Hoewel het nieuwe album niet op tijd af was, debuteert The Cure toch flink wat nieuwe songs tijdens de Lost World Tour. In de Ziggo Dome staat de teller alweer op vijf. De band speelt fantastisch en zorgt ervoor dat de bijna drie uur durende show voorbij vliegt.
Even kleurde de boulevard bij de Johan Cruijff ArenA oranje én zwart: precies wanneer Nederland – Ecuador ten einde loopt en de oranjefans die de wedstrijd in de ArenA hebben gekeken naar buiten stromen, banen de The Cure-fans zich een weg naar de Ziggo Dome.
Na het voorprogramma wordt er geen muziek gedraaid, maar klinken er onweergeluiden. Maar het wordt nooit echt eng. Een beetje zoals The Cure zelf: ze zijn dan wel gothpioniers, maar echt duister zijn ze nooit geworden. De songs zitten vol liefde of juist verdriet – of natuurlijk liefdesverdriet. Ondanks zijn songteksten is Robert Smith al bijna 35 jaar getrouwd en leerde hij zijn vrouw al op zijn veertiende(!) kennen. Ik kwam laatst toevallig hun trouwkiekjes tegen, het is het waard om ze even te googelen: Smith en zijn eega Mary Poole dragen precies dezelfde kleur lippenstift en zien er bovendien ontzettend lief en gelukkig uit.
Nieuw werk
Het wordt meteen duidelijk als de donder en bliksem tot een hoogtepunt komen en Smith en zijn band het podium betreden: The Cure klinkt nog steeds steengoed. Eigenlijk was het de bedoeling dat ze gingen toeren met een nieuw album, het eerste sinds 4:13 Dream uit 2008. Songs Of A Lost World was niet op tijd af, maar de band voegt, naarmate de tour vordert, steeds meer van de nieuwe nummers aan de setlist. Ze begonnen met twee, maar vanavond staat de teller al op vijf. Sterker nog, ze openen meteen met Alone: een typisch zware Cure-song, vol synthesizergeweld en statige drums die al bij de allereerste show van deze Lost World Tour gedebuteerd werd (een liveversie staat ook al op YouTube, voor de geïnteresseerden). Een goed begin.
Het wordt alleen maar beter: de oude bekende Pictures Of You, afkomstig van Disintegration, en het prachtig melancholische A Night Like This van The Head On The Door volgen elkaar op. Songs van twee albums die gelukkig goed vertegenwoordigd blijken in de setlist. Die is elke show van deze tour anders, dus ik prijs me gelukkig. En, zoals de zanger zelf zegt: het is een lange avond. In de twee uur en 45 minuten dat de band speelt, is er ruimte voor een flink aantal hits, de nieuwe songs én een paar verrassingen.
De tijd vliegt voorbij
Er is dus nog geen nieuw album, maar wél een reissue van Wish, om de dertigste verjaardag van het album te vieren. Wanneer Trust ingezet wordt, grapt Smith daarover: “That can’t be right! I’m only, like, 39 years old…” Veel contact met het publiek maakt hij niet, maar dat is ook niet nodig. De band doet zijn ding op het podium en doet dat zó fantastisch, dat de tijd voorbijvliegt terwijl de aanwezigen met grote bewondering staan te kijken. Nog zo’n nieuwe is A Fragile Thing, dat een paar shows geleden in Italië gedebuteerd werd. Nou, Songs Of A Lost World moet wel een goede plaat worden, is mijn conclusie. Dit baslijntje is simpelweg om op te vreten. Ook mooi: de visual van een enorme donkerrode roos die gedurende het nummer langzaam sterft.
Maar het fijnste is als de camera’s op de mannen zelf gericht staan, want mijn God, wat zijn er veel lange mensen in de Ziggo Dome! Helaas hoort deze recensent niet bij die groep. Des te prettiger als de band op de schermen te zien is, zoals bij Burn van de The Crow-soundtrack. Iedereen mag meegenieten van de energie van drummer Jason Cooper. Slechts een enkele keer zakt het een beetje in, maar de band pakt de aandacht heel snel weer terug.
