De 10 beste songs van John Hiatt

Een John Hiatt top 10 maken is ongeveer even moeilijk als het kiezen van de beste Neil Young- of Bob Dylan-songs. Goed, dat zijn wel net iets grotere namen, maar wát een oeuvre heeft ook deze zanger en liedschrijver opgebouwd. En nog steeds pent hij schitterende nummers, getuige zijn vorig jaar verschenen album Terms Of My Surrender. Als voorpret voor zijn optreden op Roots In The Park op 27 juni doen we onze beste poging om Hiatt’s mooiste werk op een rij te zetten.

10. She Loves The Jerk (Riding With The King, 1983)

Vóór zijn doorbraak maakte Hiatt al prima platen, die vaak de invloed van Elvis Costello laten horen. She Loves The Jerk is afkomstig van het album Riding With The King en misschien wel het meest catchy nummer dat de Amerikaan tot dan toe had afgeleverd, maar de single haalde de hitlijsten helaas niet. Ook de briljante bridge in dit lied bewijst dat Hiatt toen al op eenzame hoogte stond als songwriter.

9. Georgia Rae (Slow Turning, 1988)

Met Bring The Family brak Hiatt in 1987 dan eindelijk door. De charme van die plaat is deels de danken aan het gitaarspel van Ry Cooder, die helaas niet meewerkte aan de opvolger Slow Turning. Gelukkig bleek slidevirtuoos Sonny Landreth wel beschikbaar. Ook de songwriting was kwalitatief niet veel minder dan op de voorganger en het pakkende Georgia Rae is daar een mooi voorbeeld van. Leuke tekst ook: ‘She is beautiful, she is small / She don’t wanna play basketball’.

8. Cry Love (Walk On, 1995)

De beste plaat die Hiatt ooit maakte blijft volgens ondergetekende Walk On, dat meer dan twintig jaar na zijn debuut verscheen. Elk nummer zit snel in je hoofd en voor de verandering is de ‘hidden track’ (Mile High) nu eens geen opvullertje op een album. Het door mandoline gedomineerde Cry Love leek de meest logische keuze voor een singlerelease en had eigenlijk een enorme hit moeten zijn.

7. Damn This Town (Dirty Jeans And Mudslide Hymns, 2011)

Wie Hiatt alleen van de ballad Have A Little Faith In Me kent, weet waarschijnlijk niet dat de man ook behoorlijk stevige rocksongs maakt. Een vrij recent voorbeeld daarvan is deze duistere openingstrack van Dirty Jeans And Mudslide Hymns, waarvan de gitaarriff wel een beetje doet denken aan zijn eerdere nummer Perfectly Good Guitar. De tekst is ook ijzersterk. Na de openingsregel ‘They killed my brother in a poker game’ moet je wel blijven luisteren.

6. Crossing Muddy Waters (Crossing Muddy Waters, 2000)

Na het matige Little Head (1997) besloot Hiatt het anders aan te pakken. Crossing Muddy Waters werd een akoestische plaat, waarop slechts twee andere muzikanten te horen zijn (gitarist David Immerglück en bassist Davey Faragher). De meeste songs behoren tot zijn beste werk, waaronder het simpele What Do We Do Now, het hartverscheurende Take It Down en vooral de countryachtige titeltrack.

5. Shredding The Document (Walk On, 1995)

Nog een nummer van Hiatt’s beste plaat (naar mijn bescheiden mening). Shredding The Document heeft een nogal aparte melodie, maar het is vooral de humoristische tekst die dit lied tot een van ’s mans beste maakt. De Olympische Zomerspelen, een Eagles-reünie, televisiepersoonlijkheden Larry King en Oprah Winfrey… ze komen allemaal langs in de ene vlijmscherpe regel na de andere.

4. Have A Little Faith In Me (Bring The Family, 1987)

Toch wel dé klassieker van John Hiatt, deze veelgecoverde ballad die ondanks alle latere versies door niemand anders zo overtuigend gebracht wordt. Er ging dan ook behoorlijk wat persoonlijk leed aan vooraf (alcohol- en drugsverslaving, de zelfmoord van zijn vrouw). Misschien wat te vaak gecoverd en op de radio gedraaid, maar Have A Little Faith In Me blijft een tijdloze prachtsong.

3. Lipstick Sunset (Bring The Family, 1987)

Een schitterend zomers nummer van doorbraakplaat Bring The Family en een perfecte soundtrack voor bij een zonsondergang. In dit geval is het Ry Cooder die de show steelt met zijn adembenemende gitaarspel. Overigens richtte de bandbezetting op Bring The Family (Hiatt, Cooder, bassist Nick Lowe en drummer Jim Keltner) begin jaren negentig de tijdelijke ‘supergroep’ Little Village op, maar het enige album daarvan viel toch wat tegen.

2. Perfectly Good Guitar (Perfectly Good Guitar, 1993)

‘It breaks my heart to see those stars smashing a perfectly good guitar’. Pete Townshend, natuurlijk hét voorbeeld van een gitarist die er bekend om staat dat hij zijn instrument graag stukslaat op het podium, was niet heel blij met John Hiatt’s nummer en vond het maar hypocriet. Of je het nu eens bent met de tekst of niet, zoals eerder gezegd kan Hiatt ook enorm goede rocksongs schrijven en dit is daar een prachtig voorbeeld van. Goed gitaarwerk van Michael Ward, die zijn instrument in onderstaand filmpje wel netjes heel houdt.

1. Take Off Your Uniform (Slug Line, 1979)

Hiatt bracht halverwege de jaren zeventig zijn eerste twee platen uit, maar hij zal zelf de eerste zijn die toegeeft dat hij toen nog moest groeien als zanger en liedschrijver. Pas in 1979 kwam zijn derde lp uit, waarmee hij een enorme sprong vooruit maakte. De invloed van pubrockers als Elvis Costello en Nick Lowe is nog duidelijk hoorbaar en de grote doorbraak volgde pas acht jaar later, maar één nummer op Slug Line zou hij nooit meer evenaren. Het vreemd genoeg onbekend gebleven Take Off Your Uniform heeft alles wat Hiatt – hier nog een ‘angry young man’ – zo’n goede songwriter maakt: een prikkelende opbouw, een machtig refrein en een waanzinnige bridge.

John Hiatt is op 27 juni headliner op het festival Roots In The Park in het Julianapark in Utrecht. Kaarten zijn hier verkrijgbaar.