The Pretty Things-frontman Phil May is overleden. Volgens het management van de invloedrijke Britse rockband stierf de zanger aan complicaties bij een heupoperatie na een fietsongeluk.
Hoewel het in 1963 opgerichte The Pretty Things weinig grote hits scoorde, werden de heren bewonderd door vele artiesten met meer commercieel succes. Zo coverde David Bowie maar liefst twee nummers van de band voor zijn album Pinups (1973) en werkte Pink Floyds David Gilmour mee aan een live-uitvoering van albumklassieker S.F. Sorrow. Ook de Nederlandse bluesformatie Cuby + Blizzards liet zich beïnvloeden door de Britten en drummer Hans Waterman werd eind jaren tachtig zelfs lid van The Pretty Things.
May en gitarist Dick Taylor waren de enige constante leden in de vaak van bezetting wisselende band, die zijn grootste successen in de jaren zestig boekte en met S.F. Sorrow (1968) een van de eerste rockopera’s uitbracht. In 2014 vertelde Phil May aan Lust For Life: “Het was een heel ambitieus album. We hadden er met hart en ziel aan gewerkt. De recensies waren euforisch. Alleen had onze platenmaatschappij er totaal geen vertrouwen in. We werden nog steeds gezien als een stel holbewoners; niet bij machte om betekenisvolle muziek te maken. S.F. Sorrow had de geschiedenis in kunnen gaan als de eerste rockopera ooit, maar ons label in Amerika bleef de release uitstellen. Uiteindelijk verscheen Tommy van The Who, dat later was opgenomen, maanden eerder dan onze plaat. Toen ons label medio 1969 eindelijk wakker schrok en S.F. Sorrow dan toch uitbracht, werden we weggehoond als copycats. De schade was onherstelbaar.”
Desondanks bleef The Pretty Things tot in 2018 actief. Voor een reportage van de afscheidstour in LFL085 sprak Lust For Life opnieuw met May en Dick Taylor. Laatstgenoemde vertelde in dat artikel: “Jarenlang vroegen de mensen ons na afloop van concerten wanneer we stopten. Tijdens deze afscheidstour vragen ze wanneer we weer doorgaan.”
Vier jaar voor het afscheid vertelde May in LFL044: “Dick en ik hadden een haat-liefdeverhouding met succes. We konden het in kleine dosis wel aan. Maar zodra het te groot werd, gingen we raar doen. Dan moest alles kapot. Toch kijk ik niet terug met wrok. We hebben ondanks alles een serie albums en singles afgeleverd waar we trots op zijn. Nooit hebben we onszelf overgeleverd aan modegrillen. The Pretty Things is altijd zichzelf gebleven. Rauw, eerlijk en onaangepast.”
Phil May is 75 jaar geworden.
Foto: LFL085/Cote Basque Records
10 Reacties
Sterren ontvallen ons, maar naar boven kijkend zie je ze allemaal in de nacht ons duister wereldje verlichten. (Rieks Korte).
Verdrietig. Gelukkig heb ik de band in Den Haag (2018) en in Haarlem (2019) nog kunnen zien. Voortreffelijke concerten. Wat blijft zijn de herinneringen. Herinneringen aan de jaren ’60 en aan de afgelopen jaren. En natuurlijk hun songs.
I’m a roadruner honey…
Openingsnummer van het debuutalbum “The Pretty Things” uit maart 1965. Samen met de “Get The Picture” absolute favorieten uit de softies. Pure Grunge en/of Punk.
Voor mij werd het daarna wat minder.
Bedankt Phil.
Geen softies maar SIXTIES!!
Na het optreden in Blokker in 1964 heb ik de Things als het enigszins kon altijd gevolgd. De laatste jaren steeds vaker met name door hun geweldige live vertolking van SF Sorrow. Maar nummers als I can’t be satisfied en Come see me was ook genieten. Petje af voor de variatie die ze door de jaren heen in hun werk gelegd hebben. Natuurlijk Get the Picture maar ook Silk Torpedo en Savage Eye waren voor mij beauties. Phil had het moeilijk de laatste jaren met zijn longen. Af en toe een pufje tussendoor. Maar dat hij zo aan zijn eind zou komen? Triest. You were one of my favourites that brightened my life.
