Bospop 2024 (festivalverslag)

Het zit Bospop niet mee de laatste jaren. Regelmatig heeft het festival te maken met onverwachte veranderingen in de planning door bijvoorbeeld ziekte (Sting, 2019), tourafzeggingen (Lionel Richie, 2022) en noodweer (de complete festivalzondag, 2023). Ook de 2024-editie begint problematisch: Heart moet verstek laten gaan vanwege een operatie van Ann Wilson en zware regenval tovert het festivalterrein plus omgeving om in een complete modderpoel.

Dat laatste gaat overigens verder dan alleen overmacht: de weersvoorspellingen wezen er al op en het is dan ook jammer dat Bospop voor de eerste festivaldag geen goed noodplan lijkt te hebben, vooral waar het om parkeren gaat. Enkele onbegaanbaar geworden terreinen zorgen ervoor dat sommige mensen uren met hun auto in de rij staan en daardoor acts moeten missen. De communicatie over de begaanbaarheid voor mindervaliden laat deze eerste dag eveneens te wensen over.

Uitstekende vervanging

Ook Lust For Life mist door deze perikelen een act die we graag hadden willen zien: tenslotte tipten we Mike Farris onlangs nog op onze site. Maar helaas zijn we te laat op het veld. Onze eerste act is dus Patti Smith, die een meer dan uitstekende vervanging van Heart blijkt te zijn. De 77-jarige zangeres heeft nog altijd een prima strot en naast haar eigen klassiekers verrast ze ook met covers van Lana Del Rey (Summertime Sadness) en Nirvana (Smells Like Teen Spirit). Haar politieke bevlogenheid, met heldere standpunten over o.a. Native Americans en Palestijnen, gaat enigszins aan het Bospop-publiek voorbij, maar verder hangt men aan Smiths lippen.

In de tent is het vervolgens tijd voor Robert Jon & The Wreck, die als verwacht een bevlogen show met fraaie Southern rocksongs neerzetten. Met enige pijn in ons hart verlaten we hen echter toch halverwege de set, omdat de Jupiler Stage buiten het terrein op dat moment bemand wordt door Julian Sas. Waarom Nederlands beste bluesgitarist niet op de normale festivalweide staat is ons een raadsel, en degene die dat besloten heeft krijgt flink zijn ongelijk bewezen door een geweldig sterke set.

Slangen en guillotines

De meest spectaculaire show van de vrijdag komt ongetwijfeld van Alice Cooper. Wie denkt dat hij zich voor een festival enigszins inhoudt, komt bedrogen uit: Cooper pakt als vanouds uit met moorden, slangen en guillotines; de kenner zal het niet verrassen, maar veel Bospop-bezoekers staan met open mond te kijken. Toch is niet het showelement dat het hoogtepunt van dit optreden vormt; dat is zonder enige twijfel de muziek. De band speelt met een ongekende energie en zonder de videoschermen waarop zijn rimpels te zien zijn, zou je nooit verwachten dat je naar een 76-jarige frontman zit te kijken.

Hellmut Lotti Goes Metal (ja, inderdaad met dubbel-L) zal voor de meeste mensen in eerste instantie vooral een gimmick zijn geweest; eventjes kijken, een beetje grinniken en dan een biertje halen. Maar de praktijk blijkt anders. Al vanaf Holy Diver weet Lotti het publiek compleet mee te krijgen dankzij zijn enorme enthousiasme en meer dan uitstekende band. Qua repertoire had de naam beter Helmut Lotti Goes Hardrock kunnen zijn, maar dat neemt niet weg dat When The Lady Smiles en Paradise City de grootste meezingmomenten van de Bospop-vrijdag tot dan toe opleveren.

