Een kleine drie uur, dertig nummers en bijna geen dip te bespeuren. Er zijn niet heel veel bands die dat veertig jaar na hun oprichting nog zo makkelijk doen als The Cure dat zondagavond in de Ziggo Dome doet. De new wave-rockers stellen het geduld van hun publiek op de proef door lang te wachten met hun grootste klappers, maar laten in de aanloop daarnaartoe de fans wel al volop genieten.
“It’s been a while”, is het eerste wat Robert Smith de zaal in roept. Het is nogal een understatement. De laatste keer dat The Cure Nederland aandeed voor een eigen concert was in 2008, al was er tussendoor nog wel een show op Pinkpop. Acht jaar geleden stond de band nog in Ahoy en was er nog niet eens sprake van de Ziggo Dome, die zondagavond tot de rand gevuld is. Wat echter niet veranderd is, is het repertoire, want in die tijd heeft de groep niets nieuws laten horen. Gelukkig heeft The Cure in de dertig jaar ervoor zo veel platen gemaakt dat geen show hetzelfde hoeft te zijn.
Deze keer is ervoor gekozen om te openen met Open, dat met zijn lange intro een mooie opkomer is. Dit wordt gelijk gevolgd door High, waardoor het even lijkt alsof de band het album Wish integraal gaat spelen, maar dan wordt er geschakeld naar ander werk. De mannen van The Cure hebben duidelijk hun show opgedeeld in blokken en beginnen al snel met de emotioneel gelaagde en soms donkere liefdesnummers. In Between Days, Pictures Of You, Other Voices en Lovesong volgen elkaar in een rap tempo op, maar klinken stuk voor stuk vlekkeloos.
De stevigere kant van new wave
Na het prachtige The Last Day Of Summer wordt het volume opgeschroefd. Helaas is de power van met name gitarist Reeves Gabrels en bassist Simon Gallup de stem van Smith soms net de baas, waardoor hij wat wegvalt tussen de muren van geluid. Wel is de overstap naar het geweld van nummers als 39 en From The Edge Of The Deep Green Sea een genot voor het oor. Met precisie laten ze het publiek genieten van de stevigere kant van de new wave. Bij One Hundred Years trakteert The Cure op een – niet altijd even frisse – fotoshow, waarin de evolutie van oorlog in de afgelopen honderd jaar wordt uitgebeeld. Sowieso zijn de visuals niet altijd prettig. De lichten zijn soms buitengewoon fel en tijdens Fascination Street kijk je naar een reuzenrad dat gebouwd is van een lading fluorescerende kauwgomballen. Ook de op en neer stuiterende beelden tijdens Shake Dog Shake zijn niet heel kijkersvriendelijk, maar wel goed afgestemd op de muziek.
The Cure lijkt er vroeg de brui aan te geven, maar zoals altijd is dat maar een schijnspel. Liefst drie encores – samen goed voor bijna vijf kwartier aan muziek – heeft het kwintet opgespaard, met daarbij eigenlijk alle grote klappers. Ze zijn ook nodig, want hier en daar lijkt de focus op zowel het podium als de zaal wat zoek te zijn. De eerste noten van A Forest komen dan ook precies op het goede moment en vormen de start van een heerlijk laatste uur. De energie die uit die klassieker wordt geput, wordt goed gebruikt door Shake Dog Shake en Never Enough uit de kast te trekken. Met name het stop-en-go-trucje tijdens die laatste song heeft een leuk effect.
‘See you soon’?