Gelukkig mocht ik ze nog net meemaken in 2018 in het Patronaat, tijdens hun “Farewell-tour” rondom hun toch innovatieve SF Sorrow-album: “Na het haar ten huwelijk vragen, was één van de betere keuzes in mijn leven het meevragen van mijn lief naar een concert van de Pretties onlangs tijdens hun Farewell tour in het Patronaat. Ik wist niet echt wat te verwachten en helemaal gerust waren we er na het echec met Wire ook niet op. Wat wist ik van deze band; kleine broertje van the Kinks en The Who, in dezelfde tijd conceptueel bezig, die het enthousiasme van Bowie mocht wegdragen. Maar geen idee wat het muzikaal precies inhoudt. We werden vergast op een heerlijk rhythm and blues festijn. Pretties Phil May en Dick Taylor waren respectievelijk nog goed bij stem en in vorm wat de behandeling van de gitaar betrof. Ik begreep meteen waar Bowie zijn visie op de rol van de gitaar en zijn functieprofiel voor haar bespeler op baseerde. Niet zomaar wat slaggitaar of af en toe een leuke solo. Doe zoals Dick Taylor en laat die gitaar voortdurend de boel ontregelen en opzwepen. De mannen van het eerste uur werden uitstekend begeleidt door Frank Holland (gitaar, harmonica) en de jonkies van de ritmesectie Jack Greenwood (drums) en George Woosey (bass) waarbij meteen opviel wat een eenheid deze band ondanks het leeftijdsverschil toch is. Wat de Pretties ook een heerlijke band maakt is de prominente rol voor de stuwende bass en de prachtige koortjes waar ieder behalve Dick Taylor in participeert. Het optreden was grotendeels opgebouwd rondom dit album SF Sorrow, welke op deze wijze fijn werd geintroduceerd. Wel moet ik zeggen dat de psychedelische arrangementen & productie het album lichtjes naar beneden haalt t.o.v. de live performance. Ik begrijp het wel, vanuit het single-tijdperk werden bands als the Pretty things omhoog gecatapulteerd met het (concept-)album als ultieme creatieve statement. In de studio ging dan ook een flinke trukendoos open. Maar het optreden bevestigde dat de liedjes al die poespas eigenlijk niet nodig hebben -de Pretties klinken live warmer. Maar onmiskenbaar is dit een zeer hoogstaand album die ik b.v. veel liever hoor dan Sgt. Peppers: te melig of Tommy: te hermetisch – waar hier alle nummers ook mooi op zichzelf staan. Dat die afscheidstour maar lang mag duren en dat velen er alsnog getuige van mogen zijn.” – maar nu dus echt ten einde
The Pretty Things. Phil May had dat rauwe emotionele stemgeluid dat niemand had. Het was het meest echte wat ik ooit gehoord heb. Hij stond aan de absolute top. Het was geweldig niks en niemand kon aan Phil May tippen. Dank voor ales. The soul of a man. R.I.P.
In de jaren zestigvkwam mijn vader thuis met een LP van The Pretty Things, “Will Be Together”. Ik ‘als Stones fan’ hoorde de plaat en heb hem zo grijs gedraaid dat het eerste nummer ‘Road Runner’ steeds oversloeg en dat klonk zo vertrouwd dat toen ik het nummer op de radio hoorde dat ikdacht dat er eenfoutin de plaat zat. Als tiener hebben de Pretty Things mij gestimuleerd ommijzelf te zijn en denk nog vaak aan nummers als ‘Come See me’,’Judgement day’ en de TV uitzending live vanuit Blokker. De uitzending werd abrupt onderbroken omdat de beelden en de muziek te rauw waren met Phil May met haren totop zijn schouders en de bandleden spelend op hun knieën. De Stones waren een tamme afspiegeling bij hun optredens vergeleken met The Pretty Things. Dank voor altijd! Nico Smit.
mijn favoriete engelse band, ik heb Phil diverse malen ontmoet in Rotterdam en hij had totaal geen ster allures, zijn muziek zal voor mij altijd blijven voortleven, Phil bedankt
Gelukkig nog mee mogen maken in het Patronaat in Haarlem tijdens de farewell tour.
Weergaloos concert
R.I.P. Phil