Ga naar een concert van James Taylor of Crosby, Stills & Nash en je weet zeker dat bijna al het bekendere werk van vroeger op de speellijst staat. Sommige van hun tijdgenoten klampen zich minder graag vast aan nostalgie en zetten zomaar ‘hits’ opzij voor nieuwe songs waar een deel van het publiek mogelijk helemaal niet op zit te wachten. Neil Young is een extreem voorbeeld, maar ook Jackson Browne heeft daar een handje van. Nummers van zijn recente plaat Standing In The Breach besloegen maandagavond een groot deel van zijn drie uur durende set in de Heineken Music Hall. Kwam de singer-songwriter die velen vooral van zijn platen uit de seventies kennen hiermee weg?
In de pauze klinken zeer uiteenlopende reacties in de gangen richting de bar: van ‘weergaloos!’ tot ‘hij komt wel wat traag op gang’. Het is moedig van Browne dat hij maar liefst tachtig procent van zijn nieuwste album uitvoert in de HMH, terwijl er ongetwijfeld ook genoeg nietsvermoedende mensen in de zaal zitten die de zanger de afgelopen jaren niet echt gevolgd hebben en zich verheugen op een nostalgieact. En dan vertikt hij het ook nog eens om The Load-Out, dat jaar na jaar een hoge notering in de Radio 2 Top 2000 krijgt, te spelen!
Het hangt er dus maar net van af hoe erg je zit te wachten op de nieuwe songs. Natuurlijk, mensen betalen veel zuurverdiend geld om hun favoriete songs van de inmiddels 66-jarige songwriter en activist te horen. Anderzijds zijn er al genoeg artiesten op leeftijd die moeten teren op oude successen en avond na avond een voorspelbare hitsetlist afwerken, terwijl Browne op Standing In The Breach bewijst nog steeds relevante en sprankelende nummers te kunnen schrijven. Oké, toegegeven: het mooiste lied van die plaat, het door The Byrds beïnvloedde en voor zangeres/ex-liefje Nico geschreven The Birds Of St. Marks, schreef hij al toen hij achttien was. Maar ook Walls And Doors – vanavond nota bene ‘aangevraagd’ door iemand uit het publiek – en het op schrijfsels van Woody Guthrie gebaseerde You Know The Night blijven meer dan prima overeind tussen de composities van Browne’s oudere platen.
Toch maar geen Rosie
Bovendien kun je niet zeggen dat de beste man helemaal geen rekening houdt met zijn publiek. Sterker nog, hij past zijn setlist ter plekke aan om de songs te spelen die zijn roepende fans van hem verlangen. Én welke zij juist niet willen horen. Wanneer Browne op het punt staat om achter de piano Rosie te spelen en vraagt of er eigenlijk ook mensen zijn die geen zin hebben in die Running On Empty-ballad, klinken opvallend veel bevestigende geluiden (bedankt hè!) en laat hij Rosie toch maar voor wat het is om een ander verzoekje in te starten.
Zo duiken bekende en minder vaak gehoorde songs van de platen die Browne tot een van de belangrijkste singer-songwriters van de jaren zeventig maakten toch nog op, zoals het romantische Linda Paloma van The Pretender (1976), Shaky Town van Running On Empty (1977) en drie selecties van het tijdloze Late For The Sky (1974). Inclusief de titeltrack, een nog altijd erg aangrijpend lied over eenzaamheid, dat bij degenen die de film gezien hebben zeer waarschijnlijk een belangrijke scène uit Scorsese’s Taxi Driver in herinnering roept. Daarin staart Robert De Niro als de ultieme loner Travis Bickle met een geweer in de hand en een holle blik in de ogen naar de televisie, onder begeleiding van Late For The Sky.
Vooral tijdens die meer intieme momenten achter de piano valt op hoe goed Browne nog kan zingen. Natuurlijk, zijn stem is tegenwoordig wel wat lager dan in de jaren zeventig en hij moet meer moeite doen voor de hogere noten, maar aan veel van zijn generatiegenoten heeft de tand des tijds – ook wat betreft het uiterlijk – heel wat harder geknaagd. De langharige Amerikaan neemt ook een uitstekende band mee naar Amsterdam. Deed vijf jaar geleden David Lindley nog met hem mee in dezelfde zaal, ditmaal zijn er glansrollen voor onder anderen bassist Bob Glaub, multi-instrumentalist Greg Leisz en gitarist Shane Fontayne, die in 2011 ook al indruk maakte toen hij de heren Crosby en Nash mocht begeleiden in de Nederlandse hoofdstad.
