Robert Cray in Paradiso

Eerder dit jaar bracht zanger en bluesgitarist Robert Cray het album In My Soul uit, waarop hij zich hoorbaar liet inspireren door de southern soul uit zijn geboortestreek. Als onderdeel van de bijbehorende tour deed hij gisteravond de Amsterdamse Paradiso aan. Een uitverkochte zaal genoot van live-uitvoeringen van In My Soul, hier en daar afgewisseld met vertrouwd werk.

Wanneer Robert Cray met zijn driekoppige band het podium van Paradiso betreedt, wordt hij toegejuicht door een menigte die voor het grootste deel uit vijftigers en zestigers bestaat. De man om wie het vanavond allemaal draait wordt zelf in augustus eenenzestig, maar dat geeft niemand hem. Met het lichaam van een jonge god, een rimpelloos gezicht en het haar dat nog altijd pikzwart is, lijkt de ouderdom maar geen vat op de man te krijgen.

Al snel blijkt dat ook zijn stem nog niet aan kracht heeft ingeboet. In Right Next Door (Because of Me), Crays grootste hit in Nederland, klinkt de zanger nog net als in 1986, toen het nummer uitkwam op het album Strong Persuader. Het publiek reageert opgetogen wanneer Cray aan een indrukwekkende gitaarsolo begint. Even later nemen de overige bandleden gas terug waardoor alleen de gitaarsolo nog te horen is. Een magisch moment zou kunnen ontstaan, ware het niet dat in de zaal een geroezemoes hoorbaar blijft dat af en toe onderbroken wordt door een liefhebber die de zaal tot stilte maant met een streng “Sssst! Sssst!”. Cray lijkt het niet te deren en speelt stoïcijns door.

Southern soul
Deze stoïcijnsheid houdt de zanger-gitarist van het begin tot het einde vol. Tussen de nummers door zegt hij alleen het hoognodige, zoals de titel van het nummer dat hij gaat spelen. Het concert lijkt voor hem dan ook niet meer dan een plichtmatigheid. Pas tegen het eind van het optreden lijkt Cray er eindelijk een beetje plezier in te krijgen, wanneer hij tijdens het instrumentale Hip Tight Onions lachend samen met basgitarist Richard Cousins een paar ingestudeerde danspasjes uitvoert in de stijl van zuidelijke soulmuzikanten van het Stax-label. Niet alleen de danspasjes in dit nummer refereren aan Stax: de titel en stijl van het nummer doen denken aan Green Onions, de grootste hit van de legendarische Booker T. & The M.G.’s. Deze verwijzingen naar oude soul zorgen vanavond voor de interessantste momenten. De setlist bevat genoeg werk van het album In My Soul, waaronder een cover van Otis Reddings Nobody’s Fault But Mine waarin Cray en drummer Les Falconer de leadzang beurtelings voor hun rekening nemen. Cray slaagt erin de stijl van zijn regiogenoot – beide zangers zijn geboren in de staat Georgia – te benaderen, al is het jammer dat Cray vanavond niet een paar blazers heeft ingehuurd om de oude soul nog meer tot leven te wekken.

What Would You Say
Speciale aandacht verdient verder het nummer What Would You Say. Deze ballad is qua stijl anders dan de rest van de setlist, en Crays stem doet hier ietwat denken aan die van Sam Cooke. De gitaarintro van het nummer blijft bovendien in je hoofd zitten. Voor mij was dit het hoogtepunt van een avond die verder gekenmerkt werd door Crays soulvolle stem en sterke gitaarsolo’s in rustige bluesnummers als Poor Johnny en The Last Time. De liefhebbers in het publiek kunnen hier vanavond van genieten, ondanks het aanhoudende gemurmel van de iets-minder-liefhebbers door de solo’s heen. Het applaus dat Cray aan het eind van het concert ten deel valt, is er niet minder om.

Gezien op vrijdag 23 mei
Foto’s: Luuk Denekamp