Het is bepaald geen geheim dat drummer Lars Ulrich een groot Deep Purple-fan is. Met het verschijnen van S&M, een collectief project van Metallica en de San Francisco Orchestra, bracht hij in 1999 dan ook zijn eigen versie van Concerto For Group And Orchestra uit. Ter gelegenheid van het twintigjarig jubileum van dat avontuur liet de Amerikaanse metalband zich vorig jaar tijdens twee bijzondere optredens opnieuw door het orkest begeleiden. Aangevuld met nieuw werk, werd er toch weer teruggegrepen op songs die al eerder overgoten werden met een orkestraal sausje. Zo is de aftrap met The Ecstasy Of Gold en The Call Of Ktulu zelfs identiek. Verder komen bekende songs als For Whom The Bell Tolls, The Memory Remains en Nothing Else Matters voorbij. Wel zijn de versies vrijwel allemaal beter dan die uit 1999. Het eerste deel van S&M was vooral het werk van een metalband die zich liet begeleiden door een orkest. Het klonk bij vlagen als een rockzender waar af en toe een klassiek radiostation doorheen stoorde. Die verhouding is nu veel meer in balans. De orkestrale arrangementen komen daardoor veel beter tot hun recht, zoals in het relatief nieuwe The Day That Never Comes van Death Magnetic uit 2008. Een van de andere voorbeelden is The Unforgiven III, dat zanger/gitarist James Hetfield moederziel alleen met het orkest uitvoert. Dapper! Het belang van het orkest wordt extra benadrukt met twee lekker zwaar aangezette fragmenten uit beroemde klassieke werken van Sergej Prokofjev en Aleksandr Mosolov. Het mag deels een herhalingsoefening zijn, maar dan wel een die het origineel overtreft.
Meer over
0 Reacties