David Gilmour – Luck And Strange (recensie)

Het nieuwe soloalbum van David Gilmour klinkt zowel vertrouwd als actueel

Ouder worden en het voortschrijden van de tijd is een van de thema’s op deze nieuwe soloplaat van David Gilmour, waarvoor echtgenote Polly Samson wederom de meeste teksten leverde. Het is een besef dat de voormalig zanger/gitarist van Pink Floyd overigens niet inspireerde tot spoed: Luck And Strange is de opvolger van Rattle That Lock uit 2015. Wel was de Britse muzikant op zoek naar nieuwe impulsen, wat hem ertoe bracht om Charlie Andrew (o.a. alt-J) als co-producer aan te trekken.

Een goede beslissing, want al is vooral de eerste helft van Luck And Strange ingetogen en pastoraal zoals we van Gilmour gewend zijn, de muziek klinkt meer open en vitaal dan zijn voorgaande soloplaten (en Pink Floyds The Endless River uit 2014). Het titelnummer, gebaseerd op een jam uit 2007 met Floyd-toetsenist Richard Wright, is eerder bluesy dan progressief. De zang is doorleefd; de jaren gaan tellen. Het gitaarspel is van een zeldzame schoonheid, zoals dat ook op de rest van het album het geval is. En met giganten als Guy Pratt op bas en drummer Steve Gadd zit het met de andere partijen ook wel snor.

Familiefeestje

Het is verder een echt familiefeestje. Zoon Charlie schreef de tekst van Scattered en zijn broer Gabriel is te horen in de koortjes. Dochter Romany is als zangeres en harpist betrokken bij een van de hoogtepunten van de plaat: een bloedmooie versie van Between Two Points, oorspronkelijk van The Montgolfier Brothers. Een welkome afwisseling biedt het stevige Dark And Velvet Nights, waaruit blijkt dat de gitarist nog altijd kan rocken. Luck And Strange, met een stemmige hoesfoto van Anton Corbijn, klinkt deels vertrouwd maar ook actueel en urgent. Wellicht Gilmours beste soloplaat sinds About Face uit 1984.

Bekijk hier meer cd-recensies van muziekblad Lust For Life. Meer lezen over David Gilmour? In Lust For Life 055 vind je een uitgebreid artikel over de Pink Floyd-gitarist!