Rod Stewart in Ziggo Dome (live-recensie)

Bestaat er naast Duitse Pünktlichkeit ook zoiets als Britse Vroegte? Om 19:57, drie minuten vóórdat hij eigenlijk zou moeten beginnen, betreedt Rod Stewart het podium van de Ziggo Dome. Leest u even mee, Madonna? En het is niet dat de Britse zanger haast lijkt te hebben om weer met zijn modeltreintjes te kunnen spelen, want er komen deze avond maar liefst 25 songs voorbij.

Hij mag dan 79 zijn en met een kunstknie op het podium staan: Rod Stewart heeft nog steeds zijn kenmerkende moves en charisma. Wanneer tijdens Having A Party zijn pantersjaal afgaat om wat meer borstkas te tonen, is er als vanouds enthousiast gejuich te horen vanuit het publiek. En die jeugdigheid is niet alleen maar uiterlijke schijn: Stewart is bijzonder goed bij stem en haalt ook de moeilijker noten zonder te veel moeite. Halverwege de avond blijkt het videoscherm een stuk krakkemikkiger dan de zanger, maar dat wordt gelukkig ook snel opgelost.

Oprechte gemaaktheid

De show van Rod Stewart heeft, zoals we al een tijd van hem gewend zijn, een hoog ‘Vegas-gehalte’, inclusief bijbehorende bandoutfits, over-de-top podium en omkleedmomentjes van de frontman. Toch komt hij ermee weg. Waar een zanger met zijn ervaring in een dergelijke setting vaak vervalt in gemakzuchtigheid, lijkt de uiterst strakke regie van het geheel hem juist te motiveren af en toe ook eens buiten de lijntjes te kleuren. Hij heeft het in ieder geval duidelijk naar zijn zin. Sowieso valt op dat Stewart bij alles wat hij doet, hoe afgezaagd ook, een bepaalde oprechtheid uitstraalt. Zelfs een wat gratuit gebaar als het opdragen van Rhythm Of My Heart aan Oekraïne en het daarbij toezingen van een foto van president Zelensky lijkt met oprechte emoties gepaard te gaan. En dat geldt zeker ook voor de korte odes aan recentelijk verloren muzikale vrienden als Christine McVie, Tina Turner en Jeff Beck.

Covers

Het materiaal van de avond bestaat uit veel covers, maar dat is logisch: ook grote hits als Sailing en Some Guys Have All The Luck zijn immers niet oorspronkelijk van Stewart zelf. Maar er zijn ook minder voorspelbare toevoegingen: de avond begint met Addicted To Love (inclusief vrouwelijke ‘band’ in de stijl van de originele Robert Palmer-clip) en Bonnie Tylers It’s A Heartache. Verrassing van de avond is een geïnspireerde uitvoering van de bluesstandard Roll And Tumble Blues, misschien wel het muzikale hoogtepunt van de show. Ruimte voor Stewarts bandleden is er ook voldoende: zijn achtergrondzangeressen mogen zich uitleven op Lady Marmalade (geslaagd!) en Proud Mary (minder geslaagd!) en zowel zijn gitaristen als saxofonist krijgen regelmatig de tijd voor een dampende solo.

Alleen maar hits

Hoewel Rod Stewart altijd platen is blijven maken en zich na het American Songbook-debacle sinds een aantal jaren zelfs weer op de pop en rock richt, is zijn concert vanavond vooral een blik naar het verleden. Verreweg de meeste nummers komen uit de jaren zeventig en tachtig en kunnen met het grootste gemak door het voltallige publiek worden meegezongen. Aangezien het mogelijk de laatste keer is dat we de zanger in Nederland op het podium zien, is dat echter geenszins een bezwaar. De ietwat voorspelbare toegift van Da Ya Think I’m Sexy? en Sailing vormt dan ook ‘gewoon’ het hoogtepunt van de avond en stuurt iedereen tevreden naar huis.

Rod Stewart in Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op woensdag 12 juni 2024
Foto’s door Ans van Heck