Paul Weller in TivoliVredenburg

Yorick van Norden trapt af in de Grote Zaal, dus eigenlijk het oude Tivoli. De sympathieke Haarlemmer krijgt momenteel alleen maar toprecensies voor zijn nieuwe album The Jester en live pakt hij het publiek meteen in met prachtige songs en ontwapenende aankondigingen. Als voorprogramma voor ’the Modfather’ Paul Weller is hij een zeer goede keus en het kan niet anders dan dat hij weer wat zieltjes heeft gewonnen. Na een korte ombouw komt de zeskoppige Weller-band het volgepakte podium op.

Op zijn zestigste blijft Paul Weller zichzelf vernieuwen en uitdagen. Na de Britpopjaren volgde er een experimentele tijd, met 22 Dreams uit 2008 als magnum opus. Hij vond daarna een geheel eigen sound, om nu toch het roer weer ietsje om te gooien door met True Meanings een album uit te brengen dat ingetogen, folky en akoestisch van aard is. De laatste keer dat ik Paul Weller in Vredenburg zag – hij zou tussendoor nog terugkomen – was met een geheel akoestisch solo-optreden. Die tour is destijds vastgelegd op het album Days Of Speed.

Dit keer is het dus ook akoestisch, maar dan wel met de gehele, vaste liveband. Drummer Steve Pilgrim is de swingende motor, die opvalt door de vele kleine nuances op snare en bekkens, die versterkt worden door het jaren ’60 basspel van Andy Crofts. Weller zelf is nog altijd zeer goed bij stem en zorgt voor een strakke basis van gitaar, piano en – voor een song – Wurlitzer. Vaste sideman Steve Cradock zorgt voor de – soms elektrische – solo’s. Dat Ben Gordelier ook gitaar speelt is misschien overkill, maar zijn prachtige, zoete zangstem is vandaag het geheime wapen. Samen met Crofts doet hij koortjes en af en toe zelfs een stukje lead vocals, waarbij hij een prachtig contrast vormt met het schuurpapier van Weller. Van de nieuwe toetsenist ben ik minder gecharmeerd. Violen en blazers uit een synth? Dat had mooier opgelost kunnen worden. Zijn piano- en orgelpartijen voegen gelukkig genoeg toe.

Charmant
De show zelf is goed en verrast door te openen met drie nummers met Zuid-Afrikaanse ritmes. Het lijkt er even op dat Paul in zijn wereldmuziekperiode is aanbeland, maar al snel is het weer strak met die vele, typische Townshend/Weller-gitaarpartijen. De heren zitten op krukken, maar het is nooit statisch. Er is actie, onderling plezier en je ziet dat de meeste van de bandleden al jaren samenspelen. Het is vanavond een van de eerste shows in deze akoestische setting en dat zie je, maar op een charmante manier. Er worden veel nieuwe songs gespeeld en er wordt fijn uit het lange verleden van The Jam en The Style Council geput. Private Hell, Have You Ever Had It Blue of een ouder solonummer als Amongst Butterflies hoor je niet zo vaak langskomen en dan zijn er nog de nummers van het nieuwe album.

Weller heeft daarom wat geheugensteuntjes voor zich op een standaard en hij krijgt een groot applaus als hij glimlachend en excuserend van piano terug naar zijn gitaarkruk loopt om er even een tekstvel bij te pakken. ‘We zijn net begonnen, dit is eigenlijk nog een repetitie,’ verontschuldigt hij net voor de – verplichte – toegift You Do Something To Me, maar dat was niet nodig. De kleine oneffenheden maken de show net wat intiemer, eerlijker en spontaner.

Verwacht bij Weller nooit een ‘best of’-show. Natuurlijk komen er wat bekende songs voorbij, zoals Wild Wood en het al eerder genoemde You Do Something To me, maar het is vooral een mooie reeks songs van het nieuwe album, recente soloplaten en minder bekende oude tracks. Dat deze allemaal in een ander jasje zijn gestoken, zorgt voor eenheid. Het is genieten voor de echte fan en aan de reacties van het publiek te horen zijn die er genoeg.

Paul Weller in TivoliVredenburg
Gezien op donderdag 4 oktober 2018
Foto: Nicole Nodland