Op de platenhoes prijkt een jonge Finn, pas negen jaar oud. Nog geen hoed en nog geen beeld van het succes dat hij in de jaren erna zal boeken met zijn band The Veils. Toch lijkt de Brits/Nieuw-Zeelandse zanger dit project tijdelijk opzij gezet te hebben om zich te richten op zijn eerste soloplaat: One Piece At A Time. “Muziek schrijven verwart mij gelukkig niet zoveel meer als vroeger.”
Voor velen kwam het als een verrassing dat Finn Andrews de studio indook zonder zijn collega’s van The Veils; Andrews’ artistieke leiding was altijd al onbetwist. Waarom dan toch deze liedjes op een soloplaat onderbrengen? “Waar het vooral mee van doen had, is de stad Londen,” licht de zanger, gitarist en pianist toe. “Sinds mijn zeventiende heb ik daar gewoond, altijd in hetzelfde huis, en ik heb daar met The Veils muziek gemaakt. Maar feitelijk heb ik altijd gependeld tussen Londen en Nieuw-Zeeland, waar ik vandaan kom, en heb mij zodoende altijd verdeeld gevoeld tussen die twee plekken. Ik was echter helemaal klaar met Londen. Het was tijd voor mij om terug te keren naar mijn roots en alles wat mij vertrouwd is achter te laten. Dat was waar de songs om vroegen, ze geboden me naar huis.”
Rijke historie
Het album namen ze op in een studio genaamd The Lab, waar met de jaren vele Nieuw-Zeelandse bands gewerkt hebben. Vooral het lokale indielabel Flying Nun Records maakt graag gebruik van de ruimte die bekendstaat om de prachtige akoestiek. “Chris Knox, Tall Dwarfs, The Clean, The Bats, Straitjacket Fits… Alle jarentachtigbands die Nieuw-Zeeland internationaal op de kaart hebben gezet. Dat waren de bands waarmee ik opgroeide en waar mijn vader [XTC-toetsenist Barry Andrews, red.] mij kennis mee liet maken. The Lab is een plek met een rijke historie. Ik heb me hier meer onderdeel gevoeld van een scene dan ooit tevoren. Ik voelde me zo welkom.”
Andrews was dan uit Londen vertrokken zonder plan, maar hij zat vol ideeën. “Ik ben altijd aan het schrijven. Ten tijde van de opnames van de The Veils-plaat Total Depravity in 2016 had ik al een aantal songs geschreven waarvan ik wist dat ze niet op dat album pasten. Bij mijn terugkeer naar Nieuw-Zeeland had ik een notitieboek vol liedjes, in verschillende staten van voltooiing – zonder bijster veel idee van wat ik er precies mee wilde doen. Pas in de studio werd dat duidelijk. Met enkele getalenteerde muzikanten heb ik al die zestig nummers doorgespit. Daaruit bleek direct wat levensvatbaar was en wat volkomen waardeloze hersenspinsels waren. Wat op de plaat is beland, zijn de nummers die het meest te zeggen hadden.” Zonder de andere muzikanten van The Veils lagen alle opties open: “Ik heb het geluk gehad de juiste mensen om mij heen te verzamelen voor dit debuut. Via zangeres Hollie [Fullbrook] kwam ik in contact met de rest van haar band Tiny Ruins: bassist Cass [Basil], drummer Alex [Freer] en gitarist Tom [Healy]. Wat mij betreft zijn het de mensen die de muziek tot leven laten komen. In die zin is Nieuw-Zeeland deel van dit album geworden.”
Verloren in muziek
De opnames waren voor Andrews vooral een proces van ontdekking. “Ik voel altijd een zekere jaloezie naar mensen die naar een vastomlijnd idee toe kunnen werken. Weten waar ik mee bezig ben voordat ik daadwerkelijk de muziek voor mij heb liggen… Ik wist dat er in de songteksten samenhang moest zijn, dat de stem en de teksten centraal moesten staan, maar buiten dat? Geen idee. Het is de handeling van het schrijven die mij helderheid geeft en inzicht verschaft. Het plezier haal ik juist uit het daarin verloren zijn. Op fundamenteel niveau heb ik geen idee waar ik dan werkelijk mee bezig ben. Ik laat mij door de muziek sturen. Soms werkt dat en soms niet. Ik probeer mijn weg erin te vinden en leer nog elke dag bij.”
Toch merkt hij dat daar met de jaren verandering in komt. “Muziek schrijven verwart mij gelukkig niet zoveel meer als vroeger. Toen ik een jaar of veertien was, boezemde die onwetendheid mij angst in. Ik voelde mij een bedrieger. Iedereen leek te weten waar ze mee bezig waren, behalve ik! Maar ik begin er langzaamaan mee in het reine te komen dat ik niet precies weet wat ik doe in een wereld waarin ik vrij weinig controle heb over wat ik aan het doen ben. Ik blijf schrijven en vooruitgang boeken. Of wie weet is het wel achteruitgang. Ik volg gewoon mijn gevoel en probeer er niet te lang bij stil te staan.”
Reizend circus
Een zekere onzekerheid volgde Andrews ook toen het album af was. Tot voor kort had hij nog geen idee uit wie de band zou gaan bestaan waarmee hij One Piece At A Time naar Europese podia brengt dit jaar. “Die praktische overwegingen komen voor mij later pas. Het liefst zou ik een grote muzikale familie samenbrengen, een vijftienkoppige band met piano’s en strijkers. Vroeger stelde ik mij toeren altijd voor als een enorm, reizend circus. Inmiddels weet ik dat veel muzikanten en veel instrumenten ook veel gedoe betekent. Jaren geleden op een Australisch festival was er na onze show een dj gepland. Terwijl wij onze grote, zware en op z’n zachtst gezegd onhandige uitrusting eraf aan het sjouwen waren, stapte hij het podium op met enkel een laptop. Man, wat was ik jaloers!”
Toch zou hij het toeren voor geen goud willen missen. “Ik hoop dat mensen iets anders in de nummers horen in een livesetting. De songs hebben al een kleine reis doorgemaakt: van de eerste krabbels drie jaar geleden via de opnames voor de plaat en nu gaan we ze live spelen. Nummers veranderen altijd tijdens een tour, het brengt iets nieuws met zich mee.” Na een korte pauze voegt Andrews hieraan toe: “Hopelijk helpt dit mij mijn songs een beetje beter te begrijpen.”
Finn Andrews geeft op 19 mei een concert in Paard, Den Haag, gevolgd door shows in Amsterdam (Paradiso, 20 mei), Nijmegen (Doornroosje, 22 mei), Apeldoorn (Gigant, 23 mei) en Groningen (Vera, 24 mei).
Foto: Matt Holyoaks
0 Reacties