Tot dan toe, inderdaad. Want headliner John Fogerty bewijst maar weer eens dat je ook met een tandje minder het absolute hoogtepunt van de avond kan zijn. Al vanaf openers Bad Moon Rising en Up Around The Bend heeft hij het voltallige publiek in zijn zak met een setlist die uiteraard vooral uit Creedence Clearwater Revival-tracks bestaat. Ze worden allemaal met de bevlogenheid van een jonge hond gespeeld, en het blijft leuk om de “Oh, is dat ook van hem?”-reacties te zien bij songs als Rockin’ All Over The World en Proud Mary.

Softe zaterdag

Bospop profileerde zich lange tijd als ‘het gezelligste classic rock-festival van Nederland’, maar die slogan dekt de lading al jaren niet meer. Goed, op de vrijdag van de 2024-editie spelen nog verschillende rocklegendes die er twintig jaar geleden ook hadden kunnen staan, maar de tweede dag is een relatief softe bedoening met voornamelijk artiesten die je eerder bij Sky Radio voorbij hoort komen dan bij Arrow Classic Rock. Er klinkt hier en daar dan ook wat gemopper van Bospop-veteranen in bandshirts met vervaagde prints. Zij komen vandaag waarschijnlijk vooral aan hun trekken bij de verschillende tributebands. Zoals The Legend Of Springsteen, dat tussen James Blunt en Racoon zelfs op een van de twee grote podia de hits van The Boss aan elkaar mag rijgen.

Verder is er nog een afwijkende act in de vorm van Gogol Bordello, dat tegen het einde van de middag het tempo flink opschroeft. De folkpunkband met de charismatische, in Oekraïne geboren frontman Eugene Hütz komt ook met een boodschap. Achter de leden prijkt op het scherm een grote vuist in de kleuren van de Oekraïense vlag, met daarboven het alleszeggende woord Solidaritine (tevens de titel van het meest recente Gogol Bordello-album). De muzikanten gooien meteen alles in de strijd, inclusief confetti, en bewijzen zich tijdens fanfavorieten als Wonderlust King en de logische afsluiter Start Wearing Purple een onweerstaanbare liveband. Net als tijdens Bospop 2017 dus. Hütz gaat erbij liggen en met een fles wijn in zijn hand kijkt hij content toe hoe de festivalgangers zich steeds meer overgeven aan de heerlijke chaos op het podium.

Gepromoveerd

Een andere positieve uitschieter op de zaterdag is Mell VF, dat twee jaar geleden ook al op Bospop stond – maar toen in de tent en onder de naam Mell & Vintage Future. In 2022 maakte Melanie Jonk al indruk met haar soulvolle zang en sindsdien verwierf de zangeres meer bekendheid dankzij optredens in diverse tv-programma’s. Zo stort ze zich op Lovin’ Whiskey, dat Mell eerder al succesvol coverde in Beste Zangers. Niet alle songs weten even goed te beklijven, maar dankzij de aardige nieuwe single Queen Of My Castle, Jonks feilloze zang en haar openhartige praatjes tussendoor (o.a. over haar worsteling met depressies) weet Mell VF ruim voldoende te overtuigen. In twee jaar tijd terecht gepromoveerd van de tent naar de Main Stage dus!

Terwijl Rowwen Hèze’s Jack Poels met zijn Nevenproject in de tent speelt, doet uw recensent eens gek en wandelt hij naar de kleinere Jupiler Stage, waar een fijne kennismaking met het Nederlands-Belgische The Waiting wacht. Een sympathieke band met een pakkende, volle sound die ongeveer het midden houdt tussen Oasis en Tom Petty. Diezelfde Jupiler Stage vormt later vandaag overigens nogmaals een uitstekend alternatief voor de grotere podia: terwijl de in Vlaanderen erg succesvolle zanger Metejoor zijn ietwat puberaal aandoende popsongs uitvoert in een matig gevulde Tent Stage, kun je even verderop terecht bij de tributeband Fortunate Sons, bekend van het tv-programma The Tribute, Battle Of The Bands. Een dag na het optreden van John Fogerty himself krijgt Bospop geen genoeg van al die onsterfelijke CCR-klassiekers, zo blijkt. De tent is zo goed gevuld dat er geen bezoeker meer bij kan.

