Ook al wil de band er zelf niks van weten, ‘goth’ is toch een van de eerste associaties die The Sisters Of Mercy oproept. Tijdens de hoogtijdagen van de groep – de tweede helft van de jaren ’80 – verschenen vlak na elkaar drie fantastische gothic rock-platen. Naast de zware postpunk-baslijnen hadden The Sisters nog twee troeven: drumcomputer Doktor Avalanche en de onheilspellende zware stem van frontman Andrew Eldritch. En dat is maar goed ook, want meer dan 25 jaar later zijn zij de enige overgebleven originele bandleden en in de tussentijd is er geen nieuw album meer verschenen.
Maar dat betekent niet dat er niks bijzonders meer te halen valt bij een optreden. Nieuwe – of althans, nieuwere – onuitgebrachte nummers zijn er wel. Eldritch heeft ze door onenigheid met platenmaatschappijen en een flinke dosis eigenwijsheid alleen nooit uitgebracht. Ze zijn alleen te horen in onprofessioneel opgenomen YouTube-filmpjes van concerten. Want live speelt de band ze wél. Voor Sisters-fans is dat feit alleen al genoeg om het optreden de moeite waard te maken.
Al voor aanvang van de show wordt er zo veel gebruik gemaakt van de rookmachines dat er eigenlijk niks meer te zien is op het podium. Als Eldritch het podium opkomt, komt zijn gestalte bijna dreigend over. Van zijn zwarte haardos is niks meer over en hij is wat breder geworden met de jaren, maar de zonnebril is nog steeds nadrukkelijk aanwezig. Als More wordt ingezet – toch wel een van hun beste nummers – zingt hij voorovergebogen, bijna verborgen in de rook. Het nummer is misschien iets te energiek om er meteen in te kunnen komen. Maar bij Ribbons en het daaropvolgende onuitgebrachte Crash And Burn gaat het publiek al los. De gemiddelde leeftijd ligt misschien rond de veertig, maar er ontstaat toch een heuse moshpit die het hele optreden terug blijft komen.
Geen onnozel gepraat
Niet alle nummers komen live nog zo goed over. De stem van Eldritch laat het af en toe afweten in de uithalen en soms komt hij simpelweg niet hard genoeg boven de muziek uit. De samenvoeging van Doctor Jeep en Detonation Boulevard is daar onder andere de dupe van. Klassiekers als Alice, het prachtige Marian en het fantastische Dominion/Mother Russia komen gelukkig wel goed uit de verf. Ook het onuitgebrachte We Are The Same, Susanne klinkt bijzonder goed. Echte interactie met het publiek is er niet. Maar is dat wel nodig? Het vermeende autoritaire karakter van de band – in het bijzonder Eldritch – is misschien wel een kracht die niet ondermijnd moet worden door onnozel gepraat.
Na het donkere Flood II verdwijnt de band kort van het podium, om even later 1959 in te zetten. Jammer genoeg gaat de langzame kracht van het nummer een beetje verloren in de drukke zaal. Uiteraard worden Lucretia, My Reflection en Vision Thing beter ontvangen. Ook de tweede toegift valt in goede aarde, maar hoe kan het ook anders met Temple Of Love en This Corrosion. The Sisters Of Mercy lijkt misschien van een afstandje niet relevant meer, maar zowel de beproefde en geprezen klassiekers als de onbekende nieuwe nummers zijn live echt een beleving.
The Sisters Of Mercy in 013, Tilburg
Gezien op vrijdag 18 maart
Foto’s: Bernard Bodt
0 Reacties