Walter Trout in Carré

Terwijl het buiten hard waait en regent, is het binnen in Koninklijk Theater Carré lekker warm en droog bij het eerste echte Nederlandse concert na de levensreddende levertransplantatie van bluesrocker Walter Trout en zijn band. Al zal niet iedere aanwezige het droog kunnen houden tijdens deze bijzondere en emotionele avond. De dag voor dit concert ontving Trout uit handen van Jan Akkerman de Sena European Guitar Award uitgereikt, waarbij hij in hetzelfde rijtje gitaristen staat als Akkerman, Brian May, Steve Lukather, Dany Lademacher en Slash.

Om acht uur begint de voor ondergetekende onbekende bluesrockband Simo uit Nashville met een drie kwartier durend optreden als voorprogramma, dat naast een zeer hoog volume ook een behoorlijk tempo en uitstekend eigen werk laat horen. Gitarist/zanger JD Simo laat de ene na de andere geweldige solo uit zijn sunburst Gibson Les Paul klinken en het ritmetandem Adam Abrashoff (drums) en Elad Shapiro (basgitaar) legt daarvoor een uitstekende basis. Een prima kennismaking met deze band! In januari komt het nieuwe album van deze band uit, op hetzelfde label als de hoofdact van vanavond.

Na een korte pauze wordt Marie Trout aangekondigd, de echtgenote van Walter. Zij vertelt in het kort wat er de afgelopen twee jaar allemaal is gebeurd met Walter en hoe dankbaar ze zijn dat het nu goed met hem gaat. Ze zegt ook erg blij te zijn dat er vanavond zoveel mensen aanwezig zijn die hebben meegeholpen (betaald) om de kostbare operatie te kunnen financieren. Tenslotte kondigt ze haar man aan, waarna iedereen in Carré gaat staan en een staande ovatie geeft aan ‘survivor’ Walter Trout, die dit duidelijk emotioneel in ontvangst neemt.

Weer de oude
Hij begint het optreden met de song Help Me, gevolgd door I’m Back van de nieuwe cd Battle Scars en tevens de titel van zijn wereldtournee. Het concert gaat meteen van start zoals we van Trout en zijn band gewend zijn: lekker stevig en gierende gitaarsolo’s. Hoewel hij sterk vermagerd is, zien we meteen ‘de oude’ Walter weer aan het werk, vaak met zijn rechterknie opgetrokken solerend. Zijn uitstekende medemuzikanten zijn de nieuwe bassist Johnny Griparic (die jaren in de band van Slash speelde) en oudgedienden Michael Leasure op drums en Sammy Avila op Hammond B3.

Walter zegt ook heel blij te zijn dat hij terug is en dat hij trots is dat hij vanavond in deze legendarische zaal mag spelen. Nederland is vanaf het begin van zijn solocarrière altijd heel goed voor hem geweest en heeft daarom een speciale plek in zijn hart. Hij vervolgt met zijn klassieker Say Goodbye To The Blues, die hij oorspronkelijk schreef na het overlijden van Stevie Ray Vaughan. Vanavond wordt de song opgedragen aan de eerder dit jaar overleden BB King, want zonder hem was er geen Walter Trout geweest, zo zegt hij. De solo’s in deze song zijn dan ook duidelijk door BB King geïnspireerd.

Battle Scars
Een groot deel van de rest van de songs in het ruim twee uur durende concert is afkomstig van Battle Scars. Deze nummers vertellen samen het verhaal van de periode voor en na de transplantatie. Trout vertelt voorafgaand aan elke song waar deze over gaat. Hij begint met de albumopener Almost Gone en vervolgt met Omaha (over het ziekenhuis waar hij geopereerd werd), Tomorrow Seems So Far Away, Playin’ Hideaway, Haunted By The Night en Fly Away. Enkele keren wordt de band uitgebreid met zijn zeer verdienstelijk gitaarspelende zoon Jon Trout. In Rock Me Baby voeren ze een mooi gitaarduel uit, waarbij duidelijk wordt dat het gitaartalent van vader op zoon is doorgegeven. De hele band is in topvorm en laat de hele avond veel spelplezier zien. Sammy Avila staat de hele avond grijnzend zijn Hammond te bespelen en Michael Leasure geeft een mooie drumsolo, waarbij hij de zaal goed meekrijgt. Johnny Griparic is een uitstekend bassist die lekkere groove aanbrengt in Leasure.

In de toegift speelt ook tourmanager Andrew Elt (ooit bekend van Sleeze Beez) mee, op akoestische gitaar. Een van Trouts bekendste songs wordt gespeeld, opgedragen aan echtgenote Marie: The Love That We Once Had, waarbij het inmiddels staande publiek keihard meezingt in het refrein ‘no no no no’. Het concert wordt afgesloten met de Moloch-cover Goin’ Down (waarin Elt nog even zijn vocale kunsten vertoont), waarna deze prachtige avond ten einde is. Gelukkig is het concert opgenomen voor een later uit te brengen dvd/cd-set, dus kan iedereen er dan van (na)genieten.

Walter Trout in Koninklijk Theater Carré, Amsterdam
Gezien op zaterdag 28 november 2015
Foto’s: Bernard Bodt