10cc smachtte ernaar weer te kunnen optreden, meldt gitarist van dienst Nick Kendall aan het begin van het concert. Het publiek heeft eenzelfde honger. Die wordt deze dinsdag in het Amsterdamse Concertgebouw na zoveel maanden onthouding niet alleen gestild: de band schotelt de toeschouwers een zeer smakelijke avond voor.
In de rij voor de controle gaat het nog over de pro’s en contra’s van vaccinatie, eenmaal in de zaal vallen de bezoekers enigszins bedeesd stil. Oh ja, zo was het. Dat verandert als 10cc het podium betreedt en The Wall Street Shuffle inzet. Dit is wat we gemist hebben. Vanaf de eerste minuut swingt de band overtuigend. Die band, daar moeten we het even over hebben. Enigszins schamper noemen buitenstaanders de huidige bezetting, met Graham Gouldman als enige uit de oorspronkelijke line-up, ‘5cc’ of zelfs ‘Pretend-cc’. Dat is flauw. Bij Mozart hoor je nooit iemand vragen naar de oorspronkelijke bezetting. Daarbij komt dat Gouldman, Stewart, Creme en Godley geniale artiesten en songwriters zijn, maar geen uitzonderlijke instrumentalisten. Een kundige vervanger (of zelf een vervanger van een vervanger, nu supersub Fenn ook niet meer meedoet) kan aanhaken zonder kwaliteitsverlies. De briljante songs (10cc behoort tot de echte erfgenamen van The Beatles, samen met bijvoorbeeld Elton John en ELO) blijven overeind.
Gitarist Kendall is zo’n virtuoze invaller. Regelmatig krijgt hij extra ruimte, bijvoorbeeld voor een Dark Side Of The Moon-achtig intro van Art For Art’s Sake (de toevoeging ‘Money for God’s sake’ blijkt een vondst van Gouldmans vader, zoals zijn moeder inspiratie was voor Feel The Benefit). Multi-instrumentalist Iain Hornal, die eerder toerde met ELO, blijkt perfect de stemgeluiden van Lol Creme en Eric Stewart te beheersen. En zo krijgen we de hele avond prachtige nummers in een uitstekende uitvoering.
Starstruck
Bandlid van het eerste uur Graham Gouldman staat natuurlijk centraal. Speelde hij twee jaar geleden hier nog in de kleine zaal, nu vult hij een uitverkochte grote zaal, weliswaar met van overheidswege geordonneerde lege plekken. We kijken een beetje ‘starstruck’ naar de man die zoveel hits op zijn naam heeft, ook voor bands als The Yardbirds en Herman’s Hermits, terwijl hij op zijn beurt zichzelf in de arm moest knijpen toen hij onlangs met Ringo Starr mocht spelen. Gouldman is wat stram, zijn stem warmt gedurende het concert op en Old Wild Men, nu toepasselijker dan in 1974, brengt de Engelsman met verve.
Natuurlijk komt het verhaal over de oorsprong van Life Is A Minestrone weer langs. De uitvoering leidt tot meeklappen. Gouldman zegt ‘Good morning’ en de zaal roept ‘Judge!’. Het eerdergenoemde Feel The Benefit is een van de hoogtepunten vanavond, waarbij de kundige muzikanten alle ruimte krijgen voor onverwachte solo’s. Even later The Things We Do For Love, met de prachtige quote ‘Communication is the problem to the answer’, levensmotto van minstens een van de aanwezigen.
Tijdens I’m Not In Love filmt de halve zaal, goedbedoeld maar weinig verheffend. En we horen ‘Big Boys Don’t Cry’, de stem van de toenmalige secretaresse van de opnamestudio, waarschijnlijk van een bandje. Met ‘I don’t like Amsterdam, I love it’ sluit Gouldman Dreadlock Holiday af. De eerste toegift Donna is zeer geschikt voor mensen die een melig stukje a capella kunnen waarderen. Met Rubber Bullets vertrekt de band in stijl: swingend, krachtig en aanstekelijk. We kunnen er weer even tegen.
10cc in het Concertgebouw, Amsterdam
Gezien op dinsdag 16 november 2021
Foto’s door Ans van Heck (gemaakt tijdens de show in De Vereeniging op 17 november)
4 Reacties
Ik zag de band niet in het concertgebouw, maar wel in onder andere Amare, een fonkelnieuw theater in Den Haag. Wat een fantastische band staat er op het podium. Het valt te waarderen dat Gouldman (ook de man die, naast 10cc hits, verantwoordelijk is voor wereldhits als Busstop en No Milk Today) de muziek van 10cc levend houdt. En dat op een kwalitatief hoogstaande wijze. Voor het geld hoeft hij het niet meer te doen. Hij treedt op voor zijn plezier en dat valt te zien. Je bent als bezoeker al gauw onder de indruk van het oeuvre van 10cc. Dit komt, naast de fantastische uitvoering van de nummers, door de uitstekende repertoirekeuze. Vanzelfsprekend worden de hits gespeeld, maar ook albumnummers, waaronder inderdaad het magistrale Feel The Benefit, het magnus opus van de band. Ik ben het niet eens met de opmerking dat de oorspronkelijke leden van 10cc geen ‘uitzonderlijke instrumentalisten zijn’. Integendeel, het waren multi-instrumentalisten. Alle leden bespeelden meerdere instrumenten en waren vóór 10cc veel gevraagde sessiemuzikanten. Dan nog de afwezigheid van lead gitarist Rick Fenn die al sinds 1977 deel uitmaakt van 10cc. Die doet nog wel zeker mee. Hij mocht alleen Australië, waar hij woont, niet verlaten in verband met aldaar geldende COVID-19 maatregelen.
Mooie enthousiaste (en ook niet anders verwachte) reactie Hans, inclusief jouw keurige, edoch licht-kritische correctie aan het adres van de LFL-recensent betreffende de volgens hem niet-uitzonderlijke instrumentale kwaliteiten van de oorspronkelijke bandleden. Maar dat kan natuurlijk ook heel goed te maken hebben met ieders ‘persoonlijke beleving’. Houd het daar maar op. De verschillende lovende kritieken op de 10CC-concerten hebben mij in elk geval duidelijk gemaakt dat ik (opnieuw) spijt moet hebben er deze maand niet tenminste eentje te hebben gezien.
Vooraf: ik was helaas niet in staat om dit concert bij te wonen. Dat dat jammer is, blijkt wel uit de recensie.
Ook ik reageer even op de opmerking over de oorspronkelijke 4 ‘niet uitzonderlijk instrumentalisten’. Ik heb het 4tal in 1975 (!) live gezien in de Oosterpoort in Groningen. (7.50 gulden p.p.) De heren waren uitermate overtuigend in hun instrumentale vaardigheden (wisselend van instrumenten waar nodig) en het geheel klonk als een klok! Ook toen ging het dak eraf met de toegift Rubber bullets. Dat het 4 aansprekende persoonlijkheden waren, maakte het helemaal af.
Ik heb al hun albums (+ het nodige werk van Gouldman, Stewart en het duo Godley/Creme). Veelal goed en in ieder geval veelzijdig. Al met al een belangrijke groep in de Britse pophistorie!!
Ha Jan,
Was dat de show met op de achtergrond een bandrecorder?
Dan was ik daar ook.