ZZ Top in de Heineken Music Hall

Verdwaasd en verbaasd kijken de concertgangers met baarden, zwarte shirts en houthakkersbloezen rond wanneer zij de HMH verlaten. Als een gigantische massa zalmen die ergens kuit moeten gaan schieten, zonder te weten waar of waarom, sleuren de meisjes zich naar station Amsterdam Bijlmer ArenA. Verantwoordelijk voor dit wonderlijke schouwspel is de boyband One Direction die net zijn toneelspel in de ArenA heeft beëindigd. Maar wij hebben echte mannen aan het werk gezien, die echte muziek ten gehore brengen. Eerlijke, hardwerkende en pure bluesrock. Het magistrale ZZ Top!

Dezelfde drie mannen en dezelfde drie akkoorden, altijd paraat sinds 1969. Natuurlijk valt vaak de opmerking dat veel ZZ Top-nummers gelijkenissen vertonen, maar daar is het de heren dan ook om te doen. Het perfect uitvoeren van eerlijke, ijzersterke nummers gevuld met aanstekelijke riffs en een intense groove die verder geen opsmuk nodig hebben. Ze zijn van zichzelf al geweldig. Waarom moeilijk doen als je van makkelijk zo verschrikkelijk kunt genieten? Maar voor we de 64- en 65-jarigen mogen aanschouwen, is het eerst tijd voor de Ben Miller Band. Zij spelen hun set met verve en krijgen er deze avond waarschijnlijk een hele schare nieuwe fans bij.

De rammelende blues, bluegrass en honky-tonk van het Amerikaanse trio, zo’n drie jaar geleden ontdekt door Billy Gibbons, wordt met zo veel passie ten gehore gebracht dat het oude Westen lijkt te herleven. Traditionele nummers als St James Infirmary en John The Revelator (in een wervelende medley met Black Betty en Babylon Fallin’ Down) worden afgewisseld met eigen nummers over drugs, de Bijbel en – in The Prostitute Song – de hoeren van Amsterdam. Prachtige, het ene moment opruiende, dan weer gevoelige en altijd gemeende zang aangevuld met een percussionist die naast de drums en het wasbord ook nog eetlepels bespeelt. Wanneer hij dan ook nog de trombone ter hand neemt, verandert de HMH in een graanschuur vol zuiderlingen op zoek naar een vrouwtje om mee te stampen en te zwieren. Overal om je heen hoor je het gonzen: “Wie zijn deze gasten? Dit is echt goed.”

Roadmovie
Het licht gaat uit en op de twee, nogal laag opgestelde, beeldschermen die op het podium staan verschijnt de trailer van een film: een roadmovie die ZZ Top aankondigt. Het gaat de rockers weinig moeite kosten om de door The Ben Miller Band volledig opgewarmde HMH mee te krijgen. Toch lijkt er bij het eerste nummer Got Me Under Pressure nog een moment van afwachting te ontstaan. Wellicht omdat het geluid niet helemaal lekker staat afgesteld? Komt dat misschien door de switch van het geluid van de film naar de instrumenten? Maar deze technische hapering duurt niet lang en hierna volgt een zegetocht voor de mannen die al zo lang met elkaar spelen dat ze weten wanneer iemand jeuk aan zijn neus heeft of aan zijn zak moet krabben. Er is misschien weinig ruimte voor losse improvisatie of echte interactie met de zaal, maar daarvoor is het publiek ook niet gekomen. Ze willen gewoon de mannen hun nummers horen spelen, zo strak en zo precies als ZZ Top hoort te zijn. Geen perfectie of zuiverheid op het obsessieve af, maar met gevoel en met een eerlijkheid zoals het bij de bluesrock hoort.

De band speelt deze tour iedere avond dezelfde setlist, dus op verrassingen hoeven we niet te hopen. Als een goed geöliede machine wandelen Billy Gibbons, Dusty Hill en Frank Beard door de nummers heen. Zo’n beetje alle favorieten komen voorbij, de ene nog sterker uitgevoerd dan de andere. Waitin’ For The Bus, Jesus Just Left Chicago, Pincushion en Flyin’ High lijken net iets meer moeite kosten voor de mannen. Maar met nummers als Gimme All Your Lovin’, I’m Bad, I’m Nationwide, I Gotsta Get Paid, Sharp Dressed Man en Legs deden de mannen alles wat je hoopte: schouderophalend, doen alsof je neus bloedt en achteroverleunend hun riffs de zaal in slingeren. Ze lijken zelf nog het meest te genieten van songs als het met verve gespeelde Foxy Lady van Jimi Hendrix en de Catfish Blues-cover van Muddy Waters. Cheap Sunglasses wordt nog eens vergezeld van typisch simpele beelden op de schermen. U raadt het al: zonnebrillen. Na het eerder genoemde Legs, waarbij de enige gitaarwissel van de avond plaatsvindt (de rode wordt neergezet en de witte pluisgitaren komen tevoorschijn) slenteren de mannen het podium af.

Vanzelfsprekendheid
Jammer dat er vanuit het publiek weinig geluid komt om de mannen terug op het podium te krijgen. Er broeit weer een vanzelfsprekendheid in de zaal. ZZ Top komt natuurlijk nog terug, maar misschien eist het trio daarom ook wel meer participatie vanuit het publiek tijdens het machtig mooie La Grange. Met Tush en Tube Snake Boogie brengen de mannen een waardig einde aan een prachtige avond. Geen spektakel maar bluesy rock, subliem uitgevoerd in al zijn luiheid en rauwheid. Dat gaat One Direction nooit ofte nimmer lukken.

Gezien op dinsdag 24 juni 2014 in Heineken Music Hall
Foto’s: Willem Schalekamp