Steve Hackett in De Boerderij

“Hoe meer noten je speelt, hoe minder vrouwen komen opdagen”, grapt Steve Hackett wanneer hij herinneringen ophaalt aan de tijd waarin progressieve rock nog helemaal geen progressieve rock genoemd werd. De gitarist kan het weten, aangezien hij als enige bandlid van de klassieke Genesis-bezetting zijn volledige loopbaan trouw bleef aan het genre – enkele kortstondige uitstapjes daargelaten. Tijdens de eerste van drie avonden in De Boerderij wordt dat nog maar eens bevestigd met een veelomvattende show waarin hij niet alleen zijn nieuwste album promoot, maar ook uitgebreid stilstaat bij het veertigjarig jubileum van zijn klassieker Spectral Mornings. En oh ja, er is ook nog een integrale uitvoering van Selling England By The Pound…

Hackett constateert dat er vanavond toch opvallend veel vrouwen in de prettig knusse zaal staan, maar hij zegt maar niets over het aantal jongeren. Die zijn er namelijk vrijwel niet, tenzij – zo merkt een concertbezoeker na afloop op – ze meegesleept zijn door hun ouders. Niets mis met dat laatste, overigens, want op die manier maakte ook deze recensent ooit kennis met Hackett’s post-Genesis-muziek, toen de man ter promotie van zijn destijds nieuwe album To Watch The Storms (2003) in 013 optrad.

Inmiddels zijn we zo’n zestien jaar en bijna tien albums verder, en zoals zanger Nad Sylvan vanavond nog maar eens benadrukt: “Van alle leden van de klassieke Genesis-bezetting is hij de enige die nog steeds toert met werk uit die tijd.” Terwijl Hackett vanavond dus de klassieker Selling England By The Pound integraal uitvoert, richten de andere alumni van zijn oude band zich op heel andere zaken. Afgezien van enkele losse nummers is het stil rondom Peter Gabriel, toetsenist Tony Banks bracht vorig jaar een album met klassieke muziek uit, Mike Rutherford toert nog altijd met zijn radiovriendelijke Mechanics en Phil ‘Not Dead Yet’ Collins mag volgende maand zijn Sky Radio-ballads zingen in het Goffertpark.

Tweede thuis
Voordat Hackett zijn favoriete Genesis-album nummer voor nummer afwerkt, legt hij in de eerste helft de focus echter op zijn solowerk. Terecht, want de bijzonder productieve muzikant brengt nog altijd om de twee jaar een nieuw album uit, waarvan het alleraardigste, in januari verschenen At The Edge Of Light de jongste creatie is. Tijdens het nummer Under The Eye Of The Sun valt de knappe en vlekkeloze close harmony-zang op, terwijl de opbouw van het schitterende Beasts In Our Time iets wegheeft van een out-take van King Crimsons meesterwerk In The Court Of The Crimson King (1969). Hackett’s stem doet hier sterk denken aan die van wijlen Greg Lake, maar het is multi-instrumentalist Rob Townsend die de show steelt met een intense saxsolo.

Naast de release van At The Edge Of Light viert Hackett in de zaal die hij naar eigen zeggen inmiddels als een soort tweede thuis ziet dus ook het veertigjarig jubileum van Spectral Mornings. De sympathieke Brit vertelt dat hij en de andere muzikanten tijdens de opnames in Hilversum volop snoepten van verdovende middelen en dat hij aanstormend talent dergelijk gedrag zou willen afraden. Ook zegt hij inmiddels ‘schaamteloos’ genoeg te zijn om een nummer te proberen dat eerder kennelijk niet werkte in een live-setting: het kalme The Virgin And The Gypsy, dat mede dankzij de roterende lichteffecten een sprookjesachtige sfeer overbrengt. Verder bevestigen zinderende stukken als Clocks (The Angel Of Mons) en het indringende titelnummer dat Spectral Mornings terecht gezien wordt als Hackett’s beste solowerk na zijn debuutalbum Voyage Of The Acolyte, dat in 1975 al in zijn tijd bij Genesis verscheen.

Ontbrekende Genesis-song
Hoe goed het oude en recentere solowerk ook is, de belofte van een integraal Selling England By The Pound doet natuurlijk vooral uitkijken naar dat deel van de show. Na de pauze verschijnt Nad Sylvan in een kostuum dat Peter Gabriel had kunnen dragen in zijn jonge jaren en waarmee de zanger zo uit het rariteitenkabinet van een Fellini-film lijkt te zijn weggelopen. De band zet Dancing With The Moonlit Knight in en vanaf dat punt slepen de razend knap op elkaar ingespeelde muzikanten je volledig de unieke wereld van het klassieke Genesis in. De indringende gitaarsolo van Firth Of Fifth – tijdens sommige eerdere tours uitgevoerd als losstaand stuk en in welke vorm dan ook het hoogtepunt van elke Hackett-show – komt toch het best tot zijn recht als onderdeel van het complete nummer, terwijl Sylvans stem behoorlijk veel lijkt op die van Gabriel in epische composities als The Cinema Show en The Battle Of Epping Forest. Een leuke verrassing is de toevoeging van het nummer Déjà Vu, de ‘ontbrekende song’ van Selling England By The Pound die pas decennia later werd uitgewerkt voor Hackett’s album Genesis Revisited. Paul Carrack zong die studioversie heel netjes, maar met Sylvans stem past het lied ineens veel beter in het geheel.

Het kan niet vaak genoeg benadrukt worden: hoewel veel progfanaten vooral het vertrek van Peter Gabriel betreuren, kwam het – in artistiek opzicht – gouden tijdperk van de band pas ten einde toen ook Steve Hackett opstapte. Dat blijkt maar weer wanneer na Selling England By The Pound het al even prachtige Dance On A Volcano een nieuw hoogtepunt vormt, een stuk dat in de tussenperiode van Genesis als viertal werd opgenomen voor A Trick Of The Tail (1976). Sylvans stem slaat tegen het einde even over, maar niemand die zich zal storen aan zo’n kleine smet op een verder perfecte versie. Zó perfect dat het zeer te betwijfelen valt of een reünie van de klassieke Genesis-bezetting, nog altijd de natte droom van veel fans, de uitvoeringen van Hackett’s huidige band zou overtreffen.

Steve Hackett in Cultuurpodium De Boerderij, Zoetermeer
Gezien op woensdag 22 mei 2019
Foto: Lee Millward