Bij sommige muzikale helden op leeftijd moeten we onze verwachtingen bijstellen. De stem van Bob Dylan lijkt bijvoorbeeld totaal niet meer op die uit zijn jonge jaren en ook bij Crosby, Stills & Nash is er inmiddels enige slijtage ingeslopen, zoals de meest recente optredens van beide acts in Nederland (toevallig ook in de HMH) aantoonden. Bij Van Morrison ligt dat anders. De man kan nog steeds geweldig zingen, maar op enige interactie met het publiek of een spannende podiumpresentatie hoef je niet te rekenen.
Wie de Noord-Ierse grootheid al eens eerder zag, bijvoorbeeld op North Sea Jazz in 2012 of in de Ziggo Dome een jaar later, weet precies wat hem of haar te wachten staat: Morrison komt op, staat ietwat stijf op het podium de setlist af te werken, maakt buiten de songteksten bijna geen woord vuil aan zijn luisteraars en verdwijnt zonder bedankje weer backstage. Zo kun je ook de avond in de Heineken Music Hall kort samenvatten en dat is waarschijnlijk niet echt wat je voor ogen hebt als je naar het enorm dynamische live-album It’s Too Late To Stop Now (1974) luistert.
‘Van The Man’ vraagt enkele keren even om applaus voor zijn band en eenmaal kondigt hij de titel van het volgende nummer (Precious Time) aan, terwijl het vorige (Days Like This) nog niet eens tot een einde gebracht is. Tot zover het gesproken contact tussen artiest en publiek. ‘Talk is cheap’, zingt de zeventiger dan ook later op de avond in het gelijknamige nummer. En op visueel vlak blijft het eveneens allemaal beperkt. Morrison, die met zijn zwarte hoed en dito pak wel wat wegheeft van Robert De Niro als Al Capone in The Untouchables, lacht nooit en beweegt weinig. Hooguit zien we hem als een soort verkeersregelaar met zijn rechterarm van boven naar beneden slaan tijdens een medley met Baby Please Don’t Go en Parchman Farm.
Gelukkig kan Morrison zoals gezegd fantastisch zingen en heeft hij een uitzonderlijk sterk oeuvre om zijn set uit op te bouwen. Sinds de jaren zestig maakte de eigenzinnige Ier elk decennium minstens één album van grote klasse: van Astral Weeks (1968) en Veedon Fleece (1974) naar Common One (1980) en Back On Top (1999) tot Down The Road (2002) en Born To Sing: No Plan B (2012). Een ‘greatest hits’-show is dan snel gemaakt, maar Morrison lijkt vooral de minder bekende parels uit zijn verleden onder de aandacht te willen brengen – net zoals op zijn dit jaar verschenen duettenplaat Duets: Re-working The Catalogue.
Marvelous night for a Moondance
Vooral tijdens de uitvoeringen van die minder voor de hand liggende songs is de oude meester goed op dreef. Vol overgave stort hij zich op Carrying A Torch (van Hymns To The Silence), Magic Time (van het gelijknamige album) en Whenever God Shines His Light, waarin de achtergrondzangeres de plaats van Cliff Richard als duetpartner inneemt. Wie vanavond voor de ‘hits’ komt, krijgt overigens ook een beetje zijn zin met onder meer Moondance – hoe toepasselijk voorafgaand aan de maansverduistering vannacht – en Brown Eyed Girl. Morrison staat overigens niet alleen te zingen op het podium. Regelmatig blaast hij op een saxofoon of mondharmonica en voor Sometimes I Feel Like A Motherless Child en And The Healing Has Begun – nog altijd een van zijn fraaiste composities – neemt hij de gitaar in handen.
