Steve Vai in Melkweg

Het is opmerkelijk hoe gemêleerd het gezelschap is dat vanavond naar Amsterdam kwam om te zien hoe gitaarheld Steve Vai zijn muzikale vingerafdruk in het podium van de Melkweg brandt. Zwarte bandshirts worden afgewisseld door versgeperste overhemden en tussen de baarden en lange haren staan hier en daar zelfs deftige dames die je eerder bij een uitvoering van de Matthäus Passion verwacht. Andere toeschouwers vallen weer op vanwege hun leeftijd. Hidde van 10 en Tjerk van 12 zijn waarschijnlijk de jongste Vai fans in de zaal en kunnen hun enthousiasme nauwelijks verbergen. Dat is ook nergens voor nodig, want Zappas ‘Little Italian Virtuoso’ geeft een show weg die het publiek nog lang bij zal blijven.

Vanaf zijn opkomst is het duidelijk dat Vai er zin in heeft vanavond. Tijdens opener Racing The World kronkelt de Amerikaan al gekke bekken trekkend over het podium en na het melodisch gitaargeweld van Velorum grijpt hij grijnzend de telefoon van een fan voor een selfie. Vervolgens spreekt hij de zaal vol vuur toe: “Let’s feel good now!” Gejuich klinkt, en Vai scheurt in razend tempo de eerste noten van Building The Church de zaal in.

Ritmisch duel
In tegenstelling tot de laatste keer dat Vai Nederland aandeed, heeft de Amerikaan vanavond een relatief kleine bezetting achter zich. Het Metropole Orkest is vervangen door een klassieke bandbezetting waarvan de leden ruim de gelegenheid krijgen om te laten zien wat ze kunnen. Gitarist Dave Weiner wordt als eerste de center stage gegund en maakt met een indrukwekkend akoestisch solonummer duidelijk dat hij niet voor zijn bandleider onderdoet. Even later mag bassist Philip Bynoe het spotlight eventjes opeisen en tijdens de tweede helft van de show laat percussionist Jeremy Colson zien dat echte drummers best zonder kit kunnen. Tijdens een zinderend ritmisch duel met zijn chef slaat Colson de vonken achtereenvolgens uit een houten stoel, de vloer van het podium en zelfs de op datzelfde moment door Vai bespeelde gitaar.

Het programma dat de gitarist en zijn band in elkaar hebben gedraaid is op z’n zachts gezegd spectaculair. Vais vingers zijn in topvorm en storten nummer voor nummer een sonische zondvloed uit over het publiek. Toch is de set gevarieerd genoeg om verzadiging te voorkomen. Hard en snel wordt afgewisseld met bedachtzaam en melodisch en na een elektrische eerste helft wordt er ruimte gemaakt voor een aantal akoestische nummers.

Lichtgevend robotpak
Toch is ’t het spektakel dat de boventoon voert. Vai staat geen moment stil en paradeert als een hitsige haan over het podium terwijl hij zijn kenmerkende gitaren tot schreeuwens toe liefkoost. Regelmatig neemt hij de tijd om het publiek toe te spreken, een grapje te maken of een kleine anekdote te vertellen. Aan het eind van de avond trekt hij zelfs drie dames uit de zaal om on the spot een nummer te schrijven. Lieftallige assistente nummer 1 zingt een drumbeat in, nummer 2 een baslijn en nummer 3 een gitaarriff, die stuk voor stuk worden overgenomen door de musici. Visueel mag de act er ook zijn. Om de paar nummers verandert Vai van kledingstuk en komt tijdens The Ultra Zone zelfs op in een lichtgevend robotpak dat niet zou misstaan in de buitencategorie van het Eurovisie Songfestival.

Na For The Love Of God, is het einde dan toch daar. Fluitend en joelend roept het publiek Vai en zijn band terug, die de mensen in de zaal vervolgens nog even trakteren op Taurus Bulsa uit de Fire Garden Suite. Na de toegift stapt Vai voldaan de coulissen in en laat hij de Melkweg smeulend achter.

Steve Vai in Melkweg
Gezien op 8 mei 2014
Foto’s: Luuk Denekamp