“This is our first time performing in Utrecht, for how many people is this their first time with us?”, vraagt een vrolijke Tyler Bryant aan het kleine clubje mensen dat De Helling nog niet voor de helft vult. Bijna alle handen gaan omhoog. Het spreekt boekdelen, want hoewel ze de afgelopen jaren met de grootste rockbands ter wereld toerden, trekken de heren uit Nashville op zichzelf nog geen volle zalen. Maar aan hun showmanship te zien, lijken ze daar vanavond gretig verandering in te willen brengen.
Voor wie Tyler Bryant & The Shakedown nog niet kent: het is een rockband uit Nashville die in 2013 zijn eerste plaat uitbracht, maar al jarenlang in het voorprogramma van de groten der aarde staat. Ze deelden onder andere het podium met ZZ Top, AC/DC, Aerosmith en, recenter, Guns N’ Roses. Vanavond in Utrecht staan Bryant en The Shakedown echter zelf centraal en hebben ze niet één, maar twee bandjes in het voorprogramma staan. Als The Muff om acht uur de avond opent, is de zaal niet bepaald vol te noemen. Er staat misschien een twintigtal mensen, maar de Nederlandse band laat zich daar niet door uit het veld slaan. De mannen krijgen met hun rocksound al aardig wat mensen aan het klappen, maar staan verder vooral in dienst van de headliner.
Minifestival
Zodra de tweede band van de avond het podium opkomt, wordt de zaal al iets voller. Ruv moet eerst nog even soundchecken en dat doen de leden met aardig wat humor. Als de drummer zijn microfoon test door All By Myself met overslaande stem te zingen, krijgt hij de twintigers in de voorste rijen aan het lachen. De expressieve gezichtsuitdrukkingen en bewegingen van het trio laten het selecte gezelschap helemaal opleven en het duurt niet lang voordat er meegeklapt wordt. De bluesrockformatie maakt niet alleen constant contact met de bezoekers, maar laat ook een aantal fijne rocksongs horen. Je zou bijna vergeten dat de echte sterren van de avond straks ook nog gaan spelen, op een avond die bijna aanvoelt als een mini-rockfestival. Tenminste, totdat de zanger/gitarist ons laat weten dat het dan bijna tijd is voor Tyler Bryant & The Shakedown: “All the way from the USA!”
Een vrouwelijke voice-overstem en gitaarsolo’s geven aan dat het tijd is om ons voor het podium te verzamelen. De menigte reikt nog steeds niet verder dan twee derde van de zaal, maar als Tyler Bryant in zijn leren jack met studs en cowboylaarzen het podium op wandelt, komt er luidruchtig gejuich waardoor het voelt alsof de hele zaal wel degelijk vol staat. De eerste snaren die geraakt worden, zorgen voor meedeinende hoofden die gedurende de avond steeds uitbundiger heen en weer bewegen. Vooral frontman Tyler Bryant en drummer Caleb Crosby zoeken veel contact met de zwerm mensen en die ingestoken energie krijgen ze voor de volle honderd procent terug. Tijdens de song Don’t Mind The Blood van het tweede album wordt de kreet ‘ohohoh’ luid meegeroepen. Bryant kijkt op zijn beurt af en toe uitdagend het publiek in om de menigte extra op te jutten, terwijl hij met zijn gitaar naar ze wijst. Achter hem springt Crosby af en toe letterlijk zijn drumstel op om met zijn stokjes aan te geven dat er geklapt moet worden.
Showmannen
De zwoele blues-sound, die afgewisseld wordt met rocknummers en hier en daar de countryroots die de mannen uit Tennessee laten horen, zorgen voor een doorlopend feestje. Voor mij staan twee mensen helemaal in hun eigen wereld mee te deinzen op de muziek en een eindje verder is er een dame het trapje aan de zijkant van het podium opgeklommen voor beter zicht en een dansje. Ondertussen staat er midden in de zaal een groepje mannen te springen met de vuisten in de lucht die, als ze haar hadden gehad, zeker waren gaan headbangen. Dat Tyler Bryant en de zijnen weten hoe ze een show moeten geven, blijkt helemaal wanneer Crosby een basdrum het podium op sleurt en daarmee tussen het publiek gaat staan om zijn solomoment te pakken. Achteraf gooit hij een van zijn drumstokjes het publiek in, waarmee hij iemand ongetwijfeld erg gelukkig maakt.
Als de avond bijna voorbij is, geeft Bryant nog even een eerbetoon aan zijn grote voorbeeld Tom Petty – die voor hem de reden was om liedjes te gaan schrijven – door een cover van You Wreck Me te spelen. Bij de laatste songs gaat de band bijna volledig country en worden de tamboerijnen erbij gepakt voor Elvis Presley’s That’s Alright (Mama). De heren hebben de avond van de concertgangers helemaal gemaakt als ze samen met hen een deels akoestische versie van Ramblin’ Bones zingen, om daarna met het nodige gitaargeweld af te sluiten.
Als achteraf bij de merchandisekraam de mensen zich om de bandleden heen verzamelen, kan de balans van de avond opgemaakt worden. Degenen die het vóór deze avond pure rock & roll nog niet zeker wisten, zijn nu definitief supporters van Tyler Bryant & The Shakedown.
Tyler Bryant & The Shakedown in De Helling, Utrecht
Gezien op dinsdag 28 november 2017
Foto’s: Maaike Ronhaar
0 Reacties