (And You And I) wat meer moeite dan vroeger te moeten doen voor de hoge tonen, maar hij gaat nergens de fout in. Ook bassist Lee Pomeroy weet met zijn vertolking van The Fish de herinnering aan Chris Squire op een waardige manier levend te houden.
Hommage aan de fans
Waar de muzikale kwaliteit en het enthousiasme van het publiek de hele avond al hoog lagen, is het vooral het einde van het concert dat naar een orgastisch hoogtepunt toewerkt. Uitzonderlijk sterke vertolkingen van Awaken, Owner Of A Lonely Heart en Roundabout zorgen voor pure euforie. “Onze hele tour is echt een hommage aan de fans”, aldus Jon Anderson in Lust For Life 068. We hadden het zelf niet beter kunnen samenvatten. En reken maar dat de fans die hommage weten te waarderen.
Anderson Rabin Wakeman in TivoliVredenburg, Utrecht
Gezien op dinsdag 28 maart 2017
Foto’s: Willem Schalekamp
Meer over
11 Reacties
Klopt, het plezier spatte eraf en het was een top concert
Absoluut een erg goed concert, waarbij de onderlinge verstandhoudingen duidelijk prima waren. Meer dan de moeite waard!
Het was inderdaad een geweldig goed optreden en de recensie doet daar ook recht aan. Twee puntjes die de recensent maakt tov Rick Wakeman verdienen toch nadere uitleg. De ‘over the top’ cape draagt Wakeman al zeker 40 jaar bij optredens. Ook de opmerking van de 10 keyboards en dat dit tegewoordig niet meer nodig zou zijn klopt niet helemaal. Tot op de dag van vandaag gebruikt Wakeman keyboards die hij ook al bespeelde in zijn begintijd van YES, echt ‘old school’ dus. In dit filmpje op Youtube geeft hij gedetailleerd uitleg over de keyboards die hij gebruikt en waarom tijdens de ARW tour. https://youtu.be/BQNWiCqFJaw
Het was idd een fantastisch optreden, vol plezier.
Dit mis je bij Steve Howe en consorten (Yes) ze zijn bij deze mannen (ARW), helaas, ingedut.
Ik heb redelijk wat shows van Yes gezien in mijn leven en kan het daarom maar deels eens zijn met deze recensie. Ik van het gitaar werk van Rabin op momenten tenenkrommend. Alles wat hij niet zelf geschreven heeft eerst een beetje erin gerafeld door iets dat er een beetje op lijkt. Nee geef mij dan toch Howe maar, passief of niet kwalitatief vele malen beter te pruimen.
Concert was zeker niet verkeerd, heb als die-hard Yes fan al veel concerten meegemaakt, maar ik hoor toch liever Howe op gitaar dan Rabin….
Inderdaad, bij de opmerkingen van de laatste twee sluit ook ik mij aan.
Het was duidelijk te horen dat het jaren ’80-’90 spierballenwerk dat Rabin zelf had geschreven aan hem nog steeds goed besteed is, waar het originele jaren ’60-’70 werk toch om een ambachtsman als Steve Howe vraagt. Die muziek zit toch een stukje intelligenter in elkaar en vergt meer vakwerk. Dat Rabin hiertoe niet echt in staat is, is al goed te horen op de live-registraties die men in de jaren ’80 van de band maakte.
Overigens vond ik het geluid abominabel. Nu was onze plek niet ideaal (helaas op de bovenste tribune), maar het probleem zat ‘m vooral in de mix; ik moest heel gefocust luisteren om Rabin er nog een beetje uit te kunnen vissen en ook Wakeman kwam er met name in het begin maar moeizaam bovenuit. Erg jammer.
Maar al met al hebben we een goede avond gehad; met name mijn vader heeft er volgens mij van genoten.
Ik ben vanaf Fragile fan geworden en Yes is altijd mijn #1 progband geweest door mijn tienerjaren. Favo album: TFTO. Tijdens de studie kwam daar de verrassende harde Drama, maar ik was enigszins verward en verbaasd over 90125. Het was m.i. een volkomen nieuwe legitieme heruitvinding van Yes. Rabin wist ‘old and new synergized’ volkomen vernieuw(en)d prog-rock neer te zetten met de rest. Deze Yes-reborn and revived was -hoe ‘old school die-hard’ ik was minstens even goed als het ‘oudere’ werk.
Daarom nooit moeite gehad met een “Ja maar Howe…” o.i.d.. De show in Ahoy jaren geleden met de zogenaamde classic opstelling was subliem. En toch was deze Utrecht-show m.i. nóg beter: het enthousiasme, het plezier, de kundigheid, de geluidskwaliteit! Het spatte er vanaf!
Als ik live-shows van Howe vergelijk met Rabin, dan zijn de speltechnische-resultaten -live dus- m.i. niet zo groot; waarbij Rabin overigens netjes ‘in de buurt’ blijft van het oorspronkelijke. Het zijn beide kundige spelers met enorm veel talent en techniek, maar deze anders ingestoken. Rabin is zeker ook ambachtelijk en sferisch kundig, dat laatste zeker ook gezien zijn mooie filmscores. Dat was ook te horen bij dit optreden. Het grootste compliment daarover hoorde ik bij de plasstop na de show, waar fans elkaar bevroegen over welk concert-toppunt kippevel zou hebben opgeleverd. Voor de een was dat Awaken, voor de ander ‘And You And I’: ARW wist dit dus feilloos te vertolken, zonder een Howe, Squire en White erbij.
Hoogtepunten voor mij? Zeker Awaken en Changes! Heart Of The Sunrise. En ja, hoe clichématig: zeker ook OOALH, met daarbij een geweldige performance door de hele zaal heen van Wakeman en Rabin!
Tenslotte, wat ik supercool vond: Molino en Pomeroy, klassemuzikanten! Volkomen gelijkwaardig met en ‘geaccepteerd/ingevoegd’ door de Yes-trio, dus geen ‘aanhangsel’. Die sfeer en vriendschap in de band alleen al -ook tussen de YESsers- zou een minder geslaagde performance al tot een voldoende hebben getild. Voor mij was dit optreden al richting ‘perfect concert’.
Een belangrijke bucketlist-item -Yes met Rabin- kan ik wegvinken en nu rustig mijn ogen sluiten… No way, there’s more to come I’ve heard!
Ben benieuwd wat ze verder gaan doen; was dit eenmalig of gaan ze de studio in, voor nieuwe nummers
Een nieuw album en nog een tour zou geweldig zíjn blíjft klasse
Ik ben een trouwe fan vanaf 1977, maar had nog nooit een YES-concert bijgewoond. Dat is al een jaar of 10 ook niet meer mogelijk, want een YES zonder Anderson is geen YES voor mij. Dit concert was dus het op-een-na-beste dat mij kon overkomen. En ik vond het ge-wel-dig. Dikke mazzel dat ik aan de rand van het podium stond, waar niet alleen het geluid uitstekend was, maar natuurlijk ook ‘het beeld’. Kippevel van al die fantastische, tijdloze muziek. Jaren heb ik gedacht dat deze ‘symfonische rock’ alleen in de studio in elkaar gedraaid kon worden. Maar ik had het volledig mis: het is muziek die een band van vijf personen met wat hotseklots instrumenten volledig overtuigend kan spelen en daarbij het publiek in het hart treffen. Absoluut een van mijn mooiste concerten ooit.
En Jon Anderson was uitstekend bij stem. Steve en Alan moeten zich doodschamen dat ze hem in de steek hebben gelaten na zijn ziekbed. Chris – en nu even een morbide grapje – heeft zich intussen al doodgeschaamd.