Deep Purple in Ziggo Dome (live-recensie)

De grote vraag die zich opdringt in de aanloop naar een optreden van een band als Deep Purple is: kunnen de mannen het nog een beetje? Na het bijna twee uur durende concert in de Ziggo Dome in Amsterdam is het lastig om daar een eenduidig antwoord op te geven. Wel is duidelijk dat er wat betreft het spel, de songs en het plezier weinig op de show is aan te merken.

De ‘special guest’ tijdens de Deep Purple-tournee ter promotie van het actuele album =1 is Jefferson Starship, aangevoerd door de 86-jarige(!) zanger en gitarist David Freiberg. De bezetting vanavond is een verwaterde versie van de rockgroep die ooit voortkwam uit de typische jarenzestigband Jefferson Airplane. Op een bijna achteloze manier wordt het muzikale verleden van de bands in de blender gekwakt, met als surrealistisch resultaat dat een psychedelisch pareltje als White Rabbit afgewisseld wordt met de jarentachtig-yuppenrock van We Built This City. Zangeres Cathy Richardson zet een aardige Grace Slick neer, maar anno 2024 is Jefferson Starship weinig meer dan een veredelde coverband.

Eigen sound

Onder de dreigende klanken van Mars, Der Kriegsbringer van Gustav Holst komen de mannen van Deep Purple op om meteen los te gaan met Highway Star, sinds jaar en dag het nummer waarmee de optredens van de Britse rockband uit de startbokken schiet. In muzikaal opzicht staat alles meteen. Het geluid is hard en goed. Ook wordt meteen duidelijk dat de band in technisch opzicht nog geen veren gelaten heeft. Want opnieuw is het geweldig om te zien hoe bassist Roger Glover en de onvermoeibare drummer Ian Paice de basis neerleggen. Nog altijd is het een van de beste ritmesecties in de hardrock. Hecht en swingend, met een totaal eigen sound.

Nieuwkomer Simon McBride ontlokt de iconische gitaarsolo ogenschijnlijk moeiteloos aan zijn gitaar. Zonder ook maar iets af te doen aan zijn voorganger Steve Morse, laat hij in Amsterdam horen het bijtende geluid te hebben dat vooral de klassieke Deep Purple-songs verdienen. Verderop in de show, zoals in het intro van Lazy, wordt dat opnieuw duidelijk.

Tulpen uit Amsterdam

Over gitaarsolo’s gesproken: terwijl de sfeer er met het trio Highway Star, A Bit On The Side en Into The Fire net een beetje inzit, verlaat de band het podium – voor een zuurstoftank of de massagetafel? – en krijgt McBride alle ruimte voor een lange gitaarsolo. In het vervolg van het optreden staat toetsenist Don Airey zelfs twee keer lang alleen op het podium. Het is aardig om te horen hoe hij klassieke themaatjes afwisselt met allerlei citaten, zoals een stukje van het oorspronkelijk door hem gespeelde intro van Ozzy Osbourne’s Mr. Crowley, flarden van Sylvia en Hocus Pocus van onze eigen Focus en – jazeker – een luidkeels meegezongen Tulpen Uit Amsterdam. Allemaal oponthoud wat mij betreft.

Voorbeeld

Daar staat wel tegenover dat Deep Purple tijdens deze tournee het indrukwekkende aantal van zes nummers van het nieuwe album =1 speelt. En waarom ook niet? De band zit dankzij producer Bob Ezrin midden in een artistieke wedergeboorte die al meerdere albums duurt. A Bit On The Side, Bleeding Obvious, Lazy Sod, Now You’re Talkin’, Old‐Fangled Thing en Portable Door verbleken dan ook allerminst naast de klassiekers die gelukkig nog wel gespeeld worden, zoals Smoke On The Water en Black Night. Heel wat bands van deze ‘vintage’ zouden daar een voorbeeld aan kunnen nemen.

En vind ik het jammer dat een nummer als Perfect Strangers daardoor gesneuveld is? Absoluut, maar Anya, van het enigszins onderschatte album The Battle Rages On, maakt dan weer veel goed. De band staat ook met zichtbaar plezier op het podium. Het is mooi om te zien hoe Glover en McBride elkaar bijvoorbeeld opzoeken tijdens Space Truckin’. De brede glimlach op hun gelaat spreekt boekdelen. Hier wordt niet alleen maar een bankrekening gespekt.

Onnavolgbare monologen

Ian Gillan is al even goedgeluimd, al is juist zijn bijdrage wisselvallig. De 79-jarige zanger oogt wat breekbaar en voor wie van zijn lange, onnavolgbare monologen wel chocola kan maken, neem ik diep mijn hoed af. De nog altijd prachtige ballad When A Blind Man Cries – dat bizar genoeg de oorspronkelijke versie van het legendarische Machine Head-album niet haalde – zet hij erg sterk neer. Intens en emotioneel.

Het nieuwe werk gaat hem ook behoorlijk goed af. Begrijpelijk, want het is geschreven met zijn bescheiden vocale bereik in gedachten. In klassiekers als Into The Fire en Lazy blijkt zijn ooit zo legendarische schreeuw echter niet meer dan hees geschraap te zijn. Het is wat het is. Van een zanger die zo lang het uiterste van zijn stembanden vergde, kun je ook niets meer verwachten. Het trekt gelukkig ook nooit echt een wissel op het optreden als totaal. Want het Deep Purple dat we in de Ziggo Dome te zien krijgen, is een band die leeft voor het podium en weigert alleen op oude successen te teren. En dat verdient alle respect.

Deep Purple in Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op dinsdag 29 oktober 2024
Foto’s door Ans van Heck

Meer lezen over Deep Purple? Lust For Life 139 bevat een uitgebreide coverstory over de albumklassieker Machine Head!