Koning van de zelfspot

Sommigen krijgen misschien de kriebels van zijn stemgeluid en ja, zijn ballad You’re Beautiful duikt regelmatig op in lijstjes met de meest verschrikkelijke songs ooit gemaakt. Toch is het moeilijk om écht een hekel te hebben aan popzanger annex Twitterheld James Blunt – zeker nadat je hem eens live aan het werk gezien hebt. “We gaan een uurtje miserabele songs voor jullie spelen”, waarschuwt deze koning van de zelfspot, die in datzelfde uurtje nog eens onderstreept hoeveel hits hij eigenlijk op zijn naam heeft staan.

Meerdere daarvan (You’re Beautiful, Goodbye My Lover, Wisemen) zijn afkomstig van ‘mijn enige fucking plaat die mensen daadwerkelijk kochten’: het debuut Back To Bedlam uit 2004. Blunt krijgt de menigte op het veld moeiteloos aan het meezingen, ook wanneer hij een cover van Slade’s Cuz I Luv You inzet. De zanger beklimt zijn piano als ware hij Bruce Springsteen, terwijl de zon zich op deze vroege zaterdagavond zowaar ook nog even laat zien.

Geen druppel

“Ik haat regen”, valt even later te lezen op het shirt van Racoon-frontman Bart van der Weide. Wat dat betreft heeft hij – net als alle andere aanwezigen – geluk, want vanaf het begin van de middag valt er geen druppel regen meer op het terrein. Net als James Blunt voor hem maait de zanger zijn grootste critici alvast het gras voor de voeten weg met wat gezonde zelfspot: “Komen jullie naar die stomme Zeeuwen kijken? Wat leuk!” Elders werken Van der Weide’s al te jolige introducties wat op de zenuwen, maar in muzikaal opzicht zit de deels akoestische set prima in elkaar. Vroeg een collega-recensent zich in 2018 nog af of we met z’n allen niet een beetje Racoon-moe worden, zes jaar later lijkt daar geen sprake van getuige het grote aantal toegestroomde bezoekers en de publieksparticipatie bij hits als Love You More, Oceaan en No Mercy.

Nieuwe ontdekkingen

Vanwege het ellendige weer en daaruit voortvloeiende problemen op vrijdag raadt de organisatie bezoekers aan om vooral met het openbaar vervoer te komen. Allemaal leuk en aardig, maar voor mensen die van ver moeten komen betekent dat wel dat zij de headliners (deels) niet kunnen bijwonen in verband met de laatste trein terug naar huis. Zo moet uw verslaggever de optredens van Zucchero op zaterdag en ook Toto op zondag missen – en geloof me: vooral die laatste met pijn in het hart. Niettemin is vooral op die slotdag de reis naar Weert meer dan de moeite waard, zeker ook voor de optredens van de iets minder grote namen.

Zo opent het uit Montreal afkomstige The Damn Truth de zondag in een aardig gevulde Tent Stage – toch heel netjes voor een show op dat vroege tijdstip. Terwijl de band al op het podium staat, wordt de Jefferson Airplane-klassieker White Rabbit volledig afgedraaid. Toepasselijk, want tijdens het optreden geeft The Damn Truth antwoord op de intrigerende vraag hoe Led Zeppelin zou klinken met een Grace Slick-achtige zangeres. Oftewel: heavy rock met een flinke scheut psychedelica.