Browne neemt uitgebreid de tijd voor zijn songintroducties en interactie met het publiek, net zoals op zijn twee Solo Acoustic-platen (wat veel recensenten aangrepen als een kritiekpunt). Hier en daar met een serieuze, politieke boodschap, elders met een komische noot. Wanneer iemand halverwege de show om het ideale afsluitnummer The Load-Out/Stay roept, antwoordt de zanger droog: “Maar dan moet ik alweer weggaan”. En net nadat hij aankondigt er enorm naar uit te kijken om Just Say Yeah te mogen spelen, zingt hij in hetzelfde lied een verkeerde regel, wat hij vervolgens vakkundig met een lach oplost.
“Jullie zijn zo stil”
Op meerdere momenten fluistert Browne nog ‘jullie zijn zo stil’ door de beleefd klappende zaal. Maar halverwege zijn doorbraakhit Doctor My Eyes, gevolgd door zijn grootste rockanthem Running On Empty en het vooral van Eagles bekende Take It Easy krijgt hij een groot aantal mensen uit de stoelen en zelfs vooraan bij het podium. Ja, de oude krakers leveren natuurlijk de meeste publieksparticipatie op. En ja, ook ondergetekende had graag een aantal persoonlijke favorieten gehoord (Before The Deluge, Of Missing Persons, Sky Blue And Black), maar de recentere songs verdienen het om gespeeld te worden. Hier staat een artiest die weigert de concertzalen af te gaan als een relikwie uit vervlogen tijden en dat siert hem. Browne zingt nog bijna net zo goed als in de seventies en heeft de nieuwe nummers om zijn reputatie als een van de beste songwriters in Amerika in stand te houden. Weergaloos is dan inderdaad de juiste beschrijving.
Jackson Browne in de Heineken Music Hall
Gezien op maandag 22 juni 2015
Foto’s: Willem Schalekamp
18 Reacties
Geheel mee eens topavond
Prima recensie. Ook terechte reacties. Wat ik wil toevoegen: door dit concert ben ik de cd Looking East weer gaan draaien en vooral waarderen. Het titelnummer was een van de verrassingen vond ik tijdens het concert (niet zozeer het beste nummer, maar wel een welkome afwisseling). Wat is dat toch eigenlijk een ondergewaardeerd album. Ik draai het graag!
Geweldig concert, geweldige singer-songwriter, geweldige stem, geweldige band, geweldige sound. Maar wat een duf en oersaai publiek. Ingeslapen, stijf, weinig enthousiasme en reactie, lauwe applausjes. Dat heeft ons wat toppers en Encores gekost.
Helemaal eens met S. en Dominique van der Geld: weergaloze singer-songwriter, geweldig concert en geweldige band ondanks het ontbreken van David Lindley! Met als hoogtepunten de songs uit Late For The Sky. Maar wat een suf, slap en saai publiek, Jackson Browne onwaardig.
Prima avond. Retesaai publiek. Alleen al het tempo waarmee de zaal leegliep na afloop gaf al aan dat er vooral suffe ingedutte landgenoten waren. Waar zijn al die fanatieke Jackson Browne volgelingen van destijds gebleven.
Fijn om Linda Paloma en Shaky Town weer eens te horen. Ik heb Jackson Browne een keer of 35 live gezien maar kan mij niet herinneren ooit Linda Paloma live gehoord te hebben met volledige band, wellicht wel tijdens een van zijn soloshows in 1997.
Het concert in 2010 met David Lindley werd overigens ook toen niet afgesloten met The Load Out/Stay. Op een gegeven moment wil ook een artiest wel eens wat anders. En zou Jackson Browne zich nu echt ene moer aan moeten trekken van een commercieel gedrocht als de Top 2000?
Het feit dat het publiek rustig was gaf Jackson Browne inderdaad wat meer de mogelijkheid een en ander te vertellen over zijn songs. Elk nadeel …. Fijne avond dus, maar dat mag ook wel voor ruim 80 Euro.
En dat alles gedragen door een werkelijke topband. Niets op aan te merken. Het gemak waarmee Shane Fontayne de noten haarzuiver uit zijn gitaar toverde was prachtig om te zien.
Tot over 5 jaar of zo ….
