Afgelopen zaterdagavond gaf Stereophonics een show in AFAS Live die het hele oeuvre van de band besloeg. De Britpopband uit Wales is onverwoestbaar, zo lijkt het. Twintig jaar aan stevige rocksongs werd afgewisseld door breekbare ballades en het uit overwegend veertigers bestaande publiek smulde ervan.
In het begin van deze eeuw, toen de populariteit van de Stereophonics op het vasteland van Europa op een hoogtepunt was, scoorden de band hits als Have A Nice Day en Maybe Tomorrow. In Groot-Brittannië zijn de heren nog steeds ongekend populair en staan ze elke zomer op de grote festivals. Ondanks dat er geen grote verschuivingen hebben plaatsgevonden in de sound van de groep, is de muziek wel steeds verder ontwikkeld. De band van Kelly Jones, Richard Jones, Jamie Morrison en Adam Zindani heeft afgelopen oktober zijn elfde studioalbum Kind afgeleverd. Jones stelt zich daar nog kwetsbaarder op en is een meester in het vertellen van kleine verhalen met diepe emoties. Daar hebben we deze avond veel van mogen beleven.
Nadia Seikh
Om acht uur trapt het voorprogramma Nadia Seikh de show af. Een meisje met een gitaar, begeleid door een stel twintigers. Seikh is een ‘pet project’ van drummer Jamie Morrison, wat in de sound van de muziek goed terug te horen is. Jammer dat de zaalmix niet geweldig was, maar ook dan is deze band voorlopig nog geen Cranberries. Bescheiden vertelt Seikh dat ze voor het eerst in Amsterdam is en dan ook meteen voor het grootste zaalpubliek tot nu toe.
Stampen
Daarna valt Stereophonics binnen met stampende hits als C’est La Vie en Superman en het lekkere I Wanna Get Lost With You, de opener van Kind. Jones is geweldig bij stem, zoals we van hem gewend zijn. De band klinkt stevig en loepzuiver en de saxofoon op Geronimo maakt het geheel af. Uiteraard komen de grote hits ook voorbij. Luidkeels zingt het publiek mee met Maybe Tomorrow en Have A Nice Day. Tussen de nummers door bedankt de frontman de Nederlandse fans en vertelt hij dat hij zijn bezoeken aan Amsterdam van de afgelopen twintig jaar niet allemaal meer kan herinneren, maar dat kan ook aan de drank hebben gelegen.
Nieuwe werk
De band speelt veel werk van het nieuwe album Kind. Bust This Town is bijvoorbeeld zo’n rocker die prima in de setlist past. Na de wisselvallige albums Keep The Village Alive (2015) en Scream Above Sounds (2017) is Kind veel beter ontvangen. Het album bevat veel rustige nummers, maar is met een paar juweeltjes zoals alleen Stereophonics ze kan schrijven toch in evenwicht. Voor Fly Like An Eagle, het nummer dat Jones voor zijn dochter schreef, neemt hij plaats achter de piano. Make Friends With The Morning, ook van het nieuwe album, heeft een hoog Kumbaya-gehalte en doet het in een lokale pub waarschijnlijk beter dan in AFAS Live.
Het imposante bombast van Graffiti On The Train klinkt als Manic Street Preachers in de beste dagen van die band. Morrison laat op Mr And Mrs Smith horen dat hij een begenadigd drummer is en Jones gooit er een weergaloze gitaarsolo uit op Sunny. Boy On A Bike klinkt in een wereld vol oorlog en geweld actueler dan ooit; de trompetsolo gaat door hart en ziel. Daarna lijkt de set wat in te zakken. Midtempo nummers als Just Looking en Don’t Let The Devil Take Another Day voegen niet zo veel toe en kunnen slechts op een beleefd applaus rekenen. Bij Mr. Writer voel ik me als recensieschrijver aangesproken en neem me voor nooit de zure man te worden waar hij over zingt.
Anthem van de jeugd
Stereophonics neemt de tijd, maar veel songs die hits waren in het Verenigd Koninkrijk zijn in Nederland voornamelijk bekend van het best of-album Decade In The Sun en worden niet zo enthousiast ontvangen in de AFAS. Het publiek reageert daarentegen wél uitgelaten bij afsluiter Bartender And The Thief. Uiteraard komt de band nog terug voor een toegift: Thousand Trees en Dakota. De vuist van menig veertiger gaat nog een keer de lucht in op deze anthem voor de eeuwige jeugd en de eeuwige liefde: ‘I don’t know where we are going now’. Waarschijnlijk maandag weer gewoon naar kantoor.
Stereophonics in AFAS Live
Gezien op 1 februari 2020
Tekst: Edwin Moor
Foto: Hans-Peter van Velthoven
7 Reacties
Klopt, het was gewoon leuk en als fan van het eerste uur heb ik mij prima vermaakt!
Ik waande me in het Verenigd Koninkrijk tijdens het concert ! Het was grandioos !!! (En dat op de 1e dag van de Brexit…..)
Mogen ze maar snel weer komen.
Een geweldige super veelzijdige liveband die er elke keer weer een mooie muziekavond van maakt, heb weer genoten!
Ik heet Hans-Peter van Velthoven!!!!!
Excuus Hans-Peter, heb het even aangepast!
Stereophonics horen bij de beste live bands die ik ooit gehoord heb. Ze spelen strak, de gitaren luider dan op de cd’s, zijn stem is heel goed en het zijn entertainers. Ze maken contact met het publiek en het lijkt of het ook hun mooiste avond van het jaar is!
Ik ga al jaren samen met mijn neef maar wij vonden er helemaal niets aan. Het eerste half uur was fantastisch maar daarna zakte het helemaal in elkaar door een overkill aan langzame en/of matige nummers. Vorige keer hadden ze precies hetzelfde probleem. Het publiek reageerde ook steeds tammer tot er tegen het eind van de avond af en toe alleen plichtmatig geklapt werd. Wij zijn zo’n 10 jaar lang naar bijna iedere show geweest maar de afgelopen 2 keren werd wel duidelijk dat het randje helemaal weg is. De band speelt alle nummers helemaal perfect maar de beleving is eruit. Pas toen een gitaar uit viel en later de tekst vergeten werd ontwaakte de band en kon er gelachen worden. Voor ons kwam het te laat. Pas als de speellijst geen gedrochten als Sunny met dramatisch slechte gitaarsolo meer bevat ben ik weer bereid om te gaan. Erg zonde en jammer want wij genoten er altijd erg van.