Gitarist Tom Shemer vertelt dat de groep vorig jaar in een Nederlands hotel zat toen de derde Bospop-dag werd geannuleerd. De muzikanten mochten weer helemaal terug naar Canada, maar dat betekent wel dat ze nu op een groter podium mogen spelen (vorig jaar hadden ze het moeten doen met een ietwat ondankbare plek op de Tribute & More Stage). Volledig terecht: The Damn Truth beschikt niet alleen over een fantastisch zingende frontvrouw (Lee-la Baum), maar heeft ook de riffs, de solo’s en de songs die nodig zijn om anno 2024 nog op te vallen binnen dit genre. Wat een ontdekking!

Schreeuwerig

Leif de Leeuw werd acht keer op rij verkozen tot beste bluesrockgitarist van de Benelux – dik verdiend, getuige zijn sublieme spel op de Main Stage vandaag. Samen met zanger/gitarist Sem Jansen roept hij prettige herinneringen op aan The Allman Brothers Band tijdens de ‘twin guitar’-duels, maar toch bekruipt je het gevoel dat deze muziek net wat beter tot z’n recht was gekomen in de tent. Daar verandert een gastoptreden van zangeres Berget Lewis helaas niets aan. Sterker nog: de set wordt enigszins ontsierd door een nogal schreeuwerige versie van Neil Youngs Southern Man. Over schreeuwerig gesproken: in de Tent Stage brullen de mannen van The Scratch de boel bij elkaar, maar dan met aangenaam resultaat. Het viertal uit Dublin combineert op eigenzinnige wijze traditionele Ierse muziek met loeiharde metal – nogal afwijkend op een Bospop-dag als deze, maar juist daarom ook een welkome toevoeging aan het programma.

Op het festivalterrein lopen opvallend veel bezoekers rond in Springsteen-shirts. Die zijn hier niet helemaal misplaatst, want in de aankondiging van Southside Johnny & The Asbury Jukes blijft de connectie met The Boss en diens E Street Band ook vandaag niet onvermeld. Drie keer eerder stonden de ‘Grandfather Of The New Jersey Sound’ en zijn begeleiders al op Bospop, waarbij de glansrijke livereputatie steeds werd waargemaakt. Ditmaal is het optreden in vocaal opzicht af en toe wat gammel, maar dat maakt de uitvoeringen van o.a. Sam & Dave’s Broke Down Piece Of Man, Walk Away Renée (The Left Banke) en Forever van Little Steven (inderdaad, die van The E Street Band) niet minder aanstekelijk.

Wilde organist

Net als Southside Johnny gelden ook de mannen van The Waterboys als oude bekenden van Bospop. Vijf keer eerder werd de band verwelkomd in Weert, maar vandaag zijn Mike Scott en zijn vrienden veel beter op dreef dan bijvoorbeeld tijdens de editie van 2016. Toetsenist Brother Paul Brown trekt de aandacht met de wilde manier waarop hij zich à la Keith Emerson op zijn orgel stort (en zijn kostelijke gelaatsuitdrukkingen tijdens het spelen) en de Schotten profiteren van een opvallend goed geluid. Mede daardoor krijgen songs als A Girl Called Johnny, Medicine Bow en The Whole Of The Moon de krachtige uitvoeringen die deze fanfavorieten verdienen.

De Bospop-zondag staat verder voor een groot deel in het teken van blues- en hardrock. In de Tent Stage verzorgt King King een puntgave set, waarbij de gebroeders Nimmo en hun collega’s no-nonsense rock à la Bad Company afwisselen met een machtige ballad als A Long History Of Love. Later op de dag imponeert ook Rival Sons, dat voor het eerst sinds 2019 op Bospop speelt. Inmiddels zijn we twee goed ontvangen platen verder, waarvan dan ook het nodige voorbijkomt. In songs als Mirrors (van Darkfighter, 2023) bewijst frontman Jay Buchanan zich nog eens een van de allerbeste rockzangers van zijn generatie.

