De 10 beste nummers van Gary Moore

De Noord-Ierse blues- en rockgitarist Gary Moore overleed op 6 februari 2011, op 58-jarige leeftijd, waarmee een veel te vroeg einde kwam aan zijn leven en carrière. Het gisteren postuum verschenen How Blue Can You Get staat in het teken van de blues, het genre waar hij in 1990 naar overstapte en tot zijn dood trouw aan bleef. Het oeuvre van Moore omvat echter veel meer dan alleen bluesmuziek, zoals deze top 10 bewijst. Dit zijn de 10 beste nummers van Gary Moore.

10. Thin Lizzy – Still In Love With You

Wanneer de solocarrière van Moore nog niet echt van de grond wil komen, sluit hij zich aan bij Thin Lizzy. De spanningen tussen hem en frontman Phil Lynott worden echter te groot en Moore stapt spoedig weer op. Still In Love With You is dan al opgenomen en vervanger Brian Robertson wil zijn vingers niet branden aan een nieuwe opname, dus Lynott laat de originele opname van Moore staan op het album Nightlife.

Meer lezen over Thin Lizzy? Bekijk hier Lust For Life 106 met een interview met de band.

9. Thin Lizzy – Sarah

Thin Lizzy bracht twee nummers uit die Sarah heetten. Deze song van het album Black Rose: A Rock Legend (1979) schreef Lynott voor zijn pasgeboren dochter en hij kreeg daarbij hulp van Gary Moore. Sarah was eigenlijk bedoeld voor de solocarrière van Lynott, maar werd toch maar gebruikt voor Thin Lizzy.

8. Thin Lizzy – Toughest Street In Town

Op Black Rose: A Rock Legend (1979) komt Gary Moore voor de derde keer terug bij Thin Lizzy, deze keer om Brian Robertson te vervangen. De moeder van Phil Lynott, Philomena, schreef in haar memoires My Boy dat Gary Moore en Phil Lynott altijd een haat-liefde verhouding met elkaar hadden: “Ze zochten elkaar altijd op, maar in een band was het net als twee kapiteins op een schip, dat gaat niet werken.” Toughest Street In Town is Thin Lizzy op zijn hoogtepunt, met de beukende gitaar van Moore en de stuwende bas van Lynott in een song over de buurten waarin beide heren opgroeiden.

7. Wild Frontier

Halverwege de jaren ’80 heeft Moore zich al in verschillende muzikale richtingen bewogen: de rock van Thin Lizzy, jazzfusion met Colosseum II en de metal van zijn soloplaten aan het begin van dat decennium. Op Wild Frontier laat Moore zich inspireren door de traditionele songs van zijn geliefde Noord-Ierland. Dat lijkt moeilijk te combineren met de gladde jaren ’80-productie van Peter Collins (Rush, Bon Jovi, Queensrÿche), maar met Wild Frontier laat Moore horen dat dit prima mogelijk is.

6. Don’t Take Me For A Loser

Als er een album is waarop je de hardrock/metal-kant van Gary Moore leert kennen, is dat bij uitstek Corridors Of Power. Geweldige krachtige composities en gierende gitaarsolo’s waarin Moore laat horen dat Eddie Van Halen echt niet de enige was die begin jaren ’80 uitblonk met de fingertappig-techniek. Enige minpuntje is de productie, waardoor het soms klinkt alsof Moore met zijn hoofd in het vuilnisvat beklemd zit. Daar tegenover staat dat hij wordt bijgestaan door een batterij aan beroemde gastmuzikanten, zoals Ian Paice en Don Airey van Deep Purple en Jack Bruce van Cream.

5. Empty Rooms

Gary Moore schreef Empty Rooms samen met toetsenist Neil Carter, die de song naar eigen zeggen al eerder tevergeefs geprobeerd had af te maken met Glenn Hughes, de voormalige bassist van Deep Purple. Het midtempo bluesy nummer heeft een van de beste gitaarsolo’s die Moore opnam. Moore zei in 1985 tegen Kerrang over het nummer: “De song is persoonlijk. Het is niet zo dat ik mezelf zielig vond op dat moment, maar ik ging door een moeilijke periode die iedereen wel eens meemaakt.”

4. Over The Hills And Far Away

Ook Over The Hills And Far Away van het album Wild Frontier is sterk geïnspireerd op traditionele Ierse muziek. Met dit nummer scoort Moore stevig in de hitlijsten van de Scandinavische landen en heeft hij ook nog een klein hitje in Nederland met een 25e plaats in de Top 40.

3. Parisienne Walkways

Deze prachtige ballad staat op het eerste officiële soloalbum van Gary Moore, Back On The Streets (1978). Als tegenprestatie voor Moore’s langere verblijf bij Thin Lizzy en de bijdragen aan het Black Rose-album spelen drummer Brian Downey en Phil Lynott mee op de plaat. Er zijn twee versies van het nummer, een waarop Moore zingt en een waarop Lynott zingt.

2. Out In The Fields

De laatste samenwerking met zijn muzikale vriend Phil Lynott (deze zou enkele maanden later overlijden) is Out In The Fields. De solocarrière van Lynott kwam niet van de grond, zijn geliefde Thin Lizzy was verleden tijd en de zanger/bassist kampte met een ernstige drugsverslaving. Ondanks dat de kleding van de twee rockers en de video van het nummer anders doen vermoeden, gaat de song niet alleen over de conflicten in Noord-Ierland maar over oorlogen wereldwijd, vertelde Moore later in een interview met BBC Noord-Ierland.

1. Still Got The Blues

Het titelnummer van het extreem succesvolle gelijknamige album werd Moore’s grootste hit. Voor de Noord-Ierse gitarist was het een natuurlijke stap om bluesmuziek op te nemen: “Altijd als ik in de kleedkamer mezelf opwarmde voor een optreden, merkte ik dat ik blues speelde, voor mij was dat een teken dat ik terug moest gaan naar mijn roots.” Still Got The Blues leidt ook tot een langlopend juridisch conflict met de Duitse progband Jud’s Gallery, die claimde dat Moore de bekende riff van hun nummer Nordrach zou hebben gestolen. De rechter beslist in 2008 in het nadeel van Moore.

Tekst: Edwin Moor
Persfoto Gary Moore: Jesse Wild/Mascot