Santana – Africa Speaks

Het heeft iets weg van de trailer van een b-film. Ondersteund door onheilspellend Afrikaans getrommel leidt Carlos Santana zijn nieuwe album in met een korte monoloog, beginnend met de woorden: ‘Deep in the jungle, beyond the reach of greed…’. In het jaar waarin massaal wordt stilgestaan bij het feit dat een halve eeuw geleden Woodstock – en dus ook de doorbraak van Santana – plaatsvond, brengt de gitarist niet nog eens de overgebleven leden van de oorspronkelijke band bij elkaar, zoals hij wel deed voor het uitstekende Santana IV (2015). Nee, in plaats daarvan sleepte hij onder anderen producer Rick Rubin en de Spaanse zangeres Concha Buika mee de studio in voor een album waarop Afrika dus centraal staat, volgens de eerder aangehaalde openingsspeech ‘the cradle of civilization’. Na die ietwat overbodige introductie houdt Santana zelf gelukkig zijn mond en laat hij zijn sensuele solo’s prachtig combineren met Buika’s verleidelijke hese stem. De broeierige Latin-songs Breaking Down The Door en Los Invisibles hadden moeiteloos hoogtepunten kunnen zijn op een succesplaat als Supernatural (1999) en het negen minuten durende, mede door Laura Mvula gezongen Blue Skies doet met een voldane grijns terugdenken aan de beste fusionstukken op Caravanserai (1972) en Borboletta (1974). Africa Speaks is het werk van een man die graag stilstaat bij een historische gebeurtenis als Woodstock – niet voor niets liet hij zich strikken voor twee herdenkingsfestivals in Amerika – maar die ondertussen ook nieuw muzikaal terrein blijft verkennen. En dat siert hem.