Het binnenhalen van meesterproducer Bob Ezrin (o.a. Alice Cooper, Lou Reed, KISS en Pink Floyd) ontpopte zich als een meesterzet. Na een aantal moeizaam tot stand gekomen albums herpakte Deep Purple zich in 2013 op een spectaculaire manier met Now What?!. Het was dan ook geen verrassing dat de opvolger Infinite (2017) met de Canadese duivelskunstenaar gemaakt werd en dat Deep Purple ook voor Whoosh! met hem de studio indook. Opnieuw mag het resultaat er zijn. Uit alles, van de bevlogen zang van Ian Gillan tot de goed geplaatste solo’s van Steve Morse, blijkt dat de band met plezier aan de plaat gewerkt heeft. Zoals de groep zelf al vaak benoemde, wakkerde Bob Ezrin ook weer een ouderwets soort ambitie bij Deep Purple aan. Naast beproefde rockers als Throw My Bones, Drop The Weapon en Dancing In My Sleep bevat Whoosh! een aantal prettige verrassingen. Zoals de Chuck Berry-achtige rocker What The What – inclusief dartele pianosolo van Don Airey – of het avontuurlijke Man Alive, met een koortje en een gesproken passage van Ian Gillan. Fans van het eerste uur zullen opveren bij And The Address. Inderdaad: een fraaie remake van het eerste nummer van het debuut Shades Of Deep Purple uit 1968. De cirkel is daarmee mooi rond. Het einde van de weg mag in zicht zijn, Deep Purple lijkt niet van zins er stilletjes tussenuit te knijpen.
0 Reacties