Het leek een rare 1 april-grap, of een droom die je in al zijn stupiditeit was bijgebleven. Maar toen Todd Rundgren zijn cover van Youp van ’t Heks Flappie op een nietsvermoedende wereld losliet, bleek het toch echt al december 2020 en waren we allemaal klaarwakker. In TivoliVredenburg moesten sommigen zich zondagavond misschien nog eens in de arm knijpen: in de staart van de show stond de Amerikaanse alleskunner toch écht zijn Engelstalige versie van ‘ons’ kerstlied te zingen, begeleid door een toetsenist met konijnenoren. Maar ja, zoals Rundgren al in een recent interview voor ons blad vertelde over de huidige tour: “Ik zal je net zo vaak verwarren als aan je verwachtingen voldoen.”
Nou, ‘Runt’ heeft woord gehouden. Voor zijn show in de Ronda-zaal koos de gerespecteerde muzikant/producer ongeveer de tegenovergestelde opzet van zijn optreden in Paradiso zes jaar geleden. Dat was ook al zo’n curieuze avond: voor de pauze werkte hij in hoog tempo zijn grootste klassiekers af en vervolgens bleef hij verdacht lang weg, waardoor meerdere bezoekers vermoedden dat Rundgren niet meer terug zou keren – had hij immers niet al hun favorieten al gespeeld? – en dus maar aftaaiden. Maar hij verscheen wel degelijk weer op het podium. Er volgde een wat klunzige Q&A-sessie, met daarna een tweede set vol minder bekend werk. Songs die alleen de allergrootste ‘Todd-heads’ wisten te herkennen.
Eigenzinnig
Voor de Still Me, (Still We) Tour werd die formule dus helemaal omgegooid. Eigenzinnig als hij is, vult Rundgren de reguliere set voornamelijk met obscuur materiaal (‘deep cuts’ mag hier bijna een understatement heten), om bij de toegift nog snel drie van zijn grootste hits in een wat rommelige medley te verweven. I Saw The Light, Can We Still Be Friends en het op plaat zo mooi opgebouwde Hello It’s Me klinken nu zelfs wat plichtmatig. Zeker vergeleken bij de bewonderenswaardige overgave waarmee hij eerder op de avond zijn minder hitgevoelige werk uitvoerde.
‘I think you know’
Niet dat Rundgren zijn toehoorders meteen in het diepe gooit. Voordat zijn vijfkoppige band en hij het podium op stormen, roept het korte How About A Little Fanfare? wellicht enige herkenning op bij het deel van het publiek dat hem in de jaren zeventig goed volgde. Net als de eerste échte song van de avond, I Think You Know, is die maffe, bijna Twin Peaks-achtige introductie afkomstig van de dubbel-lp Todd (1974), een semiklassieker in zijn oeuvre. Daar moeten die luisteraars het voorlopig echter mee doen, want Rundgrens onderbelichte latere werk beslaat het leeuwendeel van de setlist. Maar zelfs degenen die alleen in de seventies zijn platen kochten, staan vast niet te kijken van ’s mans dwarsheid. Toen al volgde hij het (relatief) commercieel aantrekkelijke dubbelalbum Something/Anything? (1972) op met het freaky A Wizard, A True Star (1973).
Zo goed als die twee meesterwerken zou een Rundgren-plaat nadien nooit meer worden. Toch verdient zijn output vanaf medio jaren tachtig absoluut de ruime aandacht die hij er vanavond aan besteedt. In de seventies scoorde de zanger/multi-instrumentalist meerdere hits, maar ook zijn werk als producer (o.a. Meat Loafs Bat Out Of Hell) bracht genoeg geld in het laatje om met zijn eigen muzikantencarrière te kunnen doen wat hij wilde. En dat deed hij dan ook.
Crimineel onderschat
Geen hond die A Cappella in 1985 kocht, bijvoorbeeld, maar dat crimineel onderschatte album levert in de vorm van het feilloos meerstemmig gezongen Honest Work een van de mooiste momenten van deze avond op. Of wat te denken van het elektronische Liars (2004)? Tot op heden Rundgrens enige écht goede plaat van deze eeuw – de rest schommelt tussen wisselvallig en abominabel – maar de vier selecties van dat album onderstrepen nog maar eens dat hij niets van zijn artistieke krachten verloor sinds het commerciële succes opdroogde.
Elders hangt Rundgren met verve de gitaarheld uit, bijvoorbeeld in de puike rocksong Buffalo Grass of het repertoire van zijn voormalige band Utopia (Secret Society, Rock Love). En legt hij zijn groene instrument even terzijde, dan huppelt de 77-jarige muzikant van de ene kant van het podium naar de andere en beweegt hij druk met zijn armen om het publiek zoveel mogelijk bij zijn onbekendere nummers te betrekken. Aan de linker- en rechterzijde dansen Bobby Strickland – die als toetsenist en blazer een belangrijk deel van de begeleiding op zich neemt – en tweede gitarist Bruce McDaniel in ieder geval vrolijk met hun frontman mee.
Runt de rapper
Rundgren is er maar druk mee: in het lollige Down With The Ship (op zijn nieuwste album Space Force uit 2022 een duet met Weezers Rivers Cuomo) pakt hij er een fluitje bij, in het orkestrale Kindness dirigeert hij zijn band en tijdens Fascist Christ horen we hem zelfs rappen, compleet met ‘scratching’ uit zijn gitaar. Een draak van een nummer, uit de tijd dat ‘the artist formerly known as Todd Rundgren’ tijdelijk het pseudoniem TR-i aannam, maar zijn experimenteerdrift dwingt zonder meer respect af. Ondertussen schuwt hij als zanger de risico’s bepaald niet: hij gaat vol voor de hoogste noten en weet ze meestal nog te bereiken ook. Knap hoe hij op zijn leeftijd nog de kopstem beheerst, al matcht het in Stood Up niet al te best met de achtergrondzang.
Voordat Rundgren en zijn band handenschuddend het podium verlaten, spelen ze nog twee schitterende songs van het Todd-album: The Last Ride en A Dream Goes On Forever. ‘It’s the last ride/My little game is over’, klinkt het in dat eerste nummer. Menigeen moet dan ongetwijfeld nog even bijkomen van wat zich vanavond op het podium afspeelde. Niet zozeer het voornamelijk obscure materiaal dat uitgevoerd werd, maar het feit dat een internationale grootheid als Todd Rundgren hier Flappie stond te zingen, daarbij zelf meermaals in de lach schietend. De man die naar eigen zeggen weinig van de feestdagen moet hebben, sluit het nummer af met een kerstgroet – een van de weinige keren dat hij de zaal toespreekt. Een sarcastischer ‘Merry Christmas’ is een publiek bij een popconcert waarschijnlijk nooit toegewenst.
Todd Rundgren in TivoliVredenburg, Utrecht
Gezien op zondag 2 november 2025
Foto’s door Ans van Heck
0 Reacties