The Pretty Reckless doet voor het eerst in vijf jaar Nederland aan met een denderend optreden in een uitverkochte 013. Van de ellende die de band voor de kiezen kreeg in de afgelopen jaren, is dan ook weinig te merken. Sterker nog: er is amper ruimte voor bezinning, want met uitzondering van één ballad vliegen de rocksongs ons in sneltreintempo om de oren. Het verwachte – maar daarom niet minder imponerende – middelpunt: de prachtige mix van melodie en rauwheid in de stem van frontvrouw Taylor Momsen.
Je bent tiener, boos op de wereld, de hormonen gieren door je fitte lijf en je hebt zin om eens flink overal tegenaan te schoppen. Herkenbaar? Waarschijnlijk wel, zo ontstaan immers voor veel mensen muzikale liefdes. Voor mij kwam The Pretty Reckless dan ook als geroepen, met Taylor Momsen die als zestienjarige behoorlijk wat stof deed opwaaien door in weinig verhullende jurkjes en met stripperhakken door videoclips en over het podium te strompelen. Ja, als sexy rockchick was Taylor mijn ultieme idool.
Ik was dan ook buiten mezelf van blijdschap toen ik The Pretty Reckless voor het eerst live kon zien in 2011 in TivoliVredenburg. Inmiddels zijn we weer ruim een decennium verder. Hoewel… aan Momsen zelf is het amper te zien vanavond. Nog steeds rockt de zangeres haar lange blonde lokken, zet ze haar lichaam in voor sensuele dansjes en draagt ze weinig meer dan een kort zwart jurkje. Toch is er een hele hoop veranderd in de tussentijd.
Verlies en verslaving
Zo waren de afgelopen jaren niet makkelijk voor de band. De avond begint met de harde rocksong Death By Rock And Roll, tevens het titelnummer van de meest recente studioplaat uit 2021 en een goed voorbeeld van een song waaruit blijkt dat de groep lastige tijden achter de rug heeft. Terwijl Taylor over het podium paradeert, prevelt ze over doodgaan aan rock & roll. Dat lijkt misschien een tikkeltje luguber, maar het liedje is een eerbetoon aan producer Kato Khandwala, die van meet af aan werkte met The Pretty Reckless en helaas in 2018 omkwam bij een motorongeluk. De titel, zo vertelt frontvrouw Taylor me in LFL109, is een letterlijk citaat van de beste man: “Hij bedoelde het totaal niet morbide maar wilde er juist mee zeggen dat je zelf moet bepalen hoe je je leven leidt – en dat heeft dus ook invloed op hoe je sterft.”
Van de eerste vier liedjes zijn er drie afkomstig van Death By Rock And Roll, waaronder Only Love Can Save Me Now, tekstueel de hoopvolle tegenhanger van de ietwat zwartgallige opener. De tekst is het resultaat van Taylors gewonnen strijd tegen verslaving, waaraan ze leed na een dubbel verlies. De band kreeg namelijk nog een andere tragische dood voor de kiezen: die van Chris Cornell in 2017, toen ze samen met Soundgarden op tour waren.
Muzikale evolutie in een notendop
In de song zijn de invloeden van de grungeband duidelijk terug te horen, waarbij de muzikale bijdragen van Matt Cameron en Kim Thayil absoluut een handje helpen. Wat mij betreft behoort Only Love Can Save Me Now dan ook tot het beste wat The Pretty Reckless ooit gedaan heeft en vangt het de muzikale evolutie in een notendop (zeker vergeleken hiermee is Miss Nothing van de debuutplaat, dat later in de set volgt, een simpel popliedje). Alles klopt: van de sinistere doch rauwe manier waarop Taylor zingt, via de immens sterke gitaarsolo van gitarist Ben Phillips tot aan de mix van pijn en passie die live van het podium spat.
For all my ladies
Die energie werkt aanstekelijk. Zeker wanneer de eerste noten van Make Me Wanna Die klinken, het poppy rocknummer waarmee het ooit allemaal begon voor de Amerikaanse band en dat het nog altijd goed doet dankzij het heerlijk cliché emo-karakter. Dat de aanhang bestaat uit meer voormalige boze tienermeisjes, is dus weinig verrassend – maar wél heel leuk, zo illustreert de frontvrouw vlak voordat het cynische Witches Burn wordt ingezet.
“For all my ladies!” schreeuwt ze, al klinkt alles wat uit haar mond komt tussen de muziek door als een soort flirt, waardoor het zelfs niet irritant is dat ze na elk nummer opnieuw ‘Tilburg!’ roept. Het vrouwenkoor dat hierop telkens klinkt, doet je bijna denken dat we te maken hebben met een gladde casanova. “This is for everyone who’s ever been fucked over by a man.” Voor mij staat een man, duidelijk een vader die is meegesleurd door zijn dochter. Zijn blik laat een gevecht zien tussen afkeuring en fascinatie.
Ware showvrouw
De fascinatie lijkt te winnen en hoe kan het ook anders? Waar de piepjonge Taylor namelijk vooral met een doodse blik het publiek in tuurde, staat vandaag een ware showvrouw op het podium die haar toeschouwers moeiteloos bespeelt. Zoals wanneer ze de stilte vóór het refrein van Make Me Wanna Die omtovert tot een oorverdovend applaus, tijdens datzelfde nummer gaat liggen en de liefde bedrijft met het podium (?!), of natuurlijk bij het ultieme meezingnummer Heaven Knows, waarbij het publiek de rol overneemt van het kinderkoor in de originele versie.
Ballad
Dat samenspel, de uitgebreide drum- en gitaarsolo’s, Taylors fantastische stem, haar sexappeal: het zijn allemaal factoren die bijdragen aan een overweldigende rockshow. In nauwelijks anderhalf uur tijd raast The Pretty Reckless als een orkaan door 013. Opmerkelijk is dan toch dat de keuze qua ballad valt op Just Tonight en niet een van de nieuwere, zoals het bloedmooie 25 of Got So High, het emotionele nummer dat onlangs opnieuw in de schijnwerpers sprong dankzij het onlangs verschenen compilatie-album Other Worlds, met o.a. een akoestische versie hiervan.
Daarover gesproken: waar is die prachtige uitvoering van het van Elvis Costello & The Attractions bekende (What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love And Understanding? Of Momsens perfecte vertolking van Cornells The Keeper? Waar is Harley Darling, de perfecte uitvaartbegeleiding voor elke motorrijder?!
Pirouettes
Goed, ik kan klagen wat ik wil, een aantal zaken staat buiten kijf. Dat Taylor nu (schijnbaar) nuchter is bijvoorbeeld, te zien aan de hoeveelheid pirouettes die ze maakt. Dat The Pretty Reckless strakker speelt dan ooit en zich de laatste jaren ontpopt heeft tot een serieus goede rockband in plaats van een edgy popact die vooral ‘wel leuk’ is. Daarom juist is het zo bewonderenswaardig dat de bandleden zo trouw blijven aan het onderliggende sentiment. Toch wel prettig ergens, want we konden weer even terug naar onze boze tienerjaren.
The Pretty Reckless in 013, Tilburg
Gezien op maandag 7 november 2022
Foto’s door Robin Looy
0 Reacties