De overdaad aan mooie acts op North Sea Jazz maakt gulzig, maar geeft ook wat keuzestress. Circa 150 concerten in drie dagen is, zacht uitgedrukt, vrij veel. Je zou wensen dat het festival een week duurt, zodat je de tijd hebt om alle acts te zien die je wilt bezoeken, in plaats van na de laatste noten van Van Morrison te moeten rennen om nog een stukje Erykah Badu mee te pakken. Pluspunt is dat wij ons niet hoeven te vervelen in Ahoy. En dat zal de komende jaren zo blijven, want aan het begin van de 42ste editie werd een overeenkomst getekend dat het festival tot en met 2022 aan Rotterdam verbindt.
Vrijdag
KOFFIE (vrijdag, Congo)
We beginnen dit jaar met het Amsterdamse KOFFIE, dat in mei het derde album Huntu uitbracht. Daarop veel vette afro-, latin- en funkgrooves en een herkenbaar eigen geluid. De arrangementen van de instrumentale band komen live in de Congo tot hun recht in goed opgebouwde stukken. Het tweede optreden van KOFFIE op NSJ toont aan dat een doorbraak naar een groter publiek wellicht nabij is, aangezien het publiek in de zaal uitbundig reageert op de opzwepende Afrobeats. ^RH
Grace Jones (vrijdag, Nile)
Als de gordijnen een half uur te laat worden weggeschoven, verschijnt eindelijk Grace Jones, op een hoog podium. Haar naaktheid is verhuld in witte bodypaint met een Keith Haring-achtig patroon. Over haar schouders hangt een zwarte voile cape, haar gezicht gaat schuil achter een gouden doodshoofdmasker, bovenop prijkt een hanenkam. Jones danst in schijnbewegingen en daalt langzaam af naar het podium, waar ze vervolgens beweegt als in een Chinese drakendans. Visueel is alles dus goed geregeld, maar muzikaal komt het avontuur niet op gang. Slappe aftreksels van haar hits missen de glans van weleer en haar begeleidingsband presteert vrij middelmatig. ^RH
Steve Winwood (vrijdag, Amazon)
Steve Winwood laat met een sprankelende start de sixties herleven, waardoor direct een geweldige sfeer in de zaal ontstaat. Het rockicoon creëert een rijke sound die laveert tussen rhythm & blues, gospel, country en jazz. Er ontstaat een mystieke lading als saxofonist Paul Booth de dwars- en bamboefluit bespeelt. De band speelt naarmate de set vordert steeds losser en guller: er volgen prachtige solo’s op gitaar, percussie en drums. Extatische en psychedelisch atmosferen worden afgewisseld met meditatieve rustpunten. Winwood en zijn band geven een memorabel concert. ^RH
Joss Stone op North Sea Jazz. Foto: Carolien Sikkenk
Joss Stone (vrijdag, Nile)
Joss Stone vervangt vandaag de oververmoeide Emeli Sandé. Een geweldige vervanger, want de zangeres gooit alle remmen los en geeft een show vol passie en hartstocht. Haar optreden is een verademing na een aantal tegenvallende vocale acts eerder vandaag en vormt het hoogtepunt van de vrijdag. Stone is innemend en geeft een zeer persoonlijk en intiem concert. Aan het slot ontvangt ze een bos fraaie zonnebloemen die prachtig kleuren bij haar gracieuze blauwe jurk. Behendig deelt ze haar bloemen met het publiek. ^RH
Cory Henry & The Funk Apostles (vrijdag, Maas)
Corey Henry is kind aan huis in Nederland. De band Snarky Puppy bezorgde hem ooit zijn roem, tegenwoordig profileert hij zich bij zijn band The Funk Apostles als gangmaker en soulzanger: een gedurfde stap. Henry gaat direct voluit in een energieke gospelsong en begeleidt zichzelf op orgel. Dat maakt indruk, maar een strakke show blijft uit. Het nummer Controversy is bijvoorbeeld lang niet zo goed als het origineel. Maar zodra Henry soleert op de toetsen ontstaat er een sprankeling. De band is duidelijk artistiek in opbouw. Op de zondag benut Henry overigens zijn tweede kans als hij met het Metropole Orkest beter op dreef is. ^RH