Halverwege de lang uitgerekte versie van de onvermijdelijke Them-klassieker Gloria waggelt Morrison van het podium en blijven de andere – overigens zeer begaafde – muzikanten nog een hele poos doorspelen. Vrijwel iedereen in de zaal gaat staan, maar de man waar het vanavond allemaal om draait, keert zoals verwacht niet terug. En zo eindigt dit in muzikaal opzicht puike concert op deze ‘golden autumn day’ na ongeveer een uur en drie kwartier, zonder een dankwoord of een uiting van respect van de artiest naar de concertbezoekers – die er overigens behoorlijk wat centjes voor neer moesten tellen. Zo blijkt maar weer: er is maar één Van The Man. Gelukkig maar.
Van Morrison in de Heineken Music Hall
Gezien op zondag 27 september 2015
Foto’s: Mitchell Giebels
10 Reacties
Je recensie klopt helemaal.
Ik ga al 30 jaar (!) naar concerten van Van Morrison maar ik vond het best saai gisteren. De band was heel strak en ik heb echt genoten van de andere uitvoeringen van zijn oude nummers zoals Enlightenment, Wild Night en And The Healing. Ik mis de Van van de jaren tachtig maar zoals je zegt: er is maar een Van the Man.
Wat een aanfluiting. Wat een arrogantie om je publiek totaal te negeren, alsof wij er niet waren. Jaren is mijn man fan, eindelijk naar een concert en dan krijg je dit. Werkelijk waar te triest voor woorden . En dat voor 95 euro per kaartje. Voor veel mensen een hoop geld. En dan nog niet eens een dank woordje bah.
Ik kan me ook vinden in je recensie; snaarstrakke band en een Van met zijn beste instrument..zijn stem; Persoonlijk oor mij een van de mooiste concerten van Van (ik kom al vanaf de jaren 80 bij zijn concerten; voor het eerst met mijn 18 jarige zoon; de muziek van Van the Man leeft voort; ik heb mijn doel bereikt :-)
En nee, laat die interactie maar, we kwamen om naar Van te luisteren. Wij vonden hem geweldig. Hebben genoten van elke minuut. En zingen doet hij nog super!!!
Ik ben weliswaar bejaard, net als 70% van de bezoekers gisteren en trouwens ook net als Van, maar…… wat een stem, wat een band (inlusief achtergrondzangeres). Ik zag Van voor de 5e keer vanaf de 70-er jaren. Wie komt in de hoop dat Van een interactie met zijn publiek zoekt, is van het padje, dat heeft’ie nog in geen halve eeuw gedaan. Maar mensen, wat een scherpte en frisheid (waarmee hij zelfs nummers uit de 60-er jaren weer bracht). De man Van de Man is 70, die hoeft van mij helemaal niet 3 keer nederig terug te komen voor een verwend, om een toegift zeurend publiek. Kortom: zijn muziek(en daar gaat het om) was af, een super concert, mijn geld dubbel en dwars waard!
Helemaal mee eens!
Ik sluit me hier ook helemaal bij aan. We hebben genoten!
Ik kan me aansluiten bij de vorige reacties maar Van Morrison is verslaafd aan het musiceren en niet om interactie te hebben met zijn publiek. Ik heb genoten van een waanzinnig goed concert met fantastische muzikanten.
Voor een gezellige babbel moet je niet The Man zijn. We mochten blij zijn dat ie niet uithaalde naar die idioten die toch hun camera aanzetten. Het was mooi, compact, geen grote blazersectie meer, en gelukkig geen Candy.Het was prachtig.
De recensie is zoals ook wij het beleefd hebben.
Om met de broers een top dag te hebben, waren we naar Amsterdam vertrokken. Maar ik moet zeggen dat ik het concerten van Van Morrison maar wat saai vond. De band was heel strak, maar stond zo opgesteld dat er geen contact was met publiek. Had ook zomaar een oefen sessie kunnen zijn! Wel werden enkele nummer mooi en anders uitgevoerd. Ik miste veel…en ik niet alleen, de zaal was gelaten, rustig en regelmatig muis stil. Over de kwaliteit van Van Morrison wil en kan ik niets zeggen…. gewoon top. Maar blijkbaar kan je dit maken om 1uur en 40 min te spelen zonder enig contact voor een zeer hoge prijs….. vond dat erg jammer.