Naar Simple Minds ga je niet omdat je zo benieuwd bent naar het laatste album. Weinig bands konden het geluid van de jaren tachtig zo overtuigend neerzetten als deze Schotten. Of ze dat nog steeds kunnen en of ze ons een avondje verantwoord jeugdsentiment kunnen bieden, dat is wat we nu willen weten.
Ze zullen vast bestaan, de fans die kwamen voor het onlangs verschenen Big Music, dat overigens door de Britse pers overwegend positief werd ontvangen. Het gros van de aanwezigen, veertigers, vijftigers, vaders met zonen, stond om acht uur ’s avonds in de Heineken Music Hall in de startblokken voor een reis in de tijd. Ze werden niet teleurgesteld: zanger Jim Kerr heeft voldoende charisma om bij de hele zaal een grote glimlach op het gezicht te toveren als hij opkomt: o ja, zo was het. De blauwe belichting doet denken aan een avondje Rockpalast. En sommige aanwezigen zullen ook iets anders gedacht hebben: wat deed Simple Minds vroeger denken aan U2 in hun beginjaren. Als Waterfront klinkt, zou je bijna denken dat Kerr plotseling I Will Follow gaat aanheffen. Onzin natuurlijk, maar de bands werden destijds niet zomaar vaak met elkaar vergeleken: de teksten met Christelijke thematiek, de zanger met uitstraling, het exotische (Schots, Iers) tintje, de eigenwijze gitaren. U2 is zich blijven ontwikkelen, Simple Minds bleef vooral Simple Minds. En omdat ze dat goed blijven doen, krijgen ze deze zaal twee avonden achter elkaar (bijna) vol.
Jim Kerr draagt een warme sjaal, natuurlijk met Schotse ruit, die al snel af gaat. Zijn stem is nog goed, maar het lijkt of de zangeressen die op het podium staan er ook een beetje zijn om hem te ontlasten. Voor de pauze wordt zijn bereik allengs minder, maar een glas whisky zal uitkomst hebben geboden. Gitarist van het eerste uur Charlie Burchill wordt geïntroduceerd als ‘Johnny Cash’, een ‘man in black’, inclusief zijn al dan niet geverfde haar. De wereld is ‘fucked up’ zegt Kerr en hij bedankt ons dat we toch zijn gekomen (bij de garderode overigens een foto van een in Parijs omgekomen T-shirt-verkoper, een in memoriam door zijn collega’s). We komen voor de hits, dus alle armen gaan omhoog bij Promised You A Miracle. Als Catherine Ad niet onverdienstelijk Rivers Of Ice zingt, wordt het drukker aan de bar. Burchill speelt viool en even later blijkt Kerr zich te hebben omgekleed in een eigen Simple Minds-shirt, daarmee een van de oerwetten van de Rock & Roll trotserend. Don’t You (Forget About Me) eindigt met een heerlijk ‘lalala’, nostalgie van de beste soort.
Na de pauze zakt het even in: de andere zangeres mag ook even. Someone Somewhere In Summertime krijgt de zaal weer wakker en vooral All The Things She Said blijkt veel swingender en aanstekelijker dan ik mij kon herinneren. De toegiften worden gezongen vanuit een jas van honderd procent Schotse wol, met rode ruiten. Alive And Kicking en Sanctify Yourself doen wat ze moeten doen. Duizenden toeschouwers zaten deze maandagavond in een tijdcapsule in de jaren tachtig. Een welbestede avond.
Simple Minds in de Heineken Music Hall
Gezien op maandag 23 november 2015
6 Reacties
In grote lijnen ben ik het eens met de recensie. Wel wordt er wat veel nadruk gelegd op de nostalgie, terwijl voor mij juist de ontdekking was dat ook de latere nummers goed werkten. Zo vond ik “Let there be love” heel goed uitkomen en viel het van de selectie van ‘Big music’ op dat ze zich kwalitatief prima kon meten met het jaren 80 werk. Ik zag de simple Minds begin jaren tachtig op Werchter. Dat werd een regelrechte teleurstelling; alle “New Gold dream-subtiliteit” ging verloren in een “Sparkle in the rain-speed up-benadering” en Kerr zijn stem ging hopeloos verloren in de overdrive. In de HMH kon ik gelukkig constateren dat Kerr toch echt een goede zanger is (en over de geweldige gitarist Charlie Burchill heb ik het dan nog niet eens)en dat als je al die hoogtepunten achter elkaar zet (+ welke ze niet speelden) ze toch een imposant en uniek oeuvre hebben opgebouwd…en live dus beter zijn dan in hun ‘hoogtijdagen’.