Usher & The Roots (vrijdag, Nile)
Usher & The Roots geven laat op de vrijdagavond een wervelende show waar de hele Nile-zaal in wordt meegezogen. Hun act wordt een verrassende happening: urban en hiphop vloeien moeiteloos samen tot een veelkleurig geheel. Usher is in zijn element: hij zingt en danst in perfecte harmonie met zijn spectaculaire begeleidingsband. De mix van stijlen werkt perfect. De stemmen van Usher en Roots-rapper Black Thought sluiten naadloos op elkaar aan. Een geweldige lange show die beslist nog veel langer had mogen duren. ^RH
Usher op North Sea Jazz. Foto: Carolien Sikkenk
Zaterdag
George Benson (zaterdag, Nile)
George Benson is nog steeds mateloos populair. De Nile-zaal stroomt zaterdag moeiteloos vol, de artiest geeft een energieke show en zingt onvermoeibaar alle stijlfiguren van jazz, soul en pop. Het idee dat hij in de jaren zestig naam maakte als progressieve jazzgitarist is misschien een beetje vervaagd, al zien we er echo’s van als hij luchtgitaar speelt bij een lyrische solo van de gitarist in zijn begeleidingsband – en hij pakt later zelf ook nog even de gitaar op voor een paar fijne partijen. Liefhebbers van strakke soul met vleugjes romantiek zijn aan het goede adres en zingen zijn hits feilloos mee. Zodra Benson een scat inzet, weerklinkt de opzwepende glans die hem kenmerkte in zijn beginjaren als popmuzikant. ^RH
Norah Jones (zaterdag, Amazon)
In de eerste minuut is duidelijk dat Norah Jones geïnspireerd is: de subtiele intro op de piano en dan ineens komt die stem die meteen de zaal betovert. Voor wie het al een genoegen is haar cd’s te luisteren: live zingt ze geweldig en overtreft ze de hoogste verwachtingen ruimschoots. Jones geeft een prachtig luisterconcert in een muisstille zaal. Ze zingt een groot aantal van haar bekendste liedjes. “Hebben jullie plezier?”, vraagt ze regelmatig aan het publiek. Die vraag lijkt een open deur: dit is een topconcert. ^RH
ALA.NI (zaterdag, Madeira)
De Britse singer-songwriter ALA.NI is een goed bewaard geheim. Jarenlang deed ze achtergrondzang bij grote sterren, nu kiest ze voor een opmerkelijke solocarrière. Haar inspiratie vindt ze in musical en kleinkunst en ze schrijft onwaarschijnlijk mooie liedjes die ze op een onnavolgbare manier zingt en uitbeeldt. Ook haar begeleiding is origineel, met gitaar en harp. Dat werkt perfect. ALA.NI geeft een betoverende performance die niet meer loslaat. ^RH
Gladys Knight op North Sea Jazz. Foto: Carolien Sikkenk
Gladys Knight (zaterdag, Nile)
De term tijdloos slaat zeker niet op de muziek van Gladys Knight, maar zij weet op krachtige wijze een gevoel van nostalgie op te roepen. Ze is nog wonderbaarlijk goed bij stem voor iemand van 73 die haar carrière ruim 65 jaar geleden al begon met The Pips. Knight is ook goedgemutst en voorziet haar show zo nu en dan van een relaxte anekdote en een constante smile van oor tot oor. Dat is nodig om het fris te houden tussen de vele gedateerd klinkende songs. Bij vlagen wordt dat zelfs door de meest kritische volger vergeten, bijvoorbeeld wanneer er wat seks en groove in de Nile-zaal wordt gepompt in het onweerstaanbare Bourgie, Bourgie. ^SB
Sampha (zaterdag, Darling)
De gang van Gladys Knight in de enorme Nile naar Sampha in de relatief kleine Darling-zaal is als het binnenstappen in een ander universum. Meer ‘nu’ dan bij de R&B-zanger gaat het niet worden. De 28-jarige Brit schreef voorheen vooral voor anderen en bracht dit jaar zijn langverwachte debuutalbum Process uit, een prachtige plaat die live opnieuw tot bloei komt. Een waanzinnig interessant spektakel, enkel geschikt voor wie niet bang is voor nieuwe geluiden. Met zijn drie bandleden creëert Sampha een wild paard door vrij te improviseren op zijn songs, maar dit onbevangen dier wordt getemd, waardoor elektronica, soul en artpop samenkomen tot een dynamisch kanon. ^SB