Dat het publiek zo rustig was, heeft Browne ook voor een deel aan zichzelf te danken vanwege de ietwat vlakke, bijna té perfecte uitvoeringen van veel op elkaar lijkende songs. De meer afwijkende, plus aanstekelijke nummers zoals bijv. The Load Out en I Am A Patriot liet hij om onverklaarbare redenen achterwege.
Ofschoon ik zeer wel heb genoten van ’s mans en des bands vakmanschap heeft dit alles bijeen toch een licht gevoel van teleurstelling bij mij teweeggebracht.
Prima concert maar de nummers die jij noemde waren voor mij nou net ook onmisbaar. Jammer hou zo wie zo niet van die schreeuwende verzoekjes. Publiek was inderdaad lauw maar misschien moet ie minder aandacht geven aan publiek en meer/ sneller spelen. Heb sting/paul simon gezien waar net zo lang werd gespeeld maarmet minder tussenperiodes en daar ging het oudere publiek wel uit z.n dak!!
Hoewel ik me afvraag of Sting & Paul Simon nou wel goede voorbeelden zijn, hebben Hein en Bert natuurlijk volkomen gelijk. Een betere setlist(opbouw) kan de zaal veel sneller uit zijn dak doen gaan. Nummers als Ready Or Not, Boulevard en Lawyers In Love spelen (het zijn maar voorbeelden) en Doctor My Eyes eerder spelen (in 1994 begon Browne zijn concert daar nog mee) en de zaal komt veel eerder in beweging. Dat contact met de zaal daarentegen is wel uniek, dat moet je ook niet vergeten. Paul Simon heeft daar volgens mij al jaren schijt aan.
fijn dat jackson drie uur lang fantastisch speelde. Top
fantastisch concert nogmaals bedankt LFL
Linda Paloma
Weergaloos concert.
Zaten degen die het publiek zo saai vonden er zelf ook niet tussen?
Ik denk als iedereen moet staan de entreeprijzen omlaag moet. Het zal de sfeer denk ik wel verhogen maar de organisatoren niet blij maken.
Het was fantastisch! De stilte in de zaal was juist prachtig en bracht een mooie sfeer mee. Ik irriteer me al tijden aan het Nederlandse publiek dat concerten als bijpraatgelegenheid ziet. Een artiest verdient het om echt naar geluisterd te worden. Het concert was waanzinnig, bedankt Jackson Browne!
ik vond het geweldig!!!!!!! superavond!!!!nog net zo goed als vroeger.
Eens met Danny, muziek van Jackson Browne leent zich nu eenmaal niet voor een avondje headbangen. Liever hoor ik hem in een intieme setting zoals in Utrecht (eind 90-er jaren), of -mooiste concert dat ik ooit meemaakte- in de RAI Amsterdam, 1976. En daarbij een voorkeur voor de intiemere songs boven de “protectliedjes” die vaak in nogal geforceerd bombastische melodieën zijn gevat.
Mijn vrees was dus precies wat andere reageerders missen: massaal HMH met meezingen, rampetampen etc. Gelukkig niet: het werd een prachtig concert met de nadruk op de “intiemere” liedjes en met wat mij betreft het hoogtepunt vlak voor de pauze met verstilde uitvoeringen van For a dancer en Fountain of sorrow. Jackson Browne bewees ook met de nummers van zijn nieuwe CD nog steeds tot de top van singer-songwriters te horen. Inderdaad “Weergaloos”.
het was een prachtig concert en we hebben optimaal genoten.
sound en band helemaal goed ( wat een vakmanschap )
Browne still going strong !!!
Inderdaad Browne nog alijd relevant en prettig dat het publiek luisterde en niet zoals ik meemaakte bij een concert van the National er een praathuis van maakt en onbeschoft er doorheen ouwehoert. Qua sfeer werd er ook afgeremd door de beveiliging want een ieder die ook maar een poging tot staan deed werd direct gemaand te zitten. Tijdens Doctor my eyes doorbraak de man met een zwarte cross t shirt en twee biertjes de matheid door medestanders naar het podium te krijgen. Uiteindelijk was het Jackson zelf die de beveiliging aangaf dat het zo goed was en de finale er een was die er ween mocht.
Ondertussen bijna 20 JB concerten gezien en deze komt in mijn top drie.
Jammer dat dit pas de eerste keer was dat ik Mr. Browne live zag. Repetoire precies wat ik hoopte; een juiste mix van oud en nieuw werk.
Superband eromheen klinkt als een klok, staat als een huis! Heb een topavond gehad!