Tame Impala in de Heineken Music Hall

Een Tame Impala-show is een beetje als het achterstevoren kijken van een pornofilm met een uitzonderlijk goed verhaal: het begint orgastisch goed, maar stiekem is de rest ook nog meer dan genietbaar. Het hiervoor genoemde muzikale orgasme komt in de vorm van Let It Happen, de bijna acht minuten klokkende discopsychtrip die niet alleen het nieuwste album Currents opent, maar ook alle aanwezigen in de stampvolle Heineken Music Hall van meet af aan sip laat dansen in een zondvloed van confettisnippers. 

En da’s een knappe prestatie voor een psychedelische rockband die tot niet zo heel lang geleden in beduidend kleinere zalen als Paradiso en Tivoli stond. Na het uitstekende tweede album Lonerism (2012) werd een deel van de gitaren ingeruild voor spacey elektronica en dat leverde op het vorig jaar verschenen Currents een perfecte mix op van psychedelische pop,  rock, disco, synthpop en zelfs R&B. Die switch bleek zowel commercieel als artistiek bijzonder goed uit te pakken: het album werd overal juichend ontvangen (zo ook bij Lust For Life) en de nieuwe sound sloeg aan bij een veel groter publiek, wat de band o.a. een Grammy-nominatie en hoge noteringen in de hitlijsten opleverde.

Bedwelmend
Wat ook niet onbelangrijk is: die nieuwe songs komen live uitstekend uit de verf. Dat viel vorig jaar al op tijdens het optreden op Lowlands, toen Currents nog maar net verschenen was, maar sinds die tijd hebben frontman Kevin Parker en de zijnen nog een paar flinke stappen vooruit gemaakt, zo blijkt deze avond in de HMH. De setlist is een perfecte mix van ouder, meer gitaargericht materiaal als Apocalypse Dreams, Elephant en Mind Mischief en de wat meer poppy nieuwe songs, waarvan vooral The Less I Know The Better, Eventually en uiteraard Let It Happen indruk maken.

De band speelt vol overtuiging en retestrak, de visuals zijn werkelijk adembenemend en vullen de sowieso al bedwelmende songs perfect aan. De bandleden hebben het bovendien overduidelijk zeer naar hun zin. Parker (een langharige hippie op blote voeten, gehuld in spijkerbroek en simpel wit T-shirt en met een hip dasje om z’n nek) babbelt er lustig op los, bedankt het publiek vaak en uitvoerig en is zowaar een echte frontman geworden, die met zijn dansjes, gitaarmoves en aparte stem het publiek moeiteloos inpakt.

Helium
Die stem blijft trouwens wel een acquired taste. Ik persoonlijk vind ‘m geweldig, maar toegegeven: af en toe klinkt Parker een beetje als mijn kat die om brokjes schooit nadat hij met z’n neus in de helium is gevallen. (Voordat iemand de dierenbescherming belt: ik zou mijn kat nooit helium voeren. Echt niet!) Maar hoe gek het ook klinkt, die omschrijving is totaal niet negatief bedoeld: dat stemgeluid past angstaanjagend goed bij de muziek en maakt het geluid van Tame Impala juist compleet.

Anderhalf uur lang houdt Tame Impala de Heineken Music Hall met speels gemak in zijn greep, van de eerdergenoemde waanzinnige opener Let It Happen via het massaal meegebrulde ‘Cause I’m A Man tot en met de toegift, waarin publieksfavoriet Feels Like We Only Go Backwards (van Lonerism) voor een extra hoogtepunt zorgt. De keuze om te eindigen met het niet eerder live gespeelde New Person, Same Old Mistake is een aparte – het is nu niet bepaald de meest meeslepende Tame Impala-song – maar ergens is het ook wel tekenend en passend voor deze fijn dwarse band. En de colonne vertrekkende concertbezoekers die massaal het deuntje van Let It Happen neuriën op de terugweg naar de trein zorgt ervoor dat de cirkel weer helemaal rond is.

Tame Impala in Heineken Music Hall Amsterdam
Gezien op vrijdag 29 januari 2016
Foto’s: Mitchell Giebels