Een vriendin die in 1989 mee was naar De Kuip maar Simple Minds en Jim Kerr niet volgt was blij verrast dat het nieuwe repertoire gewoon voorzien is van het herkenbare geluid.
Ik vind Big Music geen bijzonder album. Maar het was weer een waaaanzinnig concert. Veel gouwe ouwe. De zaal ging los. Wel heeeel jammer dat “She’s a River” niet op de playlist stond. Krijg ik namelijk altijd weer kippevel van, en tranen in mijn ogen…..
Tot de volgende keer….
In de de recensie beschrijft Peter zeer goed het historische perspectief van de Simple Minds in hun gloriejaren, de 80’s. Ikzelf heb samen met enkele vroegere maten het concert van Dinsdag/24-November bijgewoond waar de setlist m.u.v. ’The American’…jammer… dezelfde nummers werden gespeeld als 1 dag eerder. Ikzelf was al een grote fan sinds 1980, nog voor de doorbraak bij het grote publiek, en dus ook van de eigenzinnige sound in hun beginjaren. Sindsdien ben ik een trouwe fan gebleven en heb al hun lp’s/cd’s in mijn collectie, echter in de 21ste eeuw ben ik de band uit het oog verloren.
Ik heb samen met mijn maten de SIMPLE MINDS verschillende malen live aan het werk gezien, in 1985 zelfs 3x in een jaar, en heb daar mooie (jeugd)herinneringen aan maar het optreden van afgelopen week was zeker muzikaal gezien een van de beste. Met name de soms overdreven pathos en grote gebaren van Jim Kerr in hun gloriedagen bleven nu achterwege en dus lag het accent volledig op hun sterke songs die werden gespeeld door bevlogen muzikanten die er echt zin en lol in hadden.
En natuurlijk gebruiken ze hun hits om het publiek mee te krijgen iets waar Jimm Kerr trouwens ook op een zeer innemende wijze mee bezig bleef en liet horen, zoals Albert zegt, een zeer goede zanger te zijn. Wat ik zeer knap vind is echter dat hun latere songs, zoals ‘Blindfolded’, ‘Honest town’ en ‘Midnight walking’ naadloos pasten in de set. Ik zei nog tegen mijn maten dat als deze sterke songs waren uitgekomen in hun glorietijd dit gegarandeerd hits zouden zijn geweest.
En daar ga ik dus NIET met de schrijver mee want ik vond juist de start na de pauze erg sterk en wat mij betreft hadden ze toen een iets eigenzinnigere koers mogen kiezen door meer ‘onbekende klassiekers’ zoals o.a. ‘Premonition’, ‘Love song’, ‘East at easter’, ‘Hypnotised’, ‘Home’, ’Stars will lead the way’ en het weergaloze ’Spirited away’ te spelen. Maar goed het oevre van de band is
ondertussen zo indrukwekkend groot en kwalitatief sterk dat niet alle nummers aan bod kunnen komen. Zoals al eerder aangegeven
was ik onbekend met hun muziek in de 21ste-eeuw echter dat heb ik als voorbereiding op dit concert vanaf deze zomer ingehaald zodat mijn SM-collectie nu compleet is. En serieus… ik was zeer aangenaam verrast over de sterke songs die ze hebben gemaakt waar wat mij betreft zelfs een stijgende lijn in de tijd valt te ontdekken. Ik kan iedereen aanraden om hier nog eens goed naar te luisteren… echte ‘pareltjes’ zitten er tussen.
Kortom ik heb samen met mijn vrienden geweldig genoten van de SIMPLE MINDS waar ook de ‘dames’ een echte aanvulling waren op de band waarin gitarist Charlie Burchill geweldig op dreef was ondersteund door een degelijke ritme-tandem en mooie synth-soundscapes.
Volgende keer weer van de partij toch… Joost en Martin!!!
Wat een vette recensie/talk. Hebben ze jouw nooit voor een muziek blad uitgenodigd.