“Weird Al” Yankovic in TivoliVredenburg (live-recensie)

Ja, het was melig en soms zelfs flauw. Maar dat was deze keer in TivoliVredenburg juist precies de bedoeling. Wie naar een show van “Weird Al” Yankovics The Unfortunate Return Of The Ridiculously Self-Indulgent Ill-Advised Vanity Tour gaat, verwacht niets anders en weet dat er genoeg te genieten valt.

Weird Al kennen we in Nederland vooral van zijn parodieën. Beat It werd Eat It, inclusief hilarische videoclip, Jack & Diane werd Homer & Marge. Grappig als het goed gedaan wordt en dat kun je aan Yankovic overlaten. Het grootste deel van zijn oeuvre bestaat echter uit eigen nummers ‘in de stijl van…’, zogenaamde pastiches. Een edel genre dat ook beoefend werd door Frank Zappa, Gruppo Sportivo en naar verluidt The Beatles. De teksten van Weird Al zijn even geestig als de parodieën, maar de muziek is zo knap gemaakt dat het een feest is te proberen de beoogde band te herkennen.

Na het instrumentale Fun Zone maakt Weird Al het ons eerst niet al te moeilijk: Young, Dumb & Ugly is een fraaie pastiche in de stijl van AC/DC. Na een oogoperatie en met lang grijs haar (en wel weer een snor) ziet Yankovic er anders uit dan de oppervlakkige liefhebber zich kan herinneren, insiders weten dat hij iedere twintig jaar van imago wil veranderen.

Onbekend maar niet onbemind

Een strakke band (vooral de drummer heeft veel meer power dan zijn uiterlijk deed vermoeden) begeleidt de zanger, die aankondigt vanavond vooral impopulaire nummers te gaan zingen. Onbekend misschien, maar de meeste blijken in het geheel niet onbemind te hoeven zijn. En voor LFL-lezers is er altijd nog het spel: in wiens stijl wordt er nu gespeeld? Een moeilijke vervolgens: Melanie. Lijkt op You’re My Favorite Waste Of Time, van wie was dat ook alweer? Frank’s 2000” TV, dat moet R.E.M. zijn. Allemaal muzikaal goed verzorgd en steeds met absurde teksten. Een gedeelte van het publiek schatert het uit, de anderen hebben zonder uitzondering een brede glimlach op het gezicht.

En zo gaat het door: Nature Trail To Hell (Led Zeppelin? Of toch Michael Jacksons Thriller?) en bijvoorbeeld Craigslist, een hoogtepunt van de avond waarin het hele verzameld werk van The Doors langskomt, maar ook Baby Shark en een verwijzing naar stroopwafels. Geen wonder dat de zanger in zijn vrije tijd fan is van de films van de gebroeders Zucker en van Monty Python. De kans is zeer groot dat hetzelfde geldt voor zijn publiek.

Op een vreemde manier aangenaam

Een gevaar is wel dat je het na een tijdje wel weet. Gelukkig is de muziek steeds goed en blijft de stem van Weird Al op een vreemde manier aangenaam om naar te luisteren. Skipper Dan, lijkt me Weezer. Christmas At Ground Zero, niet helemaal duidelijk in wiens stijl, maar Yankovic deelt blijkbaar een talent aparte titels te bedenken met Kinky Friedman. De band eindigt met een uitgesponnen Albuquerque. Het nummer gaat maar door, de muzikale citaten vliegen ons weer om de oren en het is bijna een opluchting als de band Viva Las Vegas inzet (“speciaal voor Utrecht”), gewoon een cover van Elvis.

We sluiten af met de echte parodieën, waarvan Amish Paradise (inderdaad, Coolio) de beste is en ook Smells Like Nirvana en Yoda (Lola van The Kinks dus) het vermelden waard zijn. Wat hebben we nu vanavond gezien? Een heel redelijke band, een sympathieke zanger en een volstrekt uniek repertoire dat velen tot tranen toe deed lachen. Als dat geen geslaagde avond is?

“Weird Al” Yankovic in TivoliVredenburg, Utrecht
Gezien op maandag 20 februari 2023
Foto’s door Ans van Heck