Little Steven in Carré

Een dik jaar na het indrukwekkende optreden van Bruce Springsteen en zijn E Street Band in Den Haag beginnen de trouwe fans toch stevige ontwenningsverschijnselen te krijgen. Hoog tijd voor een weekendje ‘New Jersey rock & soul’ in Amsterdam als remedie tegen de cold turkey. Springsteen-fans werden verwend met eerst op zaterdag Southside Johnny And The Asbury Jukes in Paradiso, en een dag later Little Steven in Carré… Met ook weer Southside Johnny. Amsterdam werd even omgetoverd in Asburydam, en Lust For Life genoot mee in Carré.

In de artiestenwereld is het aantal bijnamen dat een muzikant of acteur heeft vaak een goede graadmeter voor hoe cool hij is. En weinig beroemdheden staan bekend onder zoveel namen als Steven Van Zandt; of je hem nou kent als Little Steven, Miami Steve, Silvio Dante, Frank Tagliano of Giovanni “Johnny” Henriksen, iedereen kan het erover eens zijn dat de man met de bandana een icoon is. Niet alleen is hij gitarist van het eerste uur van de groep die al veertig jaar bekend staat als een ‘s werelds meest legendarische live-acts, ook was hij vast castlid van een grensverleggende serie die de manier waarop we televisie kijken voorgoed heeft veranderd. Daarnaast is hij ook nog politiek activist, columnist en presentator van zijn eigen online radioshow. Toch heeft Little Steven ergens in zijn bomvolle agenda tijd gevonden om een sterk nieuw album op te nemen dat begin dit jaar uitkwam. Soulfire heet de plaat, voornamelijk bestaande uit covers. Toch zijn het nummers die Van Zandt zelf geschreven heeft. Hoe kan dat dan? Door de jaren heen heeft de man tal van fijne songs voor andere artiesten geschreven, die hij nu eens zelf wilde opnemen.

In Carré valt Little Steven samen met zijn veertienkoppige begeleidingsband The Disciples Of Soul meteen met de deur in huis met het titelnummer van Soulfire. Vanaf de eerste minuut zit de stemming erin. Na het van Southside Johnny bekende Coming Back speelt de band Among The Believers, een oud nummer waarvan hij een paar jaar terug een nieuwe versie produceerde voor Darlene Love. Zij is bekend als één van de hoofdpersonen in de Oscarwinnende achtergrondzangeressendocumentaire 20 Feet From Stardom. En over achtergrondzangeressen gesproken, daarvan hebben de Disciples Of Soul er drie hele goede. Deze energieke dames zijn een soort kruisbestuiving tussen Destiny’s Child en de Daltons; drie zangeressen die achtereenvolgens klein, normaal en boomlang zijn. En die langste is als het om charisma gaat de Beyoncé van de drie. Naast de moves van de Queen Bee heeft deze bijzonder voluptueuze dame een afro waar Pam Grier jaloers op zou zijn, waar ze ook nog eens tijdens de stevige nummers mee loopt te headbangen. Jessie Wagner heet ze, en het moet niemand verbazen als zij later zelf een grote naam wordt. Gek genoeg zingt ze ook bij de leeghoofdige redneck Kid Rock, een groter contrast met de politiek sociaal bewogen Van Zandt is amper denkbaar.

Rechterhand van Tony Soprano
Little Steven kan zulke goede vocale ondersteuning ook wel gebruiken, want eerlijk is eerlijk: al is hij nog zo’n icoon, een geweldige zanger is hij niet. Dat maakt op zich ook helemaal niets uit; als je de rechterhand bent van zowel Bruce Springsteen als Tony Soprano, en daarnaast ook nog bekendstaat als de ster van Lilyhammer, dan ben je gewoon wel zo ontzettend stoer dat niemand je wat maakt. Alleen bij de ballad The City Weeps Tonight wordt het toch iets teveel; deze fraaie ode aan de doo-wop kan zich qua muziek en melodie meten met het mooiste van Frankie Valli And The Four Seasons, maar met Van Zandt’s lijzige zang klinkt het hier toch meer als Eric Cartmans uitvoering van Come Sail Away.

Dat is meteen vergeven als Van Zandt met een vette uitvoering van James Browns Down And Out In New York City de ruige achterbuurten van The Big Apple uit de jaren zeventig laat herleven in het statige Koninklijke Theater Carré. Hierna volgt een iets te lang regga-intermezzo met de songs Solidarity, Leonard Peltier en I Am A Patriot, maar dan is het weer tijd om te vlammen. Little Steven knalt namelijk Ride The Night Away erin, een nummer dat hij oorspronkelijk had geschreven voor de Australische brulboei Jimmy Barnes, vooral bekend als leadzanger van Cold Chisel.

Meteen hierna volgt de geweldige tijdloze protestsong Bitter Fruit. Een nummer zo goed, dat je je afvraagt waarom Steve dit nummer nooit speelt met Bruce en The E-Street Band. Immers, als Axl even op adem moet komen, laat hij Duff een punknummertje brullen en als Mick even moet rusten, mag Keith een deuntje kreunen. Dus waarom laat Springsteen dan Steve niet dit prijsnummer doen als hij even moet herstellen van weer een achttien meter lange crowdsurfsessie? Na Bitter Fruit volgt ook nog even de klassieker Forever, die klinkt alsof Van Zandt het met Smokey Robinson in gedachten heeft geschreven.

Magische combo
Als het concert bijna op zijn einde loopt, beginnen fans zich af te vragen waar Southside Johnny blijft. Want vanaf het moment dat het aanvankelijk ook op zaterdag geplande concert van Little Steven speciaal voor fans van beide mannen een dag verzet was, werd duidelijk dat er iets bijzonders ging gebeuren. Aan het eind van de avond komt dan inderdaad dat cadeautje in de categorie ‘nooit verwacht, toch gekregen’: de magische combo waarvan je wist dat die zou komen: Southside Johnny en Little Steven samen op één podium. Zij sluiten het optreden af met heerlijke uitvoeringen van I Don’t Want To Go Home en It’s Been A Long Time. Allebei nummers van de ene, maar geschreven door de ander. Gebroederlijk zingen zij deze hits, overduidelijk met het grootste plezier.

Twee vrienden door dik en dun die al meer dan veertig jaar samen muziek maken. Hun tourschema’s overlappen elkaar in Amsterdam. Misschien door stom toeval, maar misschien ook omdat het zo moest zijn. Samen lopen zij aan het eind van de avond arm in arm dansend het podium af. Een prachtig en hartverwarmend slotakkoord van een heerlijk weekendje New Jersey aan de Amstel.

Little Steven in Koninklijk Theater Carré
Gezien op zondag 25 juni 2017
Foto’s: Bernard Bodt