Maar Rival Sons is niet de enige bezienswaardige band die in dat uur optreedt: de funky bluesrock van The Cinelli Brothers bereikt slechts een bescheiden publiek bij de Jupiler Stage, terwijl deze heren zoveel meer verdienen (niet voor niets ontving het nieuwste album vijf sterren in ons magazine). Het catchy Dozen Roses krijg je de rest van de dag niet meer uit je hoofd en de stilistische variatie, het magnifieke gitaarwerk en de steady samenzang schreeuwen om een plek op een groter Bospop-podium. Volgend jaar wellicht?

Nederlandse sterren

Voor Limburgs rocktrots DeWolff lijkt de Tent Stage inmiddels in ieder geval te klein. De band beloont de flinke opkomst met een ‘heart stopping kinda show’, om maar even de titel van een van de gespeelde songs aan te halen. Gitarist/zanger Pablo van de Poel lijkt anno 2024 zelfverzekerder dan ooit als frontman. Als een soort predikant roept hij de menigte op mee te zingen en aan het einde mengt hij zich zelfs nog even tussen het publiek. De mannen, aangevuld met twee achtergrondzangeressen, spelen virtuoos als altijd – waarbij ze een enkele keer vernuftig knipogen naar het werk van Santana.

DeWolff is bepaald niet de enige Nederlandse band die glorieert vandaag. In 2022 kwamen er veel meer mensen op Son Mieux af dan er in de Tent Stage pasten en twee jaar later is het ook behoorlijk druk bij het optreden van de band, ditmaal – logischerwijs – op de Main Stage. En uiteraard doet ook nu de megahit Multicolor het bijzonder goed bij het Bospop-publiek.

Di-Rect brengt eveneens heel wat spektakel naar de Main Stage, compleet met het nodige vuurwerk. Gitarist Spike zegt zich te herinneren dat zijn groep ooit met o.a. Uriah Heep op Bospop stond en dat de leden daarvan ‘toffe gasten’ zijn – al lijkt hij een heel andere band of locatie te bedoelen, want bij zijn twee eerdere bezoekjes aan Weert waren die Britse hardrockers nergens op het affiche te bekennen. Hoe het ook zij, Di-Rect heeft qua sound een flinke transformatie ondergaan sinds dat eerste Bospop-optreden in 2002 en recentere songs als Through The Looking Glass worden vandaag als ware anthems ontvangen.

Jonge bluesgod

Jammer alleen dat Di-Rect nog doorspeelt terwijl Christone ‘Kingfish’ Ingram al aan zijn set begonnen is. De jonge bluesmuzikant opent zijn show zodoende in een pover gevulde tent. Niet dat het hem lijkt te deren: hij stort zijn hart uit via de bloedstollende gitaarsolo’s in de lang uitgesponnen ballad Empty Promises, daarbij ondersteund door een waanzinnig goede band. Ja, na dit optreden begrijp je volledig waarom levende legende Buddy Guy deze Kingfish als een van de grootste talenten van de moderne blues beschouwt.

Zo blijft Bospop niet alleen hét Nederlandse festival voor de grootste rockiconen (John Fogerty, Alice Cooper), maar ook een plek om kennis te maken met jonge talenten die genres als blues (Christone ‘Kingfish’ Ingram) en hardrock (The Damn Truth) levend houden. Ja, het weer was op vrijdag verschrikkelijk. Ja, Heart had de line-up dit jaar net wat specialer gemaakt. En ja, de zaterdag was misschien wat te soft voor de doorgewinterde Bospopganger. Maar mede dankzij een fijn (en vergevingsgezind) publiek, de prima keuze voor Patti Smith als vervangende act en de slimme zet om jongere bezoekers te trekken met namen als Di-Rect en Son Mieux, kun je toch spreken van een meer dan bevredigende 42ste Bospop. Zelfs als je noodgedwongen enkele acts op je lijstje moest missen.

Bospop
Gezien op 12, 13 en 14 juli 2024
Tekst door Stefan Sjoers (vrijdag) en Dominique van der Geld (zaterdag/zondag)
Foto’s door Tiffany Peters