Sting in AFAS Live (live-recensie)

Vorig jaar moest Sting zijn concert in de Amsterdamse AFAS Live afbreken wegens keelproblemen. Hij beloofde toen het snel goed te maken. Deze avond eind november kwam hij terug en hij hield duidelijk woord: niet alleen zijn stem was goed in orde, de hele avond was door alle hits die langskwamen een feest der herkenning.

Wat een weelde als je als artiest je optreden kunt aftrappen met een song als Message In A Bottle. Artiesten van een minder kaliber zouden zo’n nummer dat iedereen mee kan zingen tot het einde bewaren, maar de Engelsman heeft genoeg hits. En inderdaad, koud drie minuten na de start zingen honderden al over de ‘Hundred billion castaways’. Sting treedt twee avonden achter elkaar op en de zaal lijkt helemaal vol (en dan kan men ook nog naar Breda gaan voor een danstheatershow rond zijn oeuvre, over belangstelling heeft hij niet te klagen). De aanwezigen kun je ruwweg in drie groepen verdelen: de oude Police-fans (present, ik hoorde hem voor het eerst in 1978 in een Londense platenzaak), de wat meer romantisch ingestelde liefhebbers van het solowerk en een grote groep die zijn hele catalogus kan waarderen. Voor allen valt er vanavond genoeg te genieten.

Afgebladderde Fender

Stings stem is natuurlijk beter dan de vorige keer, geen keelontsteking nu, voor een man van 72 zingt hij juist opmerkelijk goed. Wel maakt hij gebruik van een truc die we vaker zien bij oudere artiesten: een koortje zingt met hem mee zodat eventuele gaten geruisloos worden opgevuld. Vanavond is dat nauwelijks nodig. En anders doet het publiek wel mee: bij Englishman In New York kan Sting zelf de tweede stem zingen. Zo’n ‘sing-a-long’ is niet ieders smaak – sommige optredens van The Police leken destijds wel een bijeenkomst van Fischer-Chöre – nu blijft het beperkt tot een enkel nummer (en velen beleven er veel plezier aan). Bij If You Love Somebody Set Them Free valt op dat Sting ook nog (euphemism alert!) heel aardig bas kan spelen: zijn verbindende baslijn, met kleine variaties, laat horen dat hij er lol in heeft. De oude Fender zelf is trouwens helemaal afgebladderd.

Bij The Hounds Of Winter krijgt zangeres Melissa Musique een open doekje. De bandleden mogen er sowieso zijn: oudgediende Dominic Miller op gitaar en Shane Sager op mondharmonica spelen een cruciale rol. Laatstgenoemde mag eerst warmdraaien en doet dat in de voetsporen van Toots Thielemans, verderop in het concert kruipt hij op verzoek van Sting in de huid van Stevie Wonder. Hij volbrengt zijn taak glansrijk. Heavy Cloud No Rain zingen Sting en Musique zo hartstochtelijk, dat plotseling de gedachte opkomt dat de titel dubbelzinnig zou kunnen zijn. ‘A dirty mind is a joy forever’…

Weer bij de les

We komen dan in het meer rustige gedeelte van concert. Mooi, maar een deel van het publiek verliest de aandacht en begint te praten, in ieder geval links voor het podium. Invisible Sun krijgt een ingetogen uitvoering, net toen we toe waren aan iets steviger. Walking On The Moon brengt iedereen weer bij de les. ‘Some may say, I’m wishing my days away’, galmt het publiek. We bouwen dan op naar het einde: het prachtige King Of Pain, So Lonely natuurlijk en dan Every Breath You Take, in Nederland een bescheiden hit, in het VK en de VS een enorm succes – wat er zelfs toe leidde dat deze song het nummer zou zijn dat wereldwijd het vaakst op de radio is geweest. De sinistere inhoud ontgaat blijkbaar velen, want het staat ook al jaren op de lijst van meest gespeelde nummers op Britse bruiloften.

De toegiften vatten de avond mooi samen: het stevige Roxanne, met veel ruimte voor samenzang (‘i-oh, i-oh, Roxannooh’) en het prachtige verstilde Fragile. Voor elk wat wils en het kan bijna niet anders dan dat iedereen tevreden de thuisreis aanvaardde.

Sting in AFAS Live, Amsterdam
Gezien op donderdag 30 november 2023
Foto’s door Anne-Marie Kok