Jon Cleary (zaterdag, Mississippi)
Jon Cleary geeft een spetterende show in de Mississippi, die verandert in een uitbundig dansend plein. Het publiek reageert enthousiast op zijn meeslepende songs. De vierstemmige refreinen zijn prachtig en vergroten de feestvreugde. Piano, keyboards, orgel, bas en drums: that’s it. Gitaren en blazers zijn duidelijk niet per se nodig om opgewekte gospel en R&B neer te zetten. Cleary geeft een aanstekelijke show. ^RH
Becca Stevens (zaterdag, Yenisei)
Ook singer/songwriter Becca Stevens presenteert een boeiend nieuw geluid. Zij geeft een verrassende twist aan theatrale liedjes en close harmony. Haar doordachte en sprankelende songs doen denken aan Kate Bush. ^RH
Solange (zaterdag, Maas)
Precies na de laatste noten van r&b-icoon Mary J. Blige in de Nile, zet in de Maas de band van Solange in. Hier zien we het nieuwe vuur in dit genre, en daarbuiten. Solange imponeerde vorig jaar met A Seat At The Table, een van de mooiste platen van 2016. Ze stapte daarmee na jaren ploeteren uit de schaduw van haar oudere zus, popster Beyoncé. De 31-jarige soulzangeres heeft betere songs dan Queen B en streeft live naar perfectie met alle bandleden in het oranje en een choreografie om u tegen te zeggen. Zonder dat de vocalen van mevrouw eronder lijden, overigens. Solange bewandelt haar eigen weg en doet dat op glorieuze wijze. ^SB
Zondag
St. Paul And The Broken Bones (zondag, Nile)
De zondag begint met een ronkende show van St. Paul And The Broken Bones. Deze jonge Amerikaanse band maakt prachtige muziek die wortelt in de sixties. De sensationele act sleurt je mee naar een roemruchtig tijdperk en roept onmiskenbaar een zomerse sfeer op. Zanger Paul Janeway heeft een waanzinnige performance in huis: dit is duidelijk een showman met charisma en talent. Hij schrijft goede songs en heeft een overweldigende stem. Zijn lichte timbre past goed bij de southern soul van de band. Als hij zijn hoge kopstem gebruikt of stevig uithaalt, vraag je je bezorgd af of hij zijn stembanden zal opblazen. Sterke arrangementen en virtuoze musici volmaken het geheel. Dit is een fantastische act om naar te kijken. Het publiek laat zich voortstuwen en er ontstaat een geweldige interactie. Een prachtig begin van een zonovergoten laatste festivaldag. ^RH
St. Paul And The Broken Bones. Foto: Megin Zondervan
Mavis Staples (zondag, Congo)
Mavis Staples zagen we drie jaar geleden ook al op North Sea Jazz en ook toen stond de kleine soulalligator in de Congo. Van alle stages op het festival in Rotterdam is dit de tent die het meest southern soul ademt, zo vlak naast de barbecue waar je een broodje pulled pork kunt verorberen. Een bloedjewarme tent die dus goed past bij de 78-jarige Staples. Het peentjes zweten mag de pret niet drukken en bovendien heeft ze in Rick Holmstrom een uitstekende gitarist aan haar zijde wiens solo’s een welkome adempauze vormen. Nummers van het vorig jaar verschenen Livin’ On A High Note doen het best goed en Mavis laat haar extreem rauwe stem ook over een aantal covers gaan. Talking Heads (Slippery People), Buffalo Springfield (For What It’s Worth) en Funkadelic (Can You Get To That) ondergaan allen een fijne grombehandeling. ^SB
Van Morrison (zondag, Amazon)
