Pinkpop 2016 – dag 1

Een ex-Beatle op een Pinkpop-podium: dat hadden we nog niet gezien. Dit jaar ging de langgekoesterde wens van Jan Smeets in vervulling. Maar voordat Paul McCartney het festival zou bezegelen, zagen we Duitse kanonnen, funkende vijftigers, Mexicaanse worstelaars en een Nederlandse band die tot twee keer toe een mensenmassa liet kolken. Drie dagen Pinkpop is nog steeds een belevenis, zo zag Lust For Life in Landgraaf.   

“Beautiful, beautiful”, bromt bluesgitarist Gary Clark Jr. in de microfoon. De vingervlugge Texaan charmeert het publiek moeiteloos met zijn relaxte houding en smooth gitaarspel. Pinkpop moet op de vrijdagmiddag nog een beetje opwarmen en dit lijkt een prima klus voor Clark. Het zonnetje brandt heerlijk op de schouders, iedereen is voorzien van een biertje en de bluesy klanken van de gitaarvirtuoos maken het middag-op-een-festival-plaatje compleet. Ongeveer halverwege zijn set zet Clark zijn zonnebril af en trakteert ons op een krankzinnige solo waarbij zijn pupillen tijdelijk achterin zijn hoofd verdwijnen. Hierna keert hij weer terug naar zijn tranquillo zelf, alsof hij heel even bezeten was door de gitaargoden. Maar natuurlijk is niets minder waar: deze pro weet dondersgoed waar hij mee bezig is. [CF]

Zet een stel hipsters met banjo’s op een podium met een overactieve rookmachine en de hele tent gaan los. Who knew? Nee, het is niet eerlijk om de mannen van Bear’s Den te reduceren tot slechts hoedjesgeile, bebaarde millennials. Ondanks de poppy en sentimentele sound van de Engelse band lijken de toeschouwers – en verrassend genoeg vooral een groep stoere kerels – oprecht te genieten en vrijwel alle nummers uit volle borst mee te kunnen zingen. Dat is toch een aardige prestatie voor een relatief onbekende folkgroep die pas een enkel album op zijn naam heeft staan. Bear’s Dens tweede plaat, Red Earth & Pouring Rain, verschijnt eind volgende maand. [CF]

Wat singer-songwriter en mede-hoedjesfanaat James Bay op het hoofdpodium van Pinkpop doet, is mij een raadsel. Ook deze man heeft pas één plaat uitgebracht en staat nota bene met zijn gitaartje op de mainstage. What gives, Pinkpop? Je kunt cynisch met het hoofd schudden, maar je kunt het ook gewoon heel knap vinden. De 25-jarige muzikant is in zeer korte tijd razend populair geworden en vult het complete veld voor het podium met zijn zoete meezingliedjes. Hoewel een deel van de toeschouwers hoogstwaarschijnlijk bestaat uit Red Hot Chili Peppers-fans die zich alvast naar een goed plekje willen worstelen. Aan de randen van de menigte zijn hoe dan ook verdacht veel Peppers-shirts te spotten. [CF]

Sommige muzikanten zijn uitstekende frontmannen, anderen worden het. Wie De Staat ten tijde van debuutplaat Wait For Evolution zag, kreeg een ietwat onzeker ogende Torre Florim voor zijn kiezen die weliswaar geweldige muziek maakte, maar het nog niet echt kon uitdragen. Hoe anders is dat anno 2016: in de Brand Bier-tent is er vandaag maar één de baas en dat is de Nijmeegse zanger/gitarist. De mensen zijn met drommen tegelijk gekomen om het fenomeen De Staat – want zo kunnen we de band inmiddels wel omschrijven – te zien en die worden niet teleurgesteld. Niet door de enorm strakke set vol dansbare staccato-rock met techno-invloeden, niet door de imposante visuele show en zeker niet door Florim, die op het eind natuurlijk weer in het publiek gaat staan voor Witch Doctor, de hit met de circle pit-clip. Als er ooit een WK voor kolkende massa’s komt, is De Staat de ideale begeleidingsband. Man man man, wat waanzinnig. [PG]

Altijd lastig, toeren met een album op zak dat nog niet uit is en niemand dus nog kent. Als je een repertoire hebt met verder eigenlijk alleen maar grote hits, worden die nieuwe songs al snel momenten waarop mensen stoppen met feesten en meeblèren, even achter hun oren krabben en de boel toch een beetje inkakt. Maar inkakken: dat is een term die live nog nooit bij Red Hot Chili Peppers van toepassing is geweest. De grootmeesters van de funkrock mogen dan al dik drie decennia bezig zijn, energieker krijg je bands niet zo snel. En dat slaat over op het publiek. Wat wil je ook, als je je set kunt openen met Can’t Stop, Dani California en Scar Tissue: songs die in het collectieve geheugen van zowel de oude als jonge fans zitten. De Peppers blijven natuurlijk wel de Peppers: wil je een uiterst strak geregisseerde show hebben, dan kun je beter bij Nickelback gaan kijken. De show hangt dan ook van improvisaties, praatjes, handstanden en jams aan elkaar, maar telkens is daar weer een keiharde meezinger en -springer – ook al wordt Under The Bridge vandaag overgeslagen. De ideale band om op los te gaan – en derhalve een ideale vrijdagafsluiter voor Pinkpop. [PG]

Pinkpop 2016 – dag 1
Gezien op vrijdag 10 juni 2016
Foto’s: Mitchell Giebels