Op het tweede album van The Last Dinner Party is elk lied een avontuur op zich
Sinds in februari 2024 het debuutalbum Prelude To Ecstasy verscheen, is de wervelwind van succes rond The Last Dinner Party enkel harder gaan waaien. Het tweede album van de indiepopsensatie volgt dat debuut verrassend snel op en ligt muzikaal in het logische verlengde ervan, zonder ook maar enig moment een herhalingsoefening te worden.
Het jonge vijftal – bestaande uit Abigail Morris (zang), Lizzie Mayland (gitaar en zang), Emily Roberts (gitaar, mandoline en fluit), Aurora Nishevci (toetsen en zang) en Georgia Davies (basgitaar) – duikt op From The Pyre wederom diep in de religieuze beeldspraak, met een opener waarvan de titel verwijst naar het Lam Gods en sacramentele opoffering, en het slotakkoord Inferno eindigt met de tekst ‘I’m Jesus Christ’. Ook in muzikaal opzicht grijpt The Last Dinner Party terug op oude Christelijke tradities – niet die uit de vorige eeuw, maar van veel langer geleden, zoals eeuwenlang gezongen is in de kerken en kathedralen van de Westerse wereld.
Mythische wezens en betoverde kastelen
Het album is een verzameling verhalen en mythes, duister en hoopvol tegelijk. Elk lied is daarbij een avontuur op zich, waarbij je als in een schilderij van Jheronimus Bosch wordt meegevoerd langs mythische wezens, diepe dalen en betoverde kastelen. Maar tegenover elke dissonante samenzang (Woman Is A Tree) staat een stevig rockende baslijn (Count The Ways) en elk ingetogen moment (Sail Away) kent een uitbundige tegenhanger vol show en overdaad (This Is The Killer Speaking).
Er klinkt pret door in een nummer als Second Best, waar je zelfs de vergelijking met ABBA kunt maken, maar als geheel is The Last Dinner Party met From The Pyre een duisterder zijstraat ingeslagen. Eentje waarmee het kwintet wederom een schot in de roos te pakken heeft.
Bekijk hier meer cd-recensies van Lust For Life. Meer lezen over deze band? Bekijk hier Lust For Life 138!
0 Reacties