Thin Lizzy – 1976 (recensie)

thin-lizzy

Een feestpakket met opnames uit het meest cruciale jaar in de geschiedenis van Thin Lizzy

Het jaar 1976 was het meest cruciale in de geschiedenis van Thin Lizzy. Ondanks het toevalshitje Whiskey In The Jar uit 1972 had de definitieve doorbraak toch op zich laten wachten en de platenmaatschappij werd zo langzamerhand ongeduldig. Met Jailbreak was het dus erop of eronder. De missie kon als geslaagd bijgeschreven worden: The Boys Are Back In Town was niet van de radio te branden en het album zelf werd op nagenoeg louter positieve kritieken onthaald. Inmiddels kunnen we Jailbreak tot de standaardwerken van de hardrock rekenen. De uitmuntende songs van (merendeels) frontman Phil Lynott, de fantastisch op elkaar ingespeelde gitaartandem Scott Gorham/Brian Robertson, de lekker droge productie van John Alcock die ieder detail tot zijn recht laat komen (die ontwapenende elektrische piano in Running Back!) – alles smelt hier op magistrale wijze samen.

De nog datzelfde jaar verschenen opvolger Johnny The Fox was slechts ietsje minder. Het niemendalletje Boogie Woogie Dance was een treurig stemmende afsluiter, maar met Fools Gold, Don’t Believe A Word en het funky Johnny The Fox Meets Jimmy The Weed hadden ze weer een paar nieuwe instant klassiekers te pakken. Dit feestpakket omvat uiteraard beide albums, tal van alternatieve takes, demo’s en akoestische uitvoeringen, plus de gebruikelijke BBC-sessies die de songs in weinig laten verschillen van de originele studio-opnamen. Grootste aansporing om tot aanschaf over te gaan is een in Cleveland vastgelegd concert dat zwaar leunt op het materiaal van Jailbreak en in een ongeketende versie van de ultieme Lizzy-song Emerald voorziet.

Bekijk hier meer cd-recensies van muziekblad Lust For Life. Meer lezen over Thin Lizzy? In Lust For Life 106 vind je een uitgebreid artikel over de hardrockband!

4 / 5 stars     

1 Reactie

  1. Mart Janssen 27 september 2024 Reageer

    Helemaal eens met de recensie van “Jailbreak”: frisse en tijdloze rock met sprankelend dubbelloops gitaarwerk van het tandem Robertson-Gorham.
    De opvolger van deze iconische plaat kan mijns inziens in het geheelniet tippen aan “Jailbreak”.
    Veelal inspiratieloze nummers met een zielloze ondertoon. Het niveau van “Jailbreak” werd met grote uitzondering van “Live and dangerous” daarna nooit meer gehaald.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.