Sixx:A.M. in TivoliVredenburg

Sinds het officiële einde van Mötley Crüe (de bandleden hebben vorig jaar een contract getekend waarin ze beloven nooit meer te gaan toeren) is Sixx:A.M. een volwaardige band geworden en niet alleen een zijproject van Mötley-bassist Nikki Sixx en zijn kameraden. Ook gitarist DJ Ashba is immers door de Guns ’N Roses-‘reünie’ werkloos geworden. Dit maakt dan ook de weg vrij voor een eerste tournee door Europa.

Sixx:A.M., in 2007 begonnen als zijproject en als soundtrack voor de autobiografie van Nikki Sixx (The Heroin Diaries: A Year In The Life Of A Shattered Rock Star), speelt voor het eerst in Nederland en doet TivoliVredenburg in Utrecht aan. De Ronda-zaal is precies genoeg gevuld om vanaf het podium te kunnen denken dat de show uitverkocht is en het aanwezige publiek is ook zeker luidruchtig genoeg. Dat de band echte fans of zelfs groupies heeft, bleek die middag al. Toen stonden er enkele tientallen te wachten op een glimp van de heren, een handtekening of een foto. Dat lukte wonderwel ook nog, want gitarist DJ Ashba nam er de tijd voor en ging met verschillende bewonderaars op de foto. De enkeling die net te laat was, trok vertwijfeld een journalist of roadie aan de jas om alsjeblieft een foto te laten signeren.

De band, bestaande uit de kernleden Nikki Sixx, DJ Ashba en zanger James Michael, heeft ongeveer een maand geleden een nieuwe plaat uitgebracht: Prayers For The Damned Vol. 1, het eerste deel van een tweeluik. Het album staat strak van de verwijzingen richting het beruchte verleden van Sixx, maar herbergt slechts vage hinten naar de muziek van zijn oude band. Nee, Sixx:A.M. brengt fonkelnieuwe hardrock en alternatieve metal ten gehore. Maar voor het zover is, mag eerst het Rotterdamse bandje Life’s Electric het aanwezige volk opwarmen. Geen ondankbare taak, aangezien bijna de hele zaal al vol staat. Ook de reactie op deze muziek, die vaak overkomt als een schreeuwend Foo Fighters-nummer zonder memorabele hook of refrein, wordt enthousiaster met ieder nummer dat de heren spelen. Wellicht wordt de nuance hier en daar een beetje gemist, vooral ook door de fijne maar constante schreeuw van de zanger, en lijken de nummers uiteindelijk erg op elkaar, maar er lijkt zeker een toekomst weggelegd voor deze mannen.

De buit is binnen
Dat de hardrock en alternatieve metal van Sixx: A.M. niets meer te maken heeft met de glam en sleaze van Mötley Crüe blijkt al bij de change-over. Niet alleen begint de band perfect op tijd, het podium wordt van te voren ook nog even ontdaan van de enkele druppels bier die hier en daar verspreid liggen. En dan komen de mannen op, uitgedost met de bekende verf en in de typische kleding, en klinkt uit de kelen van fans luid gejuich. De buit is al binnen, moeten ze denken. Met een gitaar zonder snoer danst DJ Ashba al raggend over het podium, op de tonen van This Is Gonna Hurt. De ietwat houterige Sixx staat her en der op zijn bas te slaan. Maar de revelatie van de avond is eigenlijk toch zanger James Michael, voornamelijk bekend als producer en schrijver van andermans platen. Sixx: A.M. is het eerste echte vehikel voor zijn stem. En wat een stem en wat een performer! Veel beter dan Vince Neil ooit was.

Met Rise, waarop iedereen in de zaal zijn vuist al in de lucht balt, gaat de zegetocht verder. Van alles wat ze doen en hoe ze zich gedragen, straalt de L.A.- of Hollywood-vibe af. Behalve de manier waarop ze kennelijk beseffen dat het een makkelijke avond gaat worden. Daar lijken ze dankbaar voor en dat willen ze ook laten blijken. Dat er hier en daar nog wel eens een beetje naast gespeeld wordt of de hele show erg gelikt overkomt, lijkt niemand te deren. Nee, de theatrale, dramatische en haast sacrale muziek wordt met absolute verve en overtuiging gebracht en opgevreten door het publiek. Hier staan nieuwe en oude fans in de zaal die alles meeschreeuwen. Dat hadden de mannen vast niet verwacht.

Gemorst bier en strakke mini-jurkjes
Heerlijk harde nummers als Everything Went To Hell en When We Were Gods worden uit volle borst meegezongen en er wordt constant op meegesprongen en -gedanst. De vaart wordt er later in de set uitgehaald met de ballad Skin, waarbij Michael eerst in zijn eentje achter de toetsen kruipt, maar later wordt vergezeld door de rest van de drie kernleden. En natuurlijk wordt er tegen het einde van de avond nog gerefereerd aan de verschrikkelijke gebeurtenissen in Orlando en Parijs, waar het daaropvolgende nummer Rise Of The Melancholy Empire voor geschreven werd. Snoerloze gitaren en microfoons, gemorst bier dat meteen wordt opgepoetst… de band staat mijlenver van de smerige rock van Mötley Crüe. Alleen de achtergrondzangeressen met hun strakke mini-jurkjes lijken daar nog aan te refereren. En wellicht kwam ergens een verstokte Mötley Crüe-fan bedrogen uit, omdat er niets van de oude band gespeeld werd. Maar de alternatieve L.A.-metal van Sixx:A.M. staat als een huis, als een kathedraal en iedereen die een dienst bijwoont, zal daarna overtuigd zijn van de klasse van Sixx:A.M. Zelfs die ene Crüe-fan…

Sixx:A.M. in TivoliVredenburg, Utrecht
Gezien op dinsdag 14 juni 2016
Foto’s: Cristel Brouwer