Bij Van Morrison gaat het er heel anders aan toe. Tijdens dit plusconcert is geen plaats voor de charme van versletenheid, hier viert perfectie hoogtij. Van The Man laat zelf geen steken vallen. Niet op de altsax, niet op de mondharp, niet qua zang. Daarmee zet hij wellicht zijn band op scherp, al heeft die dat gezien de extreme individuele kwaliteit vast niet eens nodig. Het eerste halfuur is al indrukwekkend, met onder meer een prachtige vertolking van The Way Young Lovers Do, maar het weerhoudt enkele bezoekers er niet van om al na een paar nummers de zaal te verlaten. Het hoort bij een festival, maar precies op een moment waarop een aardige groep mensen besluit hun stoel te verlaten, wordt Moondance ingezet en komt Candy Dulfer het podium op – even later gevolgd door nog een grootheid op de sax: Maceo Parker. Eenmaal opgestaan, kun je niet meer terug. Pijnlijk voor die mensen, al willen zij mogelijk niets missen van Erykah Badu en ook daar valt iets voor te zeggen. Tegelijkertijd valt tijdens de show van Van Morrison ook moeilijk voor te stellen dat het in een van de andere zalen beter kan. Hier zit namelijk alles in, tot aan de laatste noten van afsluiter Gloria. Prachtige jams, zichtbaar plezier bij de imponerende Dulfer en Parker, een Noord-Ierse grootmeester in topvorm, met toewijding gebrachte hits en fantastische muzikaliteit. Perfect. ^SB
The New Power Generation celebrating Prince (zondag, Maas)
De Maas loopt volledig vol voor The New Power Generation, de begeleidingsband van Prince sinds 1990 tot aan zijn dood in april vorig jaar. Als één groep muzikanten het recht heeft met de songs van His Royal Badness aan de haal te gaan dan is het deze wel, maar ieder gevoel van urgentie ontbreekt tijdens dit optreden. De vocalen van Kip Blackshire, Shelby J en André Cymone ontstijgen de middelmaat nooit en mede daardoor voelt het optreden aan als dat van een veredelde coverband. Prince zonder Prince, het gaat helemaal nergens over. De vele mensen die hier naartoe komen om te dansen, krijgen wat ze willen. Het gevoel dat de te vroeg overleden grootmeester hiermee geëerd wordt, ontbreekt echter volledig bij de zure LFL-recensent van dienst. Nee, dan liever uitwaaien bij Taj Mahal & Keb Mo Band in de Congo. Even een stukje oprechte blues met een slok bier om die gezapigheid bij NPG weg te spoelen. ^SB
Jamiroquai. Foto: Megin Zondervan
Jamiroquai (zondag, Nile)
De show van Jamiroquai is een muzikaal en visueel hoogtepunt van een geslaagde 42ste editie van NSJ. De strak gearrangeerde dansmuziek van deze succesvolle Britse band rond Jay Kay is onweerstaanbaar. Zodra de show begint, verandert de overvolle Nile in een bruisende club. Niet een dj, maar elf musici creëren live een sound die niet minder is dan die van een strak geproduceerd album. ^RH
Donny McCaslin Group (zondag, Hudson)
De Donny McCaslin Group was vrij onbekend voordat de band de muzikale omlijsting maakte van het album Blackstar. Wijlen David Bowie heeft daar drastisch verandering in gebracht. The Thin White Duke onderkende de poëtische kracht in de muziek van McCaslin en vroeg hem mee te werken aan zijn laatste project. Toen het album uitkwam, overleed Bowie en werd McCaslin een veelgevraagd artiest. Energie en beweging staan centraal in de vrije stijl van McCaslin. Elektronica bepaalt de atmosfeer, die doordendert totdat uitputting dreigt. Donny McCaslin ontving ook de Paul Acket Award. Deze prijs wordt jaarlijks uitgereikt door het NSJ Festival en is bestemd voor artiesten die een bredere publieke erkenning verdienen voor hun buitengewone muzikale kwaliteit. Vandaag laat hij horen waarom. ^RH
North Sea Jazz
Gezien op 7, 8 en 9 juli 2017
Foto’s vrijdag en zaterdag: Carolien Sikkenk
Foto’s zondag: Megin Zondervan
0 Reacties