Ty Segall in Paradiso

Bij Ty Segall is het wachten tot de boel ontspoort. Dat hij en zijn band daar niet heel veel meer voor hoeven te doen dan het gepassioneerd spelen van liedjes, bleek gisteren in Paradiso.

Als Ty Segall de eerste woorden van The Feels zingt, schiet hij in de lach. Het gebeurt kort nadat drumster Emily Rose Epstein hem iets influistert. Gelukkig voor Segall pleegt hij geen Elvisje en herpakt hij zich door zich te vermannen en gewoon verder te zingen. Wat hem op luid gejuich van het publiek komt te staan. Het is een van de momenten waarvan je weet dat ze gaan komen in een show van Ty Segall.

Eigenlijk staat hij met zijn driekoppige band (Epstein, gitarist Charlie Moothart en bassist Mikal Cronin) in een oersimpele opstelling en je kunt ze moeilijk beschuldigen van sterallures. Dat stralen ze gewoon niet uit met hun doodnormale kleding, lange haren en vriendelijke gezichten. Maar tijdens een show van de 27-jarige Californiër valt genoeg te beleven. Het is simpelweg geduldig zijn tot het vonkje overslaat en dan brengt spontaniteit Segall en het publiek ver.

Van spontaniteit is geen sprake als om half negen een man in cowboypak Segall aankondigt. Hij houdt een slap lulverhaal en speelt daarna mee op de titeltrack van Segalls ijzersterke nieuwe plaat Manipulator. De cowboy schept enige verbazing, wat misschien wel exact het doel is, maar echt grappig was hij nu ook weer niet. Ook daarna duurt het even voordat de show goed en wel op gang komt. Het geluid is niet optimaal, waar de zang van Segall enigszins wegvalt naast het tamelijk zware gitaargedrein dat Manipulator kenmerkt. Gelukkig is het niet verstaan van de teksten van de blonde rocker geen groot gemis, want dat lijkt nooit echt een focuspunt voor hem te zijn. Hij moet het vooral hebben van goede, vlotte composities en dat live met vuur brengen.

Dat gebeurt in de Amsterdamse zaal zeker, en dat leek eigenlijk van tevoren al vast te staan. Zeker voor de mensen op de vloer, vooraan. Vanaf het begin beuken zij op elkaar in met bijna onafgebroken moshpits. Op dat punt lijkt het publiek echter nog een eigen feestje te vieren. Vastberaden en vol vertrouwen in de band, dat die zich later wel bij hen voegt. Dat is wat inderdaad gebeurt. Langzaam maar zeker groeien de twee partijen naar elkaar toe. Segall doet al een poging door te zeggen dat hij ieders gezicht in de zaal kan zien, maar uiteindelijk weet ook hij dat hij niet eens hoeft te forceren om de show op gang te laten komen. Hij heeft in de afgelopen jaren een aardige reputatie opgebouwd die ervoor zorgt dat de mensen vanaf minuut één los gaan.

In het begin van de show worden veel nummers van Manipulator erdoorheen gejaagd. Opvallend is dat daarna, als er meer oud werk aan bod komt, de band zelf ook meer los gaat. Zo komt het moment waarop iedereen weet dat hij komt: Segall die het publiek in duikt, een korte stagedive. Even later staat Segall met een zwarte muts op zijn hoofd te spelen, haalt de knul van wie het stuk stof is hem op, zingt een nummertje mee en vliegt na een indrukwekkende duik de zaal weer in. Segall aanschouwt het allemaal lachend en deelt maar wat graag in de feestvreugde. Spontaniteit en invallen van wildheid vieren hoogtij. Als het maar een zooitje wordt, en daar stond iedereen vooraan gisteren voor open. Zoals het meisje dat een aantal maal haal shirtje omhoog wapperde en daarmee haar buik aan de zaal toonde. Het diende niet echt een doel, maar bij een show van Ty Segall draait het niet om nadenken. Het draait om gaan.

Onlangs vertelde Ty Segall mij niet te verlangen naar grote roem, die mijns inziens past bij de kwaliteitsrock die hij levert. En waar is groter succes ook voor nodig? Wat is er mooier dan in zalen als Paradiso spelen en gewoon plezier hebben? Segalls muziek mag tegenwoordig dan volwassener klinken en beter geproduceerd zijn, live mag het van mij blijven zoals het is. Losgeslagen, onbevangen en zonder aarzel.

Ty Segall in Paradiso, Amsterdam
Gezien op maandag 3 november 2014
Foto’s: Willem Schalekamp