Glen Hansard in Carré (live-recensie)

Een optreden van de Ier Glen Hansard is altijd een belevenis en eigenlijk ook altijd een succes. Ingetogen of opgetogen, Hansard geeft zich helemaal. Zo ook deze maandag in het Amsterdamse Carré: twee uur folkrock, schreeuwend en fluisterend, voor een enthousiast publiek.

Een kleine steekproef tijdens de dagen voor het concert leert dat lang niet iedereen Hansard kent. Of je moet hen herinneren aan de film The Commitments, waarin hij een rol speelde, aan de film Once of aan zijn vriendschap met Eddie Vedder, aan wie hij later op de avond een nummer opdraagt. (De mannen werden vrienden nadat een fan uit de nok van een theater vlak voor Hansard op het podium was gesprongen, met fatale gevolgen. Vedder las dat, had een vergelijkbare ervaring en zocht contact. “A beginning of a beautiful friendship.”) Genoeg mensen weten hem echter te vinden: de zaal is twee avonden achter elkaar uitverkocht. Zo’n drieduizend fijnproevers dus.

Hansard begint vanavond ingetogen, met Sure As The Rain, prevelend als een Leonard Cohen. Een staande bas en een viool zorgen voor een intiem sfeertje, voordat het na enige Franse strofen eindigt in een eruptie van geluid. Die dynamiek zullen we de hele avond zien: dan weer krijsend als een hardrocker, dan bijna mompelend. Dit alles overigens zonder dat de kwaliteit eronder lijdt. The Feast Of St. John volgt, ook weer hard en zacht, alsof zijn leven ervan afhangt. Down On Our Knees, zelden zagen we een viool zo swingen.

Witte raaf

Tussen de nummers valt een lelijke bromtoon op, die gelukkig na een kwartiertje verdwenen is. En wat doet die dame in het zwart in een hoekje met een doosje? De echte liefhebbers zien het meteen: het is een theremin, een witte raaf onder de muziekinstrumenten, in Nederland bespeeld door Fay Lovsky, vanavond door Via Mardot. Als ze later wordt geïntroduceerd, vergelijkt Hansard haar met een heks. Het lijkt haar niet te deren. Opzoeken op YouTube, die vrouw. Ghost is blijkbaar een publiekslieveling, de eerste tonen worden onthaald op gejuich.

Zou Glen Hansard niet beter tot zijn recht komen in een Ierse pub, of desnoods in Paradiso? Ook het publiek vraagt zich dat af. Als er echter een grote zaal intiem is, dan is het Carré wel. Dat blijkt ook wanneer de Ier in de loop van de avond onversterkt de zaal toezingt, zichzelf akoestisch begeleidend. Carré is dan een grote Ierse pub, met een publiek dat aan zijn lippen hangt. Met de band is trouwens niets mis: de violist is de jongste zoon van een van The Dubliners, met de pianiste zingt hij zijn ‘hit’ Falling Slowly. Het nummer dat hij destijds opnam met zijn ex Markéta Irglová als The Swell Season.

Indianendans

Het optreden wordt intussen steeds extatischer, Hansard gaat helemaal op in de muziek, met de ogen dicht, heel intens. Kurt Cobain deed het soms, Jacques Brel deed het vaak, Hansard doet het vrijwel onafgebroken: hij geeft zich onvoorwaardelijk. Bij een van de toegiften trakteert hij ons ook nog op een wilde Indianendans. Wat zal hij moe zijn na het concert… Hansard noemde ooit Leonard Cohen, Van Morrison en Bob Dylan als zijn voorbeelden, maar die gingen toch zelden zo tekeer.

This Gift zingt Hansard voor zijn vriend Eddie, de toeschouwers begeleiden hem met handgeklap. Als het concert even later is afgelopen, kijken ze verbaasd op: die twee uur zijn voorbijgevlogen.

Glen Hansard in Koninklijk Theater Carré, Amsterdam
Gezien op maandag 20 november 2023
Foto’s door Anne-Marie Kok