Joe Jackson in Carré

Na zijn grote successen in de jaren tachtig van de vorige eeuw werd veel van Joe Jacksons werk met reserves ontvangen. Er zijn echter genoeg liefhebbers overgebleven om het Amsterdamse Carré twee avonden achter elkaar te vullen. Zij kregen tijdens de eerste show veel oud werk te horen, een paar interessante covers en nieuwe nummers die live veel beter uit de verf kwamen dan op de plaat.

Is het verstandig om na al die jaren een oude liefde op te zoeken? Joe Jackson en ik waren tot halverwege de jaren tachtig een ‘Happy Loving Couple’. Het is niet voor niets dat er in de setlist van vanavond een gat zit tussen de oudere nummers, die dateren van 1979 (Look Sharp) tot 1986 (Big World) en die van het laatste album Fast Forward (2015). Zijn teksten en zijn muziek waren die eerste jaren fel en bijtend. Die teksten bleven bijten, maar de muziek werd tandeloos. Mijn liefde bekoelde en ik was niet de enige. Het gaat wat ver om Jackson van fusion te beschuldigen, maar af en toe klonk hij als een hese Caro Emerald. Fast Forward is weer heel wat beter te pruimen. De beste nummers, zoals de titelsong, evenaren die van Night And Day (1982) en de teksten zijn soms weer zo scherp dat je je eraan zou kunnen bezeren. Wat betekent dat voor vanavond? Dat we een oude Joe Jackson (61) gaan zien is zeker en dat we de oude Jackson zullen zien is onwaarschijnlijk, maar zal de vonk weer overslaan?

Stevig en markant
Schoonheid is vergankelijk, maar daar heeft Jackson geen last van. Het is opvallend hoeveel hij nog lijkt op die jonge man die in 1983 voor het eerst in deze zaal stond. Zijn stem is nog stevig en markant, Jackson zelf is wat amechtig (maar dat zou door bronchitis komen). Het grootste verschil is dat de Brit nu de hele avond zit, achter zijn keyboard. De eerste vier nummers doet hij in zijn eentje: “Ik ben de openingsact, de band komt zo.” Hij start met een krachtige versie van Different For Girls. Een paar nummers later volgt Big Yellow Taxi, een cover “gespeeld alsof Joni Mitchell niet uit Canada maar uit New Orleans zou komen”.

Als even later de band het podium betreedt, is het al snel duidelijk: alles is vergeten en vergeven. Een vierkoppige band, met de vertrouwde Graham Maby op basgitaar, met een opvallend robuuste gitarist en met een drummer die lijkt op Manuel uit Fawlty Towers maar speelt als Animal uit The Muppet Show (ieder nummer vliegt er minstens een drumstok in de coulissen), zo zien we ze het liefst. Bij Real Men vertolkt de gitaar het bekende koortje, een vondst waaruit blijkt dat zelfs dit nummer aan intensiteit kan winnen.

Vier steden
Het nieuwe album werd opgenomen in vier steden, onder andere in Amsterdam (met Zuco 103). Vanavond krijgen we uit iedere stad wat. Deze nieuwe songs hebben, dankzij de dynamische band, live meer pit dan op het album. Zelfs het oudere werk knapt ervan op: bij Another World worden de bongo’s, conga’s en xylofoon van Sue Hadjopoulos helemaal niet gemist. Integendeel. In de bassolo verstopt Maby een stukje Tulpen Uit Amsterdam. Het nieuwe werk uit New Orleans klinkt hier een beetje mat. Sunday Papers uit 1979 staat echter als een huis. Hier is de band op zijn best: strak, hard, stoer. Stepping Out, See No Evil (cover van Television) en On Your Radio van hetzelfde laken een pak. Jackson lijkt aangedaan door de publieksreactie. Tijdens een intens gezongen uitvoering van A Slow Song verlaten de bandleden een voor een het podium. Als Jacksons laatste noten wegsterven en hij uitgeput opstaat, is het duidelijk dat de vonk weer met kracht is overgeslagen.

Joe Jackson in Koninklijk Theater Carré, Amsterdam
Gezien op vrijdag 26 februari 2016
Foto’s: Bernard Bodt