Daarna is nog even tijd ingeruimd voor de grote hitshow. Te beginnen met het tekstueel wat obscure Lullaby, waarin een gigantische spin Smith als avondmaal ziet. Dan is het tijd voor meezingers, voor zover je daar bij The Cure van kunt spreken. Friday I’m In Love, Boys Don’t Cry en Close To Me laten de hele zaal op de maat meebewegen – al moet een klein deel tijdens dit slotstuk al vertrekken richting de trein, want het loopt allemaal iets uit. De band sluit af met Why Can’t I Be You?, dat eigenlijk net over de top is, maar na een concert van bijna drie uur nog wel even alle voeten van de vloer krijgt. “See you soon”, zijn de laatste woorden in de microfoon van de nooit heel spraakzame Smith. Hopelijk staat ‘soon’ niet weer voor een periode van acht jaar.
The Cure in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op zondag 13 november 2016
Foto’s: Luuk Denekamp
Meer over
8 Reacties
Fenomenaal concert. Geweldig opgebouwd. The Cure is in eerste instantie luistermuziek maar kregen wel het publiek enthousiast. Mooi om te zien hoe Robert Smith na afloop alle hoeken van het podium op zoekt om emotioneel het publiek te bedanken, wauwwhh!
Helemaal mee eens, ik vond het een geweldig concert en heb vanaf het begin tot het eind genoten van the Cure.
Leuk om te zien dat the Cure zelfs de hedendaagse jeugd kan boeien, het gros van de bezoekers was ten tijde van a Forest nog niet eens geboren. ;)
Los van de geweldige show was dat bedankje nog wel bijna het mooiste moment van de avond, het leek wel of hij oprecht dankbaar was dat hij voor ons mocht spelen, heel mooi gebaar!
Concerten zijn tegenwoordig natuurlijk veel te duur, maar bij The Cure krijg je wel waar voor je geld, ik heb drie uur genoten.
Mooi verslag! Ik ben er zo een die pas werd geboren toen The Cure al lang en breed zijn sporen had verdiend en ben uitermate dankbaar ze zondag live te hebben kunnen aanschouwen. Geweldige opbouw, geweldige zang, geweldige show. Ik zeg geen ‘nee’ tegen een tweede concertbezoek. Inderdaad meer dan waar voor je geld.
Ik Vond het tegenvallen. Zat op tribune achter het veld en daar was het geluid alleen het laatste half uur zoals het hoorde, waardoor de briljante gelaagdheid en de subtiele nuances die The Cure zo kenmerken er niet uit kwamen en het te hard, te blikkerig of teveel een brij werd.
Doodzonde en een dikke min voor de geluidtechnici want aan The Cure klag het niet. Die waren prima opp wat tekstuele onvastigheden van Smith na. Aangezien het Ziggodome een enorme reputatie heeft waar het gaat om de geluidkwaliteit was het echt een beetje een domper. Veder prima vermaakt maar wel jammer. Volgende keer beter.
Grootse avond, inderdaad het geluid kon beter, maar heerlijk dat die gasten een grote greep deden uit hun donkere repertoire.
Cure. Hartelijk dank.
Heel goed opgebouwd concert met veel materiaal uit de beginjaren. Geweldig! Hoewel de samenstelling van The Cure niet is wat deze toen was, toch een zeer goed op elkaar ingespeeld vijftal… Wat opvalt is inderdaad de vele jonge mensen op ‘de vloer’, die waarschijnlijk diep in de buidel hebben moeten tasten om er deze avond bij te zijn.
PS. (hoeft niet per sé geplaatst te worden) Om deze jonge mensen nog verder uit te kleden moest ook nog even vier euro vijftig neergeteld worden om een plastic bekertje uilenzeik te kunnen nuttigen. Iets wat mij in de toekomst ervan zal weerhouden om regelmatig een concert in de Ziggo te gaan bezoeken.
Figurehead was voor mij het absolute hoogtepunt!! Wat een ‘gevoel’ zit er in dat nummer, en die is toch al een paar jaartjes oud.
Eind jaren 80 voor het laatst bij een concert van de The Cure geweest (Ahoy) maar waar de meeste bands met de
Jaren wat minder worden, gaat dit niet op voor deze gasten… ik vind ze 35 jaar later eigenlijk nog iets beter.
Top avond!!