Inhaler: uit de schaduw van U2 (interview)

De Ierse indierockband Inhaler stond in zijn korte bestaan al op de podia van o.a. Pinkpop en Glastonbury. Zanger/gitarist Elijah Hewson is, zoals zijn achternaam al doet vermoeden, de zoon van U2-zanger Bono en dat hoor je ook wel aan zijn stem, die klinkt als die van Bono anno 1983. Dat de vergelijking met U2 veel wordt gemaakt, daar kun je de klok dus op gelijk zetten. Maar of het succes van Inhaler – ook het onlangs verschenen tweede album Cuts & Bruises bereikte de hoogste plek van de hitlijst in Engeland en Ierland – hieraan te danken is? Hewson: “Er is meer interesse in wat we doen. Aan de andere kant wil het niet meteen zeggen dat mensen onze muziek luisteren en onze platen kopen”.

Onderweg naar de ‘huiskamer’ van Universal Music kom ik Elijah Hewson al tegen: “Ik ben zo terug, ik ga even naar de wc.” In de interviewruimte zit de rest van de band al klaar, de heren zijn rechtstreeks vanuit het vliegtuig naar Hilversum gekomen. Voor vandaag en de komende dagen staan er flink wat interviews en radio-optredens op de planning; het zijn drukke dagen voor de vier 23-jarige muzikanten. Ze gaan er echter behoorlijk relaxed mee om. Misschien is het de invloed van Elijah, die als ‘zoon van’ wel gewend is aan enige drukte, vertelt hij.

Maar Inhaler wil meer, twee nummer 1-albums (ook het debuut It Won’t Always Be Like This  bereikte de hoogste plek in meerdere landen) blijkt niet voldoende voor de heren. “Het gaat altijd over de volgende stap”, aldus gitarist Josh Jenkinson. Drummer Ryan McMahon vult aan: “Maar het was geen tsunami van dingen die volgde. Het was meer zoiets van: oh dat is gebeurd, en dan kom je erachter dat de wereld niet verandert als je een nummer 1-album maakt.”

Muziek als communicatiemiddel

Hewson staat dan misschien al van jongs af aan enigszins in de schijnwerpers, maar dat zorgt er niet voor dat hij zich volledig op z’n gemak voelt in de muziekscene. “Al sinds mijn vijfde voel ik mij soms een ‘imposter’. In een band zitten voelt soms als een soort rare droom.” Hij kijkt naar de rest van de band: “Ik weet niet hoe het met jullie zit?” Het blijft stil. De mannen hebben duidelijk nog genoeg om over elkaar te weten te komen. Ironisch, aangezien het album Cuts & Bruises volgens Hewson min of meer het thema ‘mannen die niet met elkaar over hun gevoelens praten’ reflecteert. De communicatie tussen de bandleden van Inhaler verloopt op andere wijze, vertelt McMahon: “Sommige mensen gaan naar de sportschool, wij maken samen muziek.”

Het gesprek ontspoort ietwat en eindigt bij Hewson, die beweert dat Jenkinson wel naar de sportschool gaat. Tijdens hun tour is dat nogal lastig en de bandleden grappen wat af dat ze de tourbus dan maar moeten ombouwen tot een mobiele sportschool.

De Inhaler-tafel

In diezelfde tourbus deden ze inspiratie op voor hun tweede album. Ideeën voor songs worden op de ‘Inhaler-tafel’ gegooid. “Los van elkaar gaan we door fases heen waarin we luisteren naar verschillende muziekstijlen en artiesten”, licht Hewson toe. Voor de song If You’re Gonna Break My Heart dienen The Band, Bob Dylan en Johnny Cash als inspiratie. McMahon: “Ik zal niet liegen en zeggen dat ik superfan van Bob Dylan ben. Sterker nog, ik luisterde vroeger helemaal niet naar hem en nu wel, dat is te danken aan Elijah. En ook The Band kan ik waarderen, ik vind Robbie Robertson erg cool.”

Hoge standaarden hebben ze bij Inhaler wel. Het is eigenlijk ‘nooit goed genoeg’, aldus McMahon. Materiaal wordt uit de prullenbak gevist en songs worden opnieuw opgebouwd, vult hij aan. “Elijah noemt het ‘The Frankenstein-job’.” Maar het voornaamste doel dat de band drijft is live goed presteren. “We denken altijd na over hoe onze songs live overkomen.”

Een goed stel vrienden

Het succes blijkt echter ook een keerzijde te hebben. Ergens in de aanloop naar het tweede album raakten de Dublinners de liefde die ze voor het muzikantenleven hadden een beetje kwijt. McMahon: “Sinds we succesvoller zijn geworden gaat het allemaal wat zakelijker. We probeerden simpelweg terug te vinden waarom we in eerste instantie verliefd werden op het spelen in een band.”

Dat wil niet zeggen dat het anno 2023 alleen maar kommer en kwel is met Inhaler. Integendeel: alles bijeengenomen bestaat de band bovenal uit een stel goede vrienden dat zichzelf niet al te serieus neemt. Zo maakte bassist Robert Keating – in een interview met de Britse tak van het magazine GQ – de fans wijs dat hij voorafgaand aan een optreden bingo speelde. “De fans vonden het leuk, maar er was helemaal niks van waar”, vertelt Keating. Wat ze eigenlijk doen om in de ‘gig-zone’ te komen? “We drinken wat en draaien luide muziek”, verklaart Hewson. McMahon vult aan: “We doen niet aan meditatie-sessies of iets dergelijks.”

Inhaler en U2

En dan is het nu tijd voor de ‘elephant in the room’. De recent opgelaaide nepotisme-discussie – waarbij iemand dankzij een beroemd familielid zelf een bredere bekendheid vergaart – houdt vanwege de nadrukkelijke U2-link ook Inhaler bezig. Hewson: “Er is meer interesse in wat je doet. Maar het betekent niet dat die mensen meteen ook onze muziek luisteren en onze platen kopen. Ik wil niet respectloos zijn naar U2 en wat die band heeft bereikt, maar ik denk dat er heel veel mensen zijn die nu opgroeien en nog nooit van U2 of hun culturele betekenis hebben gehoord. En die onze muziek wel leuk vinden. Ach, het is een interessant onderwerp. Als ik in jouw schoenen stond had ik het ook gevraagd”, vertelt hij ietwat stoïcijns.

De rest van Inhaler weet zich minder goed een houding te geven. “Gewoon zwaaien en glimlachen”, is wat Keating ietwat ongemakkelijk vertelt te doen als men over U2 begint. McMahon: “We maken er zoveel mogelijk grappen over, want het is gek. Er is niet veel wat we kunnen zeggen.” Keating: “Tsja, het is wat het is, toch?”

Vorige maand verscheen het nieuwe album Cuts & Bruises, op 6 oktober staat Inhaler in AFAS Live. In Lust For Life 129 lees je meer over de band.
Hoofdfoto: Lewis Evans