Met de release van Detroit Stories brengt Alice Cooper deze maand zijn dertigste(!) studioalbum uit. Tenminste, als we zijn werk met ‘supergroup’ Hollywood Vampires meetellen. En we kunnen alvast verklappen: zijn nieuwste is weer ouderwets goed. Onvoorstelbaar dus dat de man vandaag alweer 73 jaar wordt. Reden voor ons om terug te blikken op de tien beste eerdere albums uit zijn immense, nogal gevarieerde oeuvre, aangevuld met een paar eervolle vermeldingen. Heb jij ze allemaal in de platenkast staan?
10. Hey Stoopid (1991)
Met het album Trash (1989) en de daarvan afkomstige single Poison had Alice Cooper eind jaren tachtig een spectaculaire comeback gemaakt. Voor de opvolger nodigde de zanger een hoop beroemde vrienden uit, onder wie Ozzy Osbourne, Slash en gitaarvirtuozen Joe Satriani en Steve Vai (die heerlijk met elkaar duelleren in het nummer Feed My Frankenstein). Ondanks die sterrencast lukte het niet om het succes van Trash te evenaren. Onterecht, want Love’s A Loaded Gun en vooral Might As Well Be On Mars behoren tot Alice’s beste latere werk. Cooper beschouwde de titeltrack als zijn ‘anti-teenage suicide song’, zo verklaarde hij eens: “In die periode leek het alsof iedereen in de rock & roll zich depressief gedroeg en dat interesseerde mij totaal niet.”
9. DaDa (1983)
De meest onderschatte plaat uit Alice Coopers carrière is de laatste uit wat bekendstaat als zijn ‘blackout’-periode. Begin jaren tachtig nam de zanger vier albums op en naar verluidt herinnert hij zich niets meer van die sessies door zijn hevige drank- en drugsgebruik. In een aflevering van Ask Alice vertelde hij in 2015: “Ik was krankzinnig tijdens het maken van die vier albums en dat komt ook duidelijk naar voren in de teksten.” Cooper luistert er zelf dus misschien liever niet meer naar (toegegeven, in vocaal opzicht heeft hij ook wel eens sterker geklonken) en de verkoopcijfers waren destijds dramatisch, maar juist met die persoonlijke problemen in het achterhoofd is DaDa een fascinerende plaat, waarop geen slechte song te bekennen is. Pass The Gun Around en Former Lee Warmer behoren misschien zelfs wel tot zijn allerbeste. En bestaat er een griezeliger Alice Cooper-nummer dan de akelige titeltrack?
8. The Last Temptation (1994)
Het werk van Alice Cooper in de jaren negentig wordt nog wel eens over het hoofd gezien, maar ook in dat decennium was de shockrocker behoorlijk goed op dreef. Net als op Welcome To My Nightmare (1975) draait het conceptalbum The Last Temptation om een karakter met de naam Steven. Hij ontmoet een mysterieus personage dat hem probeert over te halen mee te doen aan zijn ‘Theater Of The Real’. Uitstekende nummers zijn onder meer Lost In America (leuke tekst!) en de twee tracks waar Soundgarden-frontman Chris Cornell op meezingt: Unholy War en Stolen Prayer. Ondanks het feit dat er een fraai stripboek bij het album zat, vielen de verkoopcijfers in Amerika behoorlijk tegen.
7. Trash (1989)
Eind jaren zeventig en in een groot deel van de jaren tachtig leek Alice Cooper – ondanks enkele prima platen – steeds minder relevant te worden. Totdat hij in 1989 een comeback maakte met een ijzersterke single: Poison. Met dat bijzonder catchy nummer en het bijbehorende album Trash wist Alice slim mee te liften op de populariteit van hairmetalbands. De productie was dan ook in handen van Desmond Child, die werkte aan succesvolle eighties-platen van o.a. Bon Jovi en Aerosmith. Alice wist leden van die beide groepen (inclusief frontmannen Steven Tyler en Jon Bon Jovi) naar de studio te lokken, met een van zijn fijnste post-70’s-releases als resultaat.