Laatste pieptoon
Push krijgt een extra lang intro, terwijl de camera deze keer gericht is op het publiek en de telefoonlichtjes aangaan. Bij A Forest, nog steeds publieksfavoriet, gaan alle telefoons de lucht in om het intro op te nemen. Zonde! Dansend kun je veel beter van het nummer genieten, besluiten veel mensen met mij. Ook op de ringen staan hele groepen mensen uit hun dak te gaan tot de song ontaardt in een hoop distortion. Endsong krijgt een fantastische opbouw. Deze nieuwe song van maar liefst tien minuten heeft iets hypnotiserends door de herhalende drums. Uiteindelijk wordt het publiek overrompeld door de gitaarpartijen. Robert Smith kijkt pas op twee derde op van zijn gitaar om te gaan zingen. Wanneer het eindigt met één laatste pieptoon verlaten de mannen het podium.
Hartverscheurend
Ze zijn al na pakweg een minuut weer terug. “It’s for the best, I’m trying to stay mysterious!”, grapt de frontman. Er volgt meteen weer een nieuwe song: I Can Never Say Goodbye, over Smiths broer en diens overlijden een paar jaar geleden. Hij vergeleek het zelf met Disintegration vanwege de soundscapes, maar live is het vooral even hartverscheurend als die song.
Even later zorgt Disintegration zelf voor een hoogtepunt van de avond. “Laten we in deze vibe blijven hangen!”, roept de zanger. Dat lukt met gemak, dankzij Lullaby, The Walk, Friday I’m In Love (“Hey, we spelen dit op de juiste avond!”), Close To Me, In Between Days, Just Like Heaven… Zeg, hoeveel hits heeft The Cure eigenlijk? Na tweeënhalf uur denk je dat je ze allemaal wel hebt gehoord, maar dan sluiten ze nog af met Boys Don’t Cry. Tijdens het daverende applaus zegt Smith nog: “See you soon.”
The Cure in Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op vrijdag 25 november 2022
Foto’s door Peter de Jong
Meer over
9 Reacties
Exact! ;)
Het was een geweldige avond! Ik heb in mijn leven honderden concerten bezocht..Maar dit concert staat in mijn top 10! Wat is de band in vorm en wat is de de stem van Robert goed! Onvergetelijk!
Al 40 jaar loopt The Cure als rode draad door mijn concertleven. De teller staat op 10. Vanaf het eerste concert in 1983 in de Jaap Edenhal via Ahoy, Thialf, Royal Albert Hall, Hydepark en nu dus in weer in de Ziggodome. In al die optredens is er geen moment van verveling of de behoefte te gaan babbelen. Ook dit optreden was ijzersterk en je recensie spot-on. Zelf ben ik in al die jaren van wannabe punker tot baarddragende vijftiger geworden, maar Robert Smit blijft dezefde, en bassist Simon Gallup heeft ook zo zijn eigen huppeltje op het podium. Een unieke band met eigen sound die nog jarenlang live een van de allerbeste zal blijven.
Wat een waanzinnig goed concert. De band is in topvorm en dat zijn ze al jaren. Wat straalt RS een enthousiasme uit en JC achter de drums met zoveel energie. De verschillende generaties fans spreekt voor zich.
Waanzinnig concert. R Smith in topvorm . 1983 1e keer ,, daarna nog veel keer gezien. Top..en de nieuwe nr,s staan als een huis.
Laat maar gauw komen dat nieuwe album.
“Was echt een magisch concert”, zei mijn lieve broer, en zo was het!
Dit delen met zoveel mensen en 5 familieleden is fantastisch!
Nieuwe nummers boven verwachting!!
Heerlijk in het moment van dit waanzinnige concert te zijn enzooo jammer dat het voorbij was, back to the lost world….
Een fantastisch cocncert! Ik heb ze 40 jaar geleden voor het eerst gezien in De Doelen! Daarna blijven volgen. Na al die jaren nog steeds fantastisch! Zowel op “de plaat” als live!
Recentie van het concert is geen woord gelogen!
Ik heb ze ongeveer 40 jaar geleden voor het eerst 2 X in een week gezien in een circus tent in Amsterdam en Rotterdam , heel byzonder.
Maar dit concert was of je in een andere dimentie zat ,buitenaards goed ….
Jup, wij waren er ook, ik en mijn 17 jarige dochter. Ik heb al heel wat gezien, inclusief BB King in de jaren 80, en die man hoefde alleen maar op te komen en de zaal ging plat, stage-presence. Robert Smith heeft op deze leeftijd hetzelfde effect en past tegenwoordig beter bij zijn muziek. Hij liep een rondje podium als afsluiting en de zaal viel in katzwijm, punt.