Na het vele gitaargeweld van de eerste dag klonk er op de Werchtervrijdag overwegend veel indiepop par excellence. Maar ook was het een dag die in het teken stond van de WK-kwartfinale Brazilië – België. Van rode koppetjes en verbrande schouders tot rode voetbalshirtjes en duivelsoortjes: de weide kleurde rood.
Ook deze dag is het weer warm. Noem het maar gerust heet, voor Belgische begrippen. Voor degenen die nog weinig zin hebben in muziek of even willen uitrusten introduceerde de organisatie vorig jaar al The Slope: een grote schans met kunstgras, die prachtig uitzicht geeft over het festivalterrein. Dit jaar heeft The Slope echter een prominentere rol gekregen op het festival. Er werd een vierde podium ingebouwd. Deze vrijdag mag Isaac Gracie hier aftrappen. De 23 jaar jonge Britse singer-songwriter wordt regelmatig vergeleken met Jeff Buckley en Bob Dylan, maar het is te simpel het hiermee af te doen. Onder de strakblauwe lucht speelt hij voor een nog veel te lege weide de denkbeeldige sterren van de hemel. Een zekere tijdloosheid mag hij dan delen met bovengenoemden, maar de hartverscheurende overtuiging van zijn liedjes brengt hij op geheel eigen wijze.
De emoties blijven hoogtij vieren wanneer broer en zus Angus & Julia Stone de volledige Barn tot stilte manen. Het Australische duo wordt hier versterkt door een ijzersterke band. Waar Angus vanaf moment één sterk inzet, heeft Julia wat meer moeite. Maar als de keeltjes eenmaal geschraapt zijn, klinkt ook haar sopraan engelachtig. Big Jet Plane vormt een prachtig hoogtepunt waarin even niets anders lijkt te bestaan dan de vele lichtjes in de lucht en de samenzang van de twee. Niet alleen zijn hun stemmen mooi met elkaar in balans, ook de afwisseling van wie de leidende rol op het podium op zich neemt is in prettig evenwicht.
Rond het avonduur komt men vele duttende individuen tegen op de festivalweide, zelfs opvallend dicht in de buurt van het hoofdpodium. Of dit te wijten valt aan wat Snow Patrol hier ten gehore brengt, is natuurlijk de vraag – de aangenaam warme temperatuur zal best een rol spelen – maar echt enerverend valt dit optreden niet te noemen. De set zit vol met hits, want daar hebben Gary Lightbody en band er nogal wat van: Run, Shut Your Eyes, Chasing Cars… Het is echter niets meer dan wat de hitjes op plaat ook al zijn: prachtig, maar zonder vervoering. Dat de heren er een nummertje eerder mee stoppen kan ook maar weinig mensen iets schelen. De hits zijn erdoorheen gejaagd en de Rode Duivels treden in de spotlight.
Speciaal voor de gelegenheid is er naast The Slope een groot scherm gepoot. Er werd in de Belgische media al gesproken over de ‘vloek van Werchter’: tot nu toe kon men tijdens Rock Werchter de Belgen enkel zien verliezen op grote toernooien. Zelfs de muziekliefhebbers die zich niet, zoals duizenden anderen, naar het grote doek haasten om Brazilië-België te volgen, gunnen het de voetbalfanatieke festivalbezoekers. En met een uitslag (2-1 winst voor de Belgen!) als deze wordt niet alleen de vloek van Werchter verbroken, maar worden de Rode Duivels de belangrijkste act van de vrijdag. Hoewel het feest bij indierockers Franz Ferdinand hier niet compleet voor onderdoet: ook hier voelt het vanaf het eerste moment alsof de pret al een uur aan de gang is, zoveel energie spat er van zanger Alex Kapranos af. En wat wil je, met een opener als The Dark Of The Matinée? De hits zitten slim verspreid door de set, waardoor er net genoeg tijd is om op adem te komen alvorens het volgende feestje losbarst. Het moge geen verrassing zijn dat tegen de tijd dat de laatste klanken van Take Me Out en This Fire zijn weggestorven zelfs tot ver buiten de tent publiek zich verzameld heeft om toch een glimp mee te pakken van wat zich afspeelt in de veel te kleine Barn.
Officiële afsluiter van de vrijdag is The Killers. Tegen het einde van de set hoor ik iemand vragen: “Zijn ze gedaan nou of nie?” Het mag gerust opvallend genoemd worden. Bij een band met een monsterhit ligt toch de vraag op ieders lippen of ‘ie ditmaal wel gespeeld gaat worden. In de Ziggo Dome, in februari dit jaar, werd men al teleurgesteld. Geen Mr. Brightside. Vanavond wel, maar slechts tweemaal het eerste couplet en refrein, gevolgd door een extreem lange outro – aanleiding voor de vraag of dat nu écht alles was. Daar zijn er wel meer van deze avond. Soms wel tien achtereenvolgende minuten van muzikale kakofonie. Frontman Brandon Flowers mag dan zeer charmant zijn met zijn glitterblouse en innemende glimlach, dat neemt niet weg dat je als publiek op enige inzet rekent. Maar zelfs met de zang slim in de mix weggewerkt valt niet aan de vocale gebreken te ontkomen. Zelfs de confetti in de kleuren van de Belgische vlag kunnen The Killers niet redden.
Rock Werchter – dag 2
Gezien op vrijdag 6 juli 2018
Foto’s: Robin Looy
0 Reacties