6. Brutal Planet (2000)
Na zes jaar wachten lag er in 2000 eindelijk weer een nieuw studioalbum van Alice Cooper in de winkel. Zoals de zanger zich in de jaren tachtig al succesvol aanpaste aan de ‘hair metal’, omarmde hij op Brutal Planet de duistere industrialsound die destijds populair was. Het resultaat was Alice’s beste plaat sinds de jaren zeventig. Hoewel sommige muziek in deze stijl anno 2016 hopeloos gedateerd klinkt, blijven songs als Gimme, Wicked Young Man, Eat Some More en de geniale titelsong met gemak overeind.
5. From The Inside (1978)
Een behoorlijk onderschat album, ondanks de aanwezigheid van de hitballad How You Gonna See Me Now. From The Inside was een nogal persoonlijke plaat voor Alice Cooper, want na jaren van alcoholmisbruik besloot de zanger af te kicken. Vervolgens maakte hij een conceptalbum gebaseerd op de mensen die hij ontmoet had in het psychiatrische ziekenhuis waar hij behandeld werd – wat songs als The Quiet Room en Inmates (We’re All Crazy) opleverde. Dat een softer lied als How You Gonna See Me Now aan het werk van Elton John doet denken, kan kloppen. Sir Eltons vaste tekstschrijver Bernie Taupin werkte namelijk mee aan de meeste nummers, waaronder deze hitsingle.
4. Love It To Death (1971)
Het doorbraakalbum van Alice Cooper verscheen nadat de single (I’m) Eighteen al een aardige hit was geworden in Amerika. Op Love It To Death vond de band zijn eigen geluid, na twee niet heel overtuigende platen op het label van Frank Zappa: Straight Records. Dat was mede te danken aan de samenwerking met producer Bob Ezrin, die later meerdere Cooper-klassiekers produceerde. Naast I’m Eighteen werden ook Caught In A Dream en Ballad Of Dwight Fry fanfavorieten. Die laatste komt ook voor in de Tim Burton-film Dark Shadows, waarin Alice Cooper zelf een grappige gastrol heeft.
3. Welcome To My Nightmare (1975)
Na het uiteenvallen van de band Alice Cooper ging de gelijknamige zanger op eigen houtje verder. Zijn eerste wapenfeit als soloartiest was Welcome To My Nightmare, een zeer geslaagd conceptalbum waarop de nachtmerries van het vaker in Alice’s werk terugkerende personage Steven centraal staan. Vooral de nummers Steven, Devil’s Food, The Black Widow en de titeltrack lieten Cooper op zijn allerbest horen, terwijl de destijds vaak verkeerd begrepen ballad Only Women Bleed hem zelfs nog een hit opleverde. Dat lied was kennelijk zo goed dat zangeres Julie Covington het twee jaar later nogmaals naar de hitlijsten bracht – ook in ons land.
2. Killer (1971)
In hetzelfde jaar waarin de band eindelijk doorbrak met de hit (I’m) Eighteen en het derde album Love It To Death (zie nummer 4), verscheen de volgende langspeler al. Killer was zo mogelijk nog beter dan de voorganger, met klassiekers als Under My Wheels, het controversiële Dead Babies en natuurlijk Halo Of Flies. Het laatstgenoemde nummer, dat pas in 1973 op single verscheen, is overigens populairder in Nederland dan in andere landen. Jaarlijks staat het progrockachtige epos – geïnspireerd op het werk van bands als King Crimson – hoog genoteerd in de Top 2000 van Radio 2.
1. Billion Dollar Babies (1973)
Het zesde album van Alice Cooper betekende het commerciële hoogtepunt voor de band. De lp bereikte zelfs de nummer 1-positie in Nederland! Logisch ook, want Billion Dollar Babies geldt als een mijlpaal in de (hard)rockgeschiedenis, met veel van Coopers bekendste songs – waaronder Elected, No More Mr. Nice Guy, Hello Hooray en de titeltrack (een bizar duet met sixties-ster Donovan). Geniaal is ook I Love The Dead, met een typisch macabere Alice Cooper-tekst: ‘I love the dead before they’re cold/Their burning flesh for me to hold/Cadaver eyes upon me see nothing’.
Eervolle vermeldingen:
A Fistful Of Alice (live, 1997), School’s Out (1972), The Eyes Of Alice Cooper (2003), Dirty Diamonds (2005), Alice Cooper Goes To Hell (1976)
0 Reacties