Waar de tour precies op slaat is niet helemaal duidelijk, maar een goed excuus is ook niet nodig om Sigur Rós live te aanschouwen. De magische sound zal niet aan iedere rocker besteed zijn, maar voor liefhebbers is er weinig mooiers dan deze bijzondere muzikale pracht tot leven zien komen. En ook als drietal weten deze IJslanders het muisstille publiek in vervoering te brengen zoals alleen religies dat vroeger konden.
Ergens is het juist wel fijn, zo’n tour zonder duidelijke aanleiding. Wie de hardere en donkere afslag die het laatste album vormde moeilijk trekt, hoefde alleen aan het slot van titelsong Kveikur even de oordoppen te pakken. Verder wordt er vrolijk in het verleden gegraven, met vele songs van de albums Valtari en (). Gooi daar de nieuwe song Óveður en het nog niet uitgebrachte Niður doorheen en je hebt zowel fijne herinneringen als een mooie vooruitblik.
En dan de uitvoering van die songs…. Klein feitje is wel dat Sigur Rós als trio nu eenmaal minder groots kan uitbouwen. Maar de meest magische elementen staan nog ferm overeind. Er is nu eenmaal niet veel meer te wensen als de klank van Jónsi’s stem de gehele AFAS Live vult. De bijzondere sfeer die deze muziek live creëert, laat zich nog het best omschrijven door wat het losmaakt bij het publiek. De huidige generatie jongvolwassen zorgt hier voor taferelen die ze vermoedelijk alleen van hun The Doors-dvd’s kennen. Een zaal waarin niemand geluid durft te maken tijdens de laatste drie stervende pianotonen, behalve de beveiligers die grappig genoeg door de brave massa direct tot de orde worden geroepen. Stelletjes die als standbeelden ineengestrengeld staan, of hipst…, sorry, mensen, die met hun ogen dicht uitzinnig staan te dansen voor zichzelf. En de lsd konden ze gewoon thuislaten, met al die vormloze landschappen die de prachtige lichtshow blijft creëren.
Klein en machtig
Wie daar nuchter genoeg onder moet blijven om een recensie te schrijven, zou kunnen noteren dat het instrumentarium inderdaad iets beperkter klinkt. Op papier lijkt de setlist afwisselend, maar muzikaal is het te verdelen in betoverende stilte of extatische uitbarstingen. De beleving is echter te mooi om niet gewoon kritiekloos te ondergaan. In de eerste helft doorbreekt Jónsi de rust slechts gedoseerd met de inmiddels vertrouwde geluidsmuren die hij uit zijn gitaar strijkt. De ware climaxen komen na de pauze. Al snel volgt Sæglópur, dat voor een prachtmoment zorgt. Niet dat de bom die halverwege barst nog als een verrassing komt, maar hoe die overrompelende drums je aan de grond nagelen, terwijl Jónsi’s stem je aan alle huidharen omhoog trekt… De opbouw van Festival weet iedereen mee te slepen op vrolijker wijze. Dat maakt Kveikur daarna des te angstaanjagender, als de loodzware metalvibes en die spookachtige zang doen beseffen dat dit clubje misschien klein en kwetsbaar klinkt, maar stiekem machtig genoeg is om je te vernietigen. Onvergelijkbare muzikale pracht, tot in de puntjes uitgevoerd, zodat entertainment overgaat in oprechte vervoering. Tegenwoordig zijn muziekgenres te versnipperd voor écht legendarische concerten, maar Sigur Rós is een fenomeen waar latere generaties ons nog wel eens naar gaan vragen…
Sigur Rós in AFAS Live, Amsterdam
Gezien op maandag 2 oktober 2017
Foto’s: Huck Chuah
0 Reacties