U2 in de Ziggo Dome

U2 kreeg de laatste tijd nogal wat gezeik over zich heen. Het al jaren sudderende verwijt dat de band via allerlei mazen in de wet belasting ontduikt, blijft Bono en co. achtervolgen. Daarnaast was er het gedoe rondom de meest recente plaat Songs Of Innocence, dat vorig jaar gratis – maar ongevraagd – op de telefoons en Macbooks van Apple-gebruikers verscheen. En dat vond men blijkbaar maar niks. Iets met een gegeven paard niet in de bek kijken zou je zeggen, maar goed.

Verder is Bono uiteraard nog steeds een makkelijk doelwit voor cynische types, met zijn Grote Gebaren, wereldverbeterende neigingen en eeuwige zonnebril. Dat de band binnen de kortste keren vier keer de Ziggo Dome (capaciteit: 17.000) uitverkocht, is echter gewoon logisch. Los van de zaken die niets met muziek te maken hebben en het iets mindere recente werk overtuigt de Ierse rockband op het podium nog steeds – en dat is een understatement. De mannen weten er altijd een show van te maken, kleden hun optredens steevast prachtig aan, zijn niet te beroerd om (naast nieuw materiaal) bergen klassiekers te serveren en spelen anno 2015 nog steeds vol vuur, zo blijkt ook weer tijdens het eerste van vier optredens in de Ziggo Dome.

Videokooi
Zoals altijd is er ook tijdens de iNNOCENCE + eXPERIENCE Tour veel werk besteed aan het podium. Deze keer is er gekozen voor een catwalk die vanaf het hoofdpodium tot helemaal achterin de zaal loopt, met daarboven een constructie (een soort ‘videokooi’) die omhoog en omlaag getakeld kan worden en waar de band tijdens diverse nummers overheen marcheert. Op die videokooi, die de zaal in tweeën splijt, worden regelmatig prachtige visuals geprojecteerd die het belangrijkste thema van deze concerten benadrukken: de geschiedenis van U2 aan de hand van nummers die voor de band belangrijk zijn.

Nadat op orkaanvolume People Have The Power door de zaal heeft geschald, betreedt Bono vanaf de achterkant van de zaal de catwalk en wat meteen opvalt, is zijn nieuwe haarkleur. De in een lederen jasje gestoken frontman heeft namelijk zijn haar geblondeerd. Niet direct een goede keuze: qua kapsel lijkt hij nu meer op het bastaardkind van Donald Trump en een Lego-poppetje. Hoe dan ook, de set wordt geopend met The Miracle (Of Joey Ramone) van Songs Of Innocence – niet direct de meest spannende opener die je had kunnen wensen, maar het nummer overtuigt live een stuk meer dan op plaat. Maar dan wordt het meteen een stuk interessanter: “This was our first single”, meldt Bono ons alvorens de band een gloedvolle versie van Out Of Control (van het album Boy) inzet.

“Uno, dos tres, catorce!”
Sowieso is de frontman ook vanavond niet vies van enig geouwehoer: “Spreekt er iemand hier Spaans?”, om vervolgens geholpen door 17.000 kelen het licht stupide intro van Vertigo de zaal in te knallen: “Uno, dos, tres, catorce!” (voor de niet-Spanjaarden onder u: “Een, twee, drie, veertien!”. De hele zaal ontploft – en dat zal deze avond nog regelmatig gebeuren, verklap ik alvast.

Bijvoorbeeld tijdens doorbraakhit I Will Follow (Bono: “Dat nummer werd in Nederland nog eerder op de radio gedraaid dan in Ierland!”) en uiteraard bij Sunday Bloody Sunday, dat in een uitgeklede versie uitstekend tot z’n recht komt. Ook de iets recentere (nou ja, inmiddels ook al weer vijftien jaar oude) stadionrockers Elevation en Beautiful Day hebben een flink springende zaal tot gevolg, maar vrij onverwacht maakt een reeks van drie songs in het eerste deel van de show nog meer indruk: Iris (Hold Me Close), Cedarwood Road en Song For Someone, alle drie afkomstig van die onterecht verguisde laatste plaat. “Jullie zijn gezegend om in Amsterdam te wonen, maar wij zijn gezegend dat we Dublin ons thuis kunnen noemen” orakelt Bono alvorens hij Iris (Hold Me Close) inzet, een song voor zijn moeder die overleed toen hij veertien was. Cedarwood Road verhaalt over de straat waar hij opgroeide en tijdens Song For Someone worden beelden geprojecteerd van een achttienjarige Bono die een liedje schrijft om een meisje te imponeren. Een muzikale trip down memory lane dus, die mede dankzij de waanzinnig mooie visuals waar Bono interactief doorheen flaneert behoorlijk imponeert.

Te funky
Nog een leuke verrassing: Two Hearts Beat As One van het album War, dat (op een recent optreden in New York na) al sinds 1989 niet meer op de setlist prijkte. Ook fijn: de band speelt uitstekend en Bono is prima bij stem, hoewel hij wel even op gang moet komen. En tijdens Pride (In The Name Of Love) haalt hij – tot zijn overduidelijke frustratie – een paar hoge uithalen niet, maar dat wordt door het luidkeels meebrullende legioen ruimschoots ingevuld. Zoals datzelfde legioen er tijdens de afsluiter van de toegift (One) voor zorgt dat Bono nauwelijks zelf hoeft te zingen, dat doen zij wel. Sympathiek!

Een grappig en mooi moment: de jongedame die tijdens Mysterious Ways door Bono het podium opgesleurd wordt om gezellig mee te dansen, maar dat zo fanatiek doet dat de zanger er een beetje bang van lijkt te worden. Gelukkig is daar The Edge om zijn bandmaatje te redden: de danscapaciteiten van de gitarist zijn blijkbaar van beduidend hoger niveau dan die van de frontman. Of, zoals Bono zelf meldt: “Je bent iets te funky voor mij, daarom gaf ik je even door aan The Edge. Maar dank je voor de dans, je bent prachtig!”

Ultieme stadionrockband
En zo overtuigt U2 de volle twee uur – niet alleen met de goedgekozen setlist en de prachtige aankleding van het concert, maar ook dankzij de tomeloze inzet van de vier heren op het podium en het overduidelijke spelplezier. Ook fijn: Bono houdt het voor zijn doen rustig qua preken, hoewel hij het uiteraard even heeft over de recente vluchtelingenproblematiek. Mochten er enige twijfels zijn over wat de grootste stadionrockband van de laatste dertig jaar is, dan hebben Bono, The Edge, Adam Clayton en Larry Mullen Jr. die vanavond weer met kracht van tafel geveegd. Coldplay, Muse en Foo Fighters: eat your heart out.

U2 in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op 8 september 2015
Foto: Danny North (U2 live in Pala Alpitour Arena, Turijn